Καλημέρα και Καλή Φώτιση σε όλους, με την Αθήνα που ξύπνησε πάλι στο… 60άρι της με 63-64 γύρω στο μεσημεράκι, άδειους από αυτοκίνητα δρόμους αλλά γεμάτους από κόσμο που βγήκε να εκμεταλλευτεί το γιορτινό της ημέρας και φυσικά τον καιρό της Αθήνας. Μία Αθήνα που από την Παρασκευή περιμένει… κρύο και χειμωνιάτικη κατάσταση. Ιδωμεν…

Χειμωνιάτικη πάντως -και καθόλου σαν τον καιρό της Αθήνας- είναι η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ολη την εβδομάδα ακούγαμε και διαβάζαμε ότι ο Παναθηναϊκός και ο Αρης στο μεταξύ τους παιχνίδι θα έχουν πολλές και σημαντικές απουσίες παιχτών λόγω κορωνοϊού και Κόπα Αφρικα και περίμενα να δω… Ελληνες παίκτες σ’ αυτές τις δύο ελληνικές ομάδες. Ενας στον Παναθηναϊκό (Αλεξανδρόπουλος) και… κανένας στον Αρη, στις αρχικές 11άδες. Δύο πολύ ιστορικές ομάδες που έχουν βγάλει πολλούς και μεγάλους ποδοσφαιριστές είχαν μόλις έναν Ελληνα παίκτη. Και δεν θα είχαν ούτε αυτόν αν για παράδειγμα Πέρεθ ή Μαουρίσιο ήταν «οκ». Θα είχαμε ένα παιχνίδι ελληνικών ομάδων χωρίς Ελληνα ποδοσφαιριστή. Τι να πεις… Και μιλάμε για Παναθηναϊκό έτσι; Για την ομάδα που αυτή τη στιγμή έχει σχεδόν 80 ποδοσφαιριστές που παίζουν στα γήπεδα και προέρχονται από τις Ακαδημίες του! Κι όμως είχε μόλις έναν στην βασική του ενδεκάδα. Μιλάμε για τον Αρη που έχει πρόεδρο και προπονητή Ελληνα και μάλιστα ο Μάντζιος ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει να έχεις Ελληνες παίκτες στην ομάδα σου, αφού για πολλά χρόνια «πάλευε» με Ελληνες παίκτες να κρατήσει ομάδες του στην «μεγάλη» κατηγορία. Και μάλιστα πάντα απέδιδε στους Ελληνες τα εύσημα για την παραμονή της ομάδας.

Και το χειρότερο; Αν κοιτάξουμε τις 11άδες Ολυμπιακού, ΑΕΚ, Παναθηναϊκού και Αρη που έπαιξαν την Τετάρτη θα βρούμε μόνο τον Βρουσάι να είναι από τις Ακαδημίες. Κανείς άλλος. Τέσσερις μεγάλες ομάδες χρησιμοποίησαν μόνο έναν παίκτη από τα «Τσικό». Τραγικό έτσι; Και δεν μιλάμε για ισπανικό πρωτάθλημα, Ρεάλ, Μπάγερν ή άλλες «παγκόσμιες» ομάδες που έχουν άλλα πορτοφόλια και στόχους, αλλά για ελληνικό πρωτάθλημα, ελληνικές ομάδες και αγορά που δεν δικαιολογεί την εξαφάνιση των παιδιών από τις Ακαδημίες.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια μόνο ο Παναγιώτης Ρέτσος ήταν ο παίκτης που ξεκίνησε από τα… χαμηλά, δούλεψε, ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά και πήρε μία καλή μεταγραφή για το εξωτερικό. Αλλά το παράδειγμά του έμεινε στα λόγια. «Να βγάλουμε κι άλλους Ρέτσους» έλεγαν στο Ρέντη αλλά… τίποτα. Θα μου πει κάποιος… Κώστας Τσιμίκας. Που από τον Ολυμπιακό, δούλεψε, έκανε καλές χρονιές και με πολλά λεφτά πήγε το 2020 στην -τότε πρωταθλήτρια- Λίβερπουλ των 6 ευρωπαϊκών τροπαίων με τα «μεγάλα αυτιά» και κάνει… ματσάρες. Το «ματσάρες» για μένα είναι… αμφισβητήσιμο. Περισσότερο ο Τσιμίκας μου κάνει εντύπωση σαν ένα καλό παίκτη, που περισσότερο έχει κερδίσει την… αδυναμία του προπονητή του, Γιούργκεν Κλοπ και του Νο 1 παίκτη των «ρεντς», Μο Σαλάχ παρά με βάση τα παιχνίδια που έχει κάνει. Εχει πέσει και σε καλή περίπτωση με τον Αντριου Ρόμπερτσον που πάει από τραυματισμό σε τραυματισμό και ο Τσιμίκας βλέπει ενδεκάδα. Για μένα ο Τσιμίκας της Λίβερπουλ δεν έχει καμία σχέση με του Ολυμπιακού. Φαίνονται ότι παίζει χωρίς αυτοπεποίθηση, φοβάται τους αντιπάλους του και με εξαίρεση 2-3 καλές σέντρες ο Τσιμίκας είναι σκιά του εαυτού που μας έδειξε στον Ολυμπιακό. Σίγουρα άλλο Σούπερ Λίγκα και άλλο Πρέμιερ Λιγκ, άλλο Ολυμπιακός και άλλο Λίβερπουλ και άλλο… Μακέντα και άλλο… Βάρντι.

Βέβαια και μόνο ότι παίζει στην Λίβερπουλ είναι αρκετό και αποτελεί καλό παράδειγμα για όλους, αλλά όχι ότι βγάζει μάτια. Το θετικό που δίνει ο Κώστας Τσιμίκας με την παρουσία τους «κόκκινους» της Αγγλίας είναι ότι ένα Ελληνόπουλο μπορεί με δουλειά και χαμηλά το κεφάλι να φτάσει ψηλά. Και αυτό μπορεί να αποτελέσει καλό κίνητρο για πολλούς μικρούς που ξεκινούν το ποδόσφαιρο. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Γιατί θα ξεκινήσουν πολλοί να γίνουν «Τσιμίκας» αλλά οι… Παναθηναϊκοί και Αρης που δεν χρησιμοποιούν παιδιά από τις Ακαδημίες τους θα κόψουν κάθε όνειρο για νέους «Τσιμίκες».