Η Τουρκία τεντώνει το σχοινί μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Η επιθετικότητα της Αγκυρας βρίσκεται πλέον ένα βήμα πριν γίνει πράξη. Οι ιταμές απειλές για κατάληψη και αποκλεισμό νησιών, το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης των Βαρωσίων για τουριστική εκμετάλλευση και σταδιακό εποικισμό, δείχνουν μια αποθράσυνση που κάποιος πρέπει να τη σταματήσει. Το ερώτημα είναι ποιος και πώς, τη στιγμή που η Αγκυρα δείχνει να μην καταλαβαίνει τίποτα.

Το τελευταίο παράδειγμα, ενδεικτικό: Την ώρα που η Ευρωπαϊκή Ενωση «κατσάδιαζε» φραστικά την Τουρκία στα συμπεράσματα του τελευταίου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, και την καλούσε να σταματήσει την απειλητική ρητορική, να σεβαστεί το Διεθνές Δίκαιο, την κυριαρχία και ακεραιότητα όλων ανεξαιρέτως των κρατών μελών της ΕΕ, να αποκλιμακώσει την ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο και να συμβάλει στη διατήρηση σχέσεων καλής γειτονίας, τα «παπαγαλάκια» του Ερντογάν γίνονταν ακόμα πιο προκλητικά.

Από την κατεχόμενη Κύπρο, ο Τούρκος αντιπρόεδρος Φουάτ Οκτάι απειλούσε ανοιχτά την Ελλάδα με αμφισβήτηση της κυριαρχίας νησιών της, λέγοντας προκλητικά ότι αν δεν αποστρατιωτικοποιηθούν «θα μιλήσουν οι μουζαχεντίν»! Επικαλούμενος μάλιστα και το Διεθνές Δίκαιο με βάση τη Συνθήκη της Λωζάννης και απειλώντας με νέα Μικρασιατική Καταστροφή με παραπομπή στην προϊστορία των αρχών του 20ού αιώνα (1922).

Η Τουρκία, δηλαδή, απειλεί ξεκάθαρα να επαναλάβει και στο Αιγαίο ό,τι έκανε στην Κύπρο το 1974 με επίκληση πάλι του Διεθνούς Δικαίου! Τότε, ισχυρίστηκε ότι η ως «εγγυήτρια δύναμη» μπορούσε να εισβάλει στην Κύπρο για «αποκατάσταση της τάξης που διαταράχθηκε με το πραξικόπημα της χούντας», τώρα υποστηρίζει ότι η παρέμβασή της για αποστρατιωτικοποίηση νησιών βρίσκεται εντός του πλαισίου της Συνθήκης της Λωζάννης.

Την ίδια ώρα που ο Τούρκος αντιπρόεδρος απειλούσε με κατάληψη νησιών, ο υπουργός Εξωτερικών του Ερντογάν Μεβλούτ Τσαβούσογλου έβγαζε γλώσσα στο ΝΑΤΟ και υπεραμυνόμενος της άρνησης της χώρας του στο αίτημα ένταξης Φινλανδίας και Σουηδίας, εξαπέλυσε επίθεση και κατά της Ελλάδας διερωτώμενος «πού ήταν η Συμμαχία όταν η κακομαθημένη Ελλάδα για 12 χρόνια εμπόδιζε την ένταξη της Μακεδονίας».

Βλέπουμε, έτσι, μια Τουρκία να ασκεί κριτική και στο ΝΑΤΟ -πέρα από τις καθημερινές επιθέσεις της προς την ΕΕ– κι ενώ είναι το μοναδικό μέλος της Συμμαχίας που αρνήθηκε να συμμορφωθεί με τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, χωρίς να υποστεί καμιά συνέπεια. Όπως και η ΕΕ, που περιορίζεται στα λόγια αντί να προχωρήσει με μέτρα ουσίας κατά της Τουρκίας, έτσι και το ΝΑΤΟ διστάζει να αντιμετωπίσει δραστικά την τουρκική θρασύτητα.

Συνεπώς, είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς και ποιοι είναι αυτοί που εκτρέφουν με την ανοχή τους την τουρκική υστερία και προκλητικότητα, παρακολουθώντας απαθώς τις επιθέσεις εναντίον μελών τους…