Κύριε Διευθυντά,

Για τη Μικρασιατική Καταστροφή, για όλους τους πρόσφυγες, με τους στίχους του Γιώργου Σεφέρη.

Ο Γιώργος Σεφέρης, που τιμήθηκε για το έργο του, με το Βραβείο Νόμπελ το 1971, γεννήθηκε στη Σμύρνη. Στα ίδια χώματα που γεννήθηκε και ο Ομηρος.

Η τραγωδία του ξεριζωμού του Ελληνισμού, από τις προγονικές εστίες το 1922, ήταν γι’ αυτόν όχι μόνο εθνική ,αλλά και προσωπική.

Στην ποίησή του υπάρχει νοσταλγία, για τη χαμένη πατρίδα και όταν ακόμα δεν το λέει καθαρά. Μαντεύει ο αναγνώστης, πως η σκέψη του ξαναγυρίζει από την Αττική, όπου μεγάλωσε, στη γη της Ιωνίας, όπου γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια.

Το σπίτι κοντά στη θάλασσα, απόσπασμα από το ποίημα «Κίχλη»

«Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν. Οι καιροί

…έτυχε να είναι δύσκολοι: πόλεμος, καταστροφή, εξορία.

…Δεν ξέρω πολλά για τα σπίτια.

…Ξέρω ότι έχουν τη δική τους φύση, τίποτα άλλο.

…Οταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας, αλλάζουν.

…Συνοφρυώνονται ή χαμογελούν, ή ακόμα και πεισμώνουν

…με αυτούς που έμειναν πίσω, με αυτούς που έφυγαν

…με άλλους που θα επέστρεφαν , αν μπορούσαν

…ή άλλοι που εξαφανίστηκαν, τώρα που έγινε ο κόσμος

…ένα ατέλειωτο ξενοδοχείο»

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Α. Κολλάρου

Αστόρια, Νέα Υόρκη