Ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ προτίμησε να γιορτάσει την Παναγία στο Μόντρεαλ, μαζί με φίλους του ομογενείς, αντί στην Ελλάδα.

Η απόφαση αυτή καθαυτή, είναι αξιέπαινη και την χαιρετίζουμε ανεπιφύλακτα, άσχετα και πέρα από την πολιτική σκοπιμότητα που ενδεχομένως -και ελπίζω- να περιέχει.

Ευχόμαστε και ελπίζουμε ότι αυτή του η πράξη θα λειτουργήσει ως παράδειγμα προς μίμηση και στους άλλους πολιτικούς ηγέτες.

Από την δήλωσή του ξεχωρίζω δύο σημεία: Πρώτον, ότι οι ομογενείς είναι  «οι καλύτεροι πρεσβευτές της πατρίδας μας» και, δεύτερον, ότι «έχουμε εθνικό χρέος να αγκαλιάσουμε τις αγωνίες τους, ιδιαίτερα στο θέμα της εκπαίδευσης, όπου οι ανάγκες έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια».

Οσον αφορά το πρώτο σημείο, είναι σχετικά απλοϊκό και χιλιοειπωμένο και, δυστυχώς, δείχνει μια επιφανειακή γνώση του Απόδημου Ελληνισμού.

Το δεύτερο, όμως, ότι «έχουμε εθνικό χρέος να αγκαλιάσουμε τις αγωνίες τους, ιδιαίτερα στο θέμα της εκπαίδευσης», είναι σημαντικό και δείχνει ότι έτυχε, τουλάχιστον στο σημείο αυτό, καλής ενημέρωσης από τους ομογενείς του Μόντρεαλ.

Τα σχολεία μας στο Μόντρεαλ, είναι από τα καλύτερα ομογενειακά σχολεία στον Κόσμο. Ωστόσο, με την δημογραφική αλλαγή που συντελείται, με την μείωση της μετανάστευσης από την Ελλάδα και εξαιτίας ενός δανείου που η Κοινότητα συνήψε με την τότε θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, που όμως εν τω μεταξύ πουλήθηκε -το ίδιο δηλαδή που έγινε με την Atlantic Bank στη Νέα Υόρκη- και με αδύναμη, αν όχι προβληματική ηγεσία, η κατάσταση έχει φτάσει σε οριακό σημείο.

Πέρα όμως από αυτά αποτελεί όντως «εθνικό χρέος» της Ελλάδας να αγκαλιάσει, επιτέλους, την εκπαίδευση του Απόδημου Ελληνισμού.

Και δεν είναι μόνο χρέος της. Είναι και συμφέρον της. Και μην θεωρήσει κανείς ότι απαιτούνται… τρελά λεφτά.

Το πρόβλημα δεν είναι η εξεύρεση των χρημάτων. Είναι η κατανόηση της σπουδαιότητας του θέματος. Είναι η θέληση. Είναι το ενδιαφέρον.

Θα αλλάξει αυτό; Πιστεύω πως ναι. Οσο θα αποδεικνύεται ότι η -κουτσουρεμένη έστω- ψήφος των Αποδήμων μετράει.