Για την περίπτωση του εντιμότατου νεόφυτου δημάρχου της μεγαλούπολης της Νέας Υόρκης, Ερικ Ανταμς, νομίζω πως ταιριάζει πέρα για πέρα το δημώδες σοφό «φίδι στον κόρφο μας». Εκεί παραπέμπει το άκριτο και άκρατο παραλήρημά του για την Τουρκία λες και είναι το φερέφωνο του Ερντογάν.

Μόνο ένας τελείως ανιστόρητος -φάνηκε ότι ο  Άνταμς διαθέτει αυτό το προσόν– θα μπορούσε να εκστομίσει πως οι Τούρκοι «έχουν εξαίσια ικανότητα να διατηρούν την ιστορική τους κληρονομιά, όπως επίσης και μια εξαιρετική μοντέρνα πόλη».

Πήγε ένα βήμα και πιο πέρα ειπών «αυτός είναι ο συνδυασμός που σε κάνει να καταλάβεις πως η Τουρκία έχει παίξει έναν μείζονα ρόλο στη διαμόρφωση της ανθρωπότητας και θα συνεχίσει να το κάνει και στο μέλλον», ενώ μας πληροφόρησε πως έχει επισκεφθεί την Τουρκία έξι φορές έως σήμερα. Σιγά ρε μεγάλε, τι έρωτας τούρκικος είναι αυτός!

Αφερίμ αφέντη’μ Ερικ που έγινες ντελάλης του σφαγέα του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, του Πόντου, της Σμύρνης, της Μικράς Ασίας, της Ιμβρου και της Τενέδου, και φυσικά της Κύπρου της πολύπαθης και μαρτυρικής χωρίς καμιά ηθική αναστολή και δίχως ίχνος ντροπής και ευγνωμοσύνης προς την Ελληνική Ομογένεια της Νέας Υόρκης που χρόνια σε στηρίζει, ακόμα και μέχρι προχτές.

Θεωρώ βέβαιο ότι δεν γνώριζε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος «τα άδηλα και τα κρύφια» του Ανταμς όταν τον δέχθηκε σε ακρόαση στην Αρχιεπισκοπή κατά την ενταύθα επίσκεψή του, συνάντηση την οποία κανόνισε ο Ελπιδοφόρος.

Και για πρόληψη κάθε παρεξήγησης να δηλώσω πως και βέβαια είμαι υπέρ του διαλόγου και της καλής γειτονίας ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα, αλλά αυτά πρέπει να είναι αμφίδρομη πορεία κι όχι μονόδρομος. Και κάτι άλλο ακόμα, εμείς έχομε και μια πατρίδα για την οποία πρέπει να νοιαστούμε, που λέγεται Ελλάδα. Δεν περνά μέρα που να μην κάνουν οι Τούρκοι δεκάδες εναέριες παραβιάσεις στον εναέριο χώρο της Ελλάδας, αλλά και προκαλούν μόλις πεντακόσια μέτρα από τα παράλια της ιδιαίτερης πατρίδας μου, της Λέσβου, απειλώντας στον Μόλυβο και την Πέτρα τους αλιείς μας.