Ομολογήστε το: έχετε πέσει και εσείς στην παγίδα να θεωρείτε ότι ο μαέστρος σε μια ορχήστρα «απλά κουνάει τα χέρια του» έχοντας μάλιστα γυρισμένη αγενώς στο κοινό την πλάτη του. Και όμως, ο μαέστρος είναι ο άνθρωπος που συντονίζει όλους τους μουσικούς, είναι η ψυχή της ορχήστρας, ο αρχηγός της, ο άνθρωπος που ευθύνεται για τους ήχους που φτάνουν στα αυτιά μας.

Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Γιατί το «Περιοδικό» έχει τη χαρά και την τιμή να σας συστήσει έναν από τους νεότερους (ίσως τον νεότερο, είναι μόλις 35 ετών) και από τους πιο ταλαντούχους μαέστρους στην Ελλάδα, με διακρίσεις εντός και εκτός της χώρας. Κυρίες και κύριοι, ο Στάθης Σούλης.

Τελικά ο μαέστρος είναι ο «τρελός που κουνάει τα χέρια» μπροστά από την ορχήστρα;

(γέλια) Σαφώς και δεν είναι. Ολο αυτό είναι μια γλώσσα σώματος, η οποία σπουδάζεται.

Και πώς γίνεται κάποιος μαέστρος;

Κατ’ αρχάς πρέπει να έχει επαφή με τη μουσική. Εγώ ξεκίνησα από 4 ετών. Όχι βέβαια για μαέστρος, αλλά για κλασικό πιάνο. Και λόγω καταγωγής (σ.σ. είναι από τη Ζάκυνθο) και λόγω περιβάλλοντος ήμουν μέσα στη μουσική, με τους γονείς μου να είναι ερασιτέχνες μουσικοί. Οταν ήμουν μικρός πήγαινα σε κάθε γωνιά του σπιτιού μας και κουνούσα τα δάχτυλά μου σε ένα «αόρατο πιάνο’». Το κατάλαβαν οι γονείς μου και μου πήραν πιάνο. Οχι αρμόνιο, κατευθείαν κλασικό πιάνο. Και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της μουσικής.

Πού έκανες τα πρώτα σου βήματα;

Αν και μέναμε στη Ζάκυνθο, τα πρώτα μου βήματα τα έκανα στο Δημοτικό Ωδείο Πατρών. Προκειμένου να έχω ένα υψηλό επίπεδο μουσικής εκπαίδευσης, κυρίως στα πρώτα βήματα (διότι μπορεί να υπήρχε μουσική παράδοση στα Ιόνια νησιά, όμως η εκπαίδευση με τα ωδεία κ.τ.λ. δεν ήταν κάποιου επιπέδου τότε), οι γονείς μου με πήγαιναν κάθε εβδομάδα στην Πάτρα. Μετά το σχολείο, 13:30 τις Παρασκευές που σχολούσα παίρναμε το καράβι με τη μητέρα μου, πηγαίναμε Κυλλήνη, από εκεί Πάτρα άλλη μιάμιση ώρα, έκανα το μάθημα, διανυκτερεύαμε στην Πάτρα και το Σάββατο πίσω στην Ζάκυνθο. Αυτή ήταν η ζωή μου για επτά χρόνια.

Χρωστάς πολλά, λοιπόν, στους γονείς σου που σε στήριξαν τότε.

Είναι ευλογία να έχει κανείς υποστηρικτικούς γονείς. Γιατί μεγαλώσαμε σε μια γενιά που πολλοί πήραν την τέχνη ή γενικά τον επαγγελματικό δρόμο του πατέρα ή της μητέρας. Ημουν τυχερός που οι γονείς μου στήριξαν τα θέλω μου. Λόγω αρεσκείας βέβαια πήγα λίγο να χαϊδέψω τον κόσμο της Ιατρικής (σ.σ. ο πατέρας είναι γιατρός) αλλά κάτι έγινε στην εφηβεία με το αίμα και λιποθυμούσα. Ισως έπαιξε βέβαια ρόλο ότι είχα και την εναλλακτική της μουσικής.

Και μετά τα ταξίδια στην Πάτρα και στο εκεί ωδείο της Ζακύνθου, πώς συνεχίζεται το ταξίδι του Στάθη Σούλη στον κόσμο της μουσικής;

Το 2007 έδωσα πανελλαδικές εξετάσεις μαζί με απαιτούμενα ειδικά μουσικά μαθήματα και πέρασα στον Ιόνιο Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών. Πήγαινα για πιανίστας, ονειρευόμουν να γίνω σολίστας κλασικού πιάνου, για διεθνή καριέρα. Εκεί, λοιπόν, γνωρίζω τον μαέστρο Μίλτο Λογιάδη, το δεξί χέρι του Μάνου Χατζιδάκι και για πολλά χρόνια αρχιμουσικό της Ορχήστρας των Χρωμάτων. Μόλις παρακολούθησα το πρώτο του μάθημα κάτι με γαργάλισε, κάτι με γοήτευσε. Ο ίδιος μάλιστα μου είπε «εδώ είναι η ζωή σου». Επειδή τον ντρεπόμουνα τον Λογιάδη, λόγω του κύρους του, στράφηκα αρχικά προς τη Διεύθυνση Χορωδίας. Υπεύθυνη εκεί ήταν η πρόεδρος του τμήματος, κα Μιράντα Καλδή, η οποία με αντιλήφθηκε ότι ήμουν «ταλέντο» και χωρίς να έχουμε πει τίποτα μου λέει «εσύ θα γίνεις μαέστρος». Και όπως είπα, επειδή ντρεπόμουνα τον Μίλτο, πήγα και έκανα διεύθυνση χορωδίας για δύο χρόνια. Στη συνέχεια, έχοντας επαφή με πολλούς λυρικούς ερμηνευτές από την Αθήνα, έκανα τη λεγόμενη correpetition, που σημαίνει τη συνοδεία που κάνει ένας πιανίστας σε έναν τραγουδιστή, για να τραγουδήσει άριες όπερας, κλασικά έργα κ.τ.λ. Ετσι, λοιπόν, άρχισε να ακούγεται το όνομά μου μέχρι τα αυτιά του Μίλτου χωρίς να έχουμε μεταξύ μας επαφή. Στον τρίτο χρόνο της σχολής, μου λέει: «εσύ είσαι ο Στάθης Σούλης;». Τα χάνω όπως καταλαβαίνεις και του λέω «εγώ». «Θα έρθεις να τελειώνουμε;» μου λέει. Και έτσι ξεκίνησε μια στενή σχέση, αργότερα τον πάντρεψα στον δεύτερό του γάμο, γίναμε πολύ καλοί φίλοι, είναι ο μέντοράς μου.

Πότε άρχισες να πλοηγείσαι στα νερά της διεύθυνσης ορχηστρών;

Μετά τη σχολή, το 2012 κέρδισα έναν διεθνή διαγωνισμό διεύθυνσης ορχήστρας στη Βουδαπέστη με την ορχήστρα της Ραδιοφωνίας της Βουδαπέστης, σαν να λέμε την ΕΡΤ της Ουγγαρίας. Πήγα εκεί για την εμπειρία και από τους 15 ήρθα πρώτος, ήμουν παιδάκι, δεν ήξερα πού πάνε τα τέσσερα όσον αφορούσε τις μεγάλες ορχήστρες. Το καλοκαίρι του 2012, επίσης, πηγαίνω στην Ζάκυνθο για διακοπές. Χτυπάει το τηλέφωνό μου. Ηταν ο Δημήτρης Παπαδημητρίου. «Μου έδωσε το κινητό σας ο κ. Λογιάδης» μου είπε. Ηταν Παρασκευή και έψαχναν έναν νέο μαέστρο να κάνει μια συναυλία την επόμενη Παρασκευή στο Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. «Μπορείτε να έρθετε τη Δευτέρα για πρόβα;». Και από μια συναυλία με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ έμεινα 8 μήνες. Εκεί έκανα ηχογραφήσεις με τη Συμφωνική Ορχήστρα, έκανα συναυλίες με τη Συμφωνική Ορχήστρα, συναυλίες με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής και έγινε μια δικτύωση με τον κόσμο της Αθήνας. Και έτσι μετακόμισα εδώ.

Αν ήθελες να συνεχίσεις σε αυτή την πορεία δεν γινόταν να μείνεις στην επαρχία;

Οχι, η Αθήνα είναι μονόδρομος. Βέβαια υπάρχει και η εναλλακτική του εξωτερικού.

Σε περιορίζει η Ελλάδα; Περιορίζει η Ελλάδα κάποιον μουσικό που έχει όνειρα και προοπτικές;

Αν έχει κάποιος την επιλογή να φύγει ή κάνει και τα δύο, και εντός Ελλάδος και εκτός Ελλάδος, να το κάνει. Να πάει και έξω να ζήσει το εξωτερικό γιατί εγώ αργότερα με τη συνεργασία μου με τον Μάριο Φραγκούλη, που ξεκίνησε το 2015, ταξιδέψαμε και ήρθα σε επαφή με πολλές ορχήστρες σε όλο τον Κόσμο. Ο Μάριος Φραγκούλης μου έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψω και να γνωρίσω τον κόσμο του εξωτερικού. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Για κάποιον που θέλει να γίνει μαέστρος οι χώρες της Ευρώπης είναι ιδανικές. Βέβαια μιλάμε για ξενιτεμό. Και για αυτό θέλω να πω ότι, παρά το γεγονός ότι είχα ευκαιρίες, εγώ προσωπικά την ξενιτιά δεν την αντέχω. Οπότε ό,τι και αν έκανα ήθελα μετά από μία εβδομάδα ή μετά από δύο εβδομάδες να γυρνάω στη βάση μου, που από το 2012 και μετά είναι η Αθήνα.

Θα μπορούσες να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς μουσική;

Ούτε λεπτό. Η μουσική είναι η ζωή μου.

Oι συνεργασίες του

Οι συνεργασίες του Στάθη Σούλη περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, συνεργασίες με όλες τις Συμφωνικές Ορχήστρες, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, Καμεράτα Φίλων Μουσικής, Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων, Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης). Κομβική η συνεργασία από το 2018 και μετά με την Εθνική Λυρική Σκηνή, υπό την καλλιτεχνική της διεύθυνση του Γιώργου Κουμεντάκη (όπερα, μιούζικαλ, μπαλέτο κ.τ.λ.). Φεστιβάλ Αθηνών, Διεθνές Φεστιβάλ Σύγχρονης Μουσικής (ICMC) για τρεις χρονιές (2013-14-15) στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Ιδρύματος Ωνάση. Και πολλά άλλα, ανάμεσά τους, εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος με την Εθνική Λυρική Σκηνή, Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Ηρώδειο, Πειραιώς 260, Carnegie Hall, Warner Theater, Lincoln Center, Radio City (Νέα Υόρκη) και άλλα…

Πρόσφατα ήταν στην Ουάσιγκτον και διεύθυνε την Warner Studio Orchestra στο Warner Theatre της Ουάσιγκτον ύστερα από πρόσκληση του Αmerican Hellenic Institute.