Στην εβδομάδα που μας πέρασε ήρθε και το άλλο συμπλήρωμα της καταστροφής ως προσφορά των πρωτοφανών βροχοπτώσεων που οφείλονται στη λυσσασμένη κλιματική αλλαγή. Η πρώτη δόση της ήταν προσφορά των πολλών πυρκαγιών που κόντεψε να αφήσει τη χώρα όλη φαλακρή. Αυτή η νέα αρρώστια της κλιματικής αλλαγής, προϊόν της ανθρώπινης δραστηριότητας, δαγκώνει σκληρά και αναδεικνύει, συγχρόνως, την αναποτελεσματικότητα της υπάρχουσας υποδομής, την οποία το σύστημα κατασκεύασε για να μας προστατεύει από όλες τις φυσικές θεομηνίες. Στην πράξη αποδείχτηκε πως είναι ένα τσιγαρόχαρτο. Τόσο ανθεκτική.

Στην εβδομάδα που πέρασε μας συγκλόνισε ένα εξ ίσου σοβαρό επεισόδιο, όπου δυο τρεις ναύτες πέταξαν στη θάλασσα έναν πολίτη που είχε ως αποτέλεσμα να πνιγεί! Ναύτες, των οποίων η φροντίδα είναι να μας προστατεύουν, τουλάχιστον, από πνιγμό. Φοβερό στίγμα για τη χώρα μας που, υποτίθεται, έχει τέτοια ιστορία ναυτοσύνης. Μάλλον και αυτή θα πρέπει να είναι το άλλο παραμύθι που κυκλοφορεί από παλαιά στη χώρα μας, εάν κρίνει κανείς από την πληθώρα επιτυχημένων εφοπλιστών, γιατί στους ναυτικούς η κατάσταση δεν διανύει παράλληλο βίο.

Δυο συμβάντα, λοιπόν, το ένα το αποκαλούν θεομηνία, ενώ είναι προϊόν του ανθρώπου, δηλαδή εντελώς άσχετο από κάποιο μήνυμα Θεού, και το άλλο επίσης ένα προϊόν ανθρώπου το οποίο μας το δώρισε, λένε, η κακιά στιγμή. Δεν πρέπει κάποτε να ξυπνήσουμε από αυτόν τον λήθαργο στον οποίον μας έχουν βάλει οι γνωστοί άγνωστοι, των οποίων τα κίνητρα είναι το κέρδος με κάθε τρόπο; Γιατί αυτός είναι ο σκοπός τους που αγιάζει συγχρόνως και τα μέσα.

Τα δυο αυτά συμβάντα δεν είναι άσχετα μεταξύ τους, είναι αδελφάκια, γιατί τα γεννά η ίδια αιτία, της οποίας η μόνη της επιδίωξη είναι να επιτυγχάνει τα δυο τρυγόνια με ένα σμπάρο, απάλειψης του πολιτικού κόστους και της παραγωγής του κέρδους, διαχρονικά, δια του αθέμιτου ανταγωνισμού, τον οποίον αποκαλούν, μάλιστα, και ελεύθερη αγορά! Δηλαδή, για να το κάνω και πιο λιανά για να γίνει κατανοητό από όλους, κατασκευάζουν οι προστάτες μας υποδομές, για να μας «εξυπηρετούν» και να μας «προστατεύουν», βεβαίως-βεβαίως, με την προϋπόθεση ότι δεν παράγουν πολιτικό κόστος και συγχρόνως συντηρούν, με την πολιτική τους ως ασπίδα της καρέκλας της εξουσίας τους, τις χορηγίες των γνωστών αγνώστων για την επανεκλογή τους, οι οποίοι, από την άλλη μεριά ωφελούνται από τις εκάστοτε πολιτικές των διαπλεκομένων τους με το όχημα που ονομάζεται «ανάπτυξη». Ετσι λειτουργεί η «δημοκρατία» που μας στρώσανε: και η πίττα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος.

Εχω κατά καιρούς αναφερθεί σε αυτό το θέμα και θα αναφέρομαι και στο μέλλον, έως ότου γίνει αυτή η κατάσταση, που αγγλιστί λέγεται και business as usual, κατανοητή, ότι, δηλαδή, αυτή η δημοκρατία, ως συνήθως, υπηρετεί τους λίγους, ούτε καν τους πολλούς, και ότι θα πρέπει να πάρει σύνταξη που και αυτήν, εάν θέλουμε να είμαστε αυστηροί, δεν την αξίζει.

Τώρα επειδή η μεγάλη πλειοψηφία, τρόπος του λέγειν πλειοψηφία, γιατί σε πολλές χώρες αυτή είναι και κάτω του 50% και πλέον των ψηφοφόρων που δεν ψηφίζουν, μας ελέγχει με το επιχείρημα ότι ο λαός εκλέγει την πλειοψηφία που μας κυβερνά και μάλιστα με άμεση δημοκρατία, όπου η ψήφος κάθε ψηφοφόρου έχει την ίδια αξία και ισχύ. Σωστά, έτσι συμβαίνει και το ερώτημα είναι γιατί τα αποτελέσματα δεν ικανοποιούν τις προσδοκίες μας;

Κατ’ αρχάς ένα μέρος των ψηφοφόρων, σε κάθε κόμμα, αποτελείται από την ομάδα κρούσης που είναι οι φανατικοί. Κατά δεύτερον, ένα άλλο μέρος ψηφοφόρων, σε κάθε κόμμα αποτελείται από τους συναισθηματικούς, είναι αυτό που ξεκινάει από τον πατέρα και διαιωνίζεται διά των γόνων του. Αυτό το κομμάτι φαίνεται να συρρικνώνεται. Και τέλος είναι το κομμάτι ψηφοφόρων, το οποίο στις μέρες μας είναι και το μεγαλύτερο, που ενεργούν με πυξίδα ονόματι: από όπου φυσάει ο άνεμος.

Το τελευταίο κομμάτι είναι αυτό που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν τα ΜΜΕ και οι σχετικές με την πληροφόρηση οργανώσεις, με στόχο να πλάσουν συνειδήσεις και απόψεις φιλικές προς τα συμφέροντα που τα ΜΜΕ κ.τ.λ. προωθούν. Σε αυτό το κομμάτι κάνουν την ίδια δουλειά που έκαναν και οι ρήτορες στην εκκλησία του δήμου στην αρχαία Αθήνα. Είναι αυτό, κυρίως, το κομμάτι που εμποδίζει το ρεπουμπλικανικό σύστημα διακυβέρνησης να λειτουργήσει δημοκρατικά, γιατί εδώ είναι όπου η πλύση εγκεφάλου έχει τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και η διαπλοκή κατέχει εξέχουσα θέση στη διαμόρφωση της πολιτικής έκφρασης. Και όπως είπαμε, κι’ άλλες φορές στο παρελθόν, τη δυνατότητα στους έχοντες και κατέχοντες ΜΜΕ και λοιπά να κάνουν αυτές τις χρυσές δουλειές την προμηθεύουν ως δώρο σε αυτούς οι ανάγκες των πολιτικών να εκλέγονται και να επανεκλέγονται. Όσο επομένως οι ανάγκες αυτές θα υπάρχουν άλλο τόσο θα αυξάνεται εσαεί η πελατεία των ΜΜΕ καθώς και αυτή των επιχειρήσεων που επενδύουν σε τέτοιους τομείς δραστηριοτήτων. Η μέθοδος αυτή καθορίζει και τις αξιωματικές αρχές των μελών της κοινωνίας, θεμελιώδη των οποίων είναι: ο καθένας για πάρτη του. Κάντε λίγο κόπο και μάθετε τι πρέπει να γίνει. Με λεπτομέρεια αναπτύσσεται το θέμα αυτό στο βιβλίο: «Δούρειος Ιππος της Δημοκρατίας», εκδόσεις Άμμων.

* Ο Θεόδωρος Στάθης έζησε για χρόνια στις ΗΠΑ. Είναι πρώην βουλευτής Λάρισας με το ΠΑΣΟΚ, ενώ διετέλεσε υφυπουργός Εθνικής Αμυνας, αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού και υπουργός Γεωργίας. Είναι διδάκτωρ του Columbia University και πρόεδρος του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών.