Πολλοί, δεν έχω αμφιβολία, θα αισθανθούν απογοήτευση στην είδηση ότι το Ισραήλ και η Τουρκία αποκαθιστούν τις διπλωματικές σχέσεις τους, όπως δημοσίευσε η χθεσινή «New York Times».
Θα πουν, το περιμέναμε. Σας το λέγαμε.
Tι δηλαδή θα έπρεπε να κάνει η Ελλάδα; Να παραμείνει στο πνεύμα των συμμαχιών της με τους… Αραφάτ, Σαντάμ, Καντάφι κ.τ.λ. Οχι βέβαια.
Μια από τις σπουδαιότερες επιτυχίες της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια -όχι μόνο επί κυβέρνησης Μητσοτάκη- ήταν η σύναψη στενών φιλικών σχέσεων με το Ισραήλ και κατ’ επέκταση με τους Εβραίους ανά τον Κόσμο. Εστω με καθυστέρηση δεκαετιών.
Ηταν καιρός.
Ηδη τα οφέλη για τα συμφέροντα της Ελλάδας είναι σημαντικά. Τόσο στον οικονομικό τομέα, τουρισμό, ακίνητα, όσο και στον στρατιωτικό. Αν θα διατηρηθούν ή όχι, ή αν θα αυξηθούν, αυτό εξαρτάται από εμάς. Θα εξαρτηθεί αν θα συνεχίσουμε αυτή την αμοιβαία ωφέλιμη σχέση ή αν θα παραχωρήσουμε τη θέση μας στην Τουρκία.
Δεν πιστεύω ούτε για μια στιγμή ότι το Ισραήλ έχει ξεχάσει ή ότι έχει συγχωρήσει τις ύβρεις, τις απειλές σε βάρος του από τον Ερντογάν. Δεν πιστεύω ούτε για μια στιγμή, επομένως, ότι οι Ισραηλινοί τον εμπιστεύονται. Ωστόσο, θα συνεργαστούν μαζί του, μέχρι έναν βαθμό, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, ιδίως στον κίνδυνο που αποτελεί το Ιράν.
Θα ήταν απλοϊκό για εμάς να πιστεύουμε ότι θα διαιωνίζουν το καθεστώς των μη διπλωματικών σχέσεων μεταξύ τους. Οι χώρες δεν ενεργούν μόνο συναισθηματικά, αλλά με βάση τα δεδομένα που διαμορφώνονται.
Παραμένει λοιπόν να είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να προχωρήσει στην περαιτέρω εμβάθυνση των σχέσεων με το Ισραήλ και την Εβραιοαμερικανική Κοινότητα.
Και μόνον έτσι μπορούμε να επηρεάσουμε, σε κάποιο βαθμό, την εξέλιξη των σχέσεων του Ισραήλ με την Τουρκία.