Το τρομακτικό θανατηφόρο σιδηροδρομικό ατύχημα στα Τέμπη έφερε πάλι στο προσκήνιο τις τραγικές επαναλήψεις που λέγονται, δηλώνονται και γίνονται έπειτα από κάθε τραγικό συμβάν που αθώοι άνθρωποι χάνουν ό,τι πιο πολύτιμο και Θεόσδοτο έχουν, τη ζωή τους.

Δεν έχει νόημα να επαναλάβω αυτές τις κοινότοπες δηλώσεις και παραδηλώσεις οι οποίες ουσιαστικά φανερώνουν μία ανίατη ασθένεια που βασανίζει ολόκληρες γενιές Ελλήνων, εκείνη της αναβλητικότητας, της προχειρότητας, της εξαπλωμένης παντού μέχρι μυελών οστέων κομματοκρατίας, η οποία έχει διαβρώσει θεσμούς και πρόσωπα. Κι αυτή η νοσηρότητα δεν μπορεί να θεραπευτεί με πρόχειρα γιατροσόφια, αλλά μόνο με τολμηρές και αποφασιστικές τομές σε δομές, καταστάσεις και πρόσωπα. Μ’ άλλα λόγια χρειάζεται επειγόντως αλλαγή της αλλοτριωμένης νοοτροπίας, αλλαγή του τρόπου του νοείν τα ουσιώδη του βίου ένα από τα οποία είναι σίγουρα και η ασφάλεια των πολιτών και της πόλης παντού και σε όλους τους τομείς και εκφάνσεις.

Βέβαια το ζώπυρο ερώτημα είναι ποίος και πώς θα κάνει κάτι τέτοιο; Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα θαρρώ πως είναι το πρώτο βήμα εξόδου από το πνιγηρό αδιέξοδο σήμερα. Αλλιώς κάθε λίγο και λιγάκι θα έχουμε αυτές τις τραγικές επαναλήψεις, τις οδύνες, τις απώλειες αθώων ανθρώπων. Ολοι οι σήμερα λαλούντες θα προχωρήσουν στη ζωή τους και θα λησμονήσουν το θανατικό συμβάν. Εκείνοι οι οποίοι θα ζουν για όλη τους τη ζωή με καρδιές πληγωμένες θα είναι οι γονείς, οι σύζυγοι, οι αδελφοί που έχασαν παιδιά, συζύγους και αδέλφια. Ναι αυτοί.