Οσο κοινότοπο και χιλιοειπωμένο και αν ακούγεται, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν με την απόσυρση της υποψηφιότητάς του για τις προεδρικές εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου προχώρησε σε μια πράξη πολιτικής γενναιότητας. Ούτως ή άλλως το να παραδίδει κάποιος την εξουσία που κατέχει είναι γενναίο. Ιδίως στην περίπτωση του κ. Μπάιντεν η κίνηση αποκτά επιπλέον περιεχόμενο και αξία δεδομένης της πολιτικής του πορείας που είναι συνυφασμένη εδώ μισό και πλέον αιώνα με τα ύπατα αξιώματα της αμερικανικής πολιτειακής ζωής: 4 χρόνια πρόεδρος, 8 χρόνια αντιπρόεδρος, 36 χρόνια γερουσιαστής. Με λίγα λόγια, η εξουσία έχει γίνει η δεύτερη φύση του νυν προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Πενήντα και πλέον χρόνια δεν είναι λίγα, είναι μια ζωή ολόκληρη.

Και όμως, μπροστά στην ανθρώπινη φιλοδοξία του να επιθυμεί άλλη μια τετραετία στον Λευκό Οίκο (ματαιοδοξία μπορεί να το αποκαλέσει κανείς), ο κ. Μπάιντεν βρήκε τη δύναμη να πράξει το σωστό. Να πράξει το σωστό κυρίως για τη χώρα που δεν θα έπρεπε να έχει ως επικεφαλής ενός των δύο κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία έναν άνθρωπο με κλονισμένη υγεία. Επραξε το σωστό για το κόμμα του και με ό,τι μπορούσε να σημαίνει για τους υποψηφίους του να χρεώνονται οι ίδιοι την εύθραυστη εικόνα του κ. Μπάιντεν στις μάχες τους για τις έδρες σε Βουλή και Γερουσία ανά την επικράτεια. Πλέον η συζήτηση μπορεί να ξεφύγει από την ηλικία του κ. Μπάιντεν και από το αν ο ίδιος είναι ικανός να συνεχίσει να ηγείται της χώρας. Και βέβαια έπραξε το ορθό για τον ίδιο, για τη διαφύλαξη της υστεροφημίας των τόσων επιτυχημένων (κατά γενική ομολογία) χρόνων στα δημόσια πράγματα της Αμερικής.

Κύριε Πρόεδρε, αποχωρείτε με αξιοπρέπεια. Αντίο.