Η νοστιμιά των κερασιών, που παιχνιδιάρικα την τάιζες

έφευγε σύντομα από το στόμα.

Η γεύση από τα λόγια αγάπης που της έλεγες έμεινε

φρέσκια για χρόνια, ζουμερή, δροσερή, μεστή,

απαλή, γλυκιά, βάλσαμο, γιατρικό, παρηγοριά.

Με τον καιρό τα λόγια ‘χάσαν την δροσιά,

τις λέξεις καταπίνει ο χρόνος,

ξεγελά της συνήθειας η τεμπελιά,

της ύπαρξης ο σκληρός αγώνας,

το αφόρητο του δεδομένου της καθημερινότητας η βιάση.

Της αδιαφορίας τα δάκρυα τα κρυφά, ύπουλα, σαδιστικά

σβήνουν της αγάπης τη φωτιά.

Μέσα στην καταχνιά χαράζει η κάθε μέρα.

Εκείνος μόνος τώρα.

Φεύγεις και εσύ μακριά σε αλλιώτικους δρόμους,

σε άλλους τόπους. Η γεύση, όλο πίκρα μένει

αποπροσανατολισμένοι χαμένοι, ηττημένοι.

Στη σιωπή του ουρανού γυρεύεις λίγα απομεινάρια.

Ελπίζεις ακόμα, ότι τον απόηχο θα ακούσεις από όρκους

υποσχέσεις, κάποια όμορφα λόγια.

Τα βήματά σας, στο πέρασμα αχνάρια αφήνουν ποτισμένα

μέσα στης καρδιάς το άλικο αίμα.