Κατ΄ αρχάς, ο βασικός λόγος για τον οποίο θα ψηφίσω Κυριάκο Μητσοτάκη την Κυριακή είναι γιατί από τις υπάρχουσες επιλογές είναι μακράν ο καλύτερος.

Αν στα ψηφοδέλτια υπήρχε το όνομα του Κόνραντ Αντενάουερ ή του Μπαράκ Ομπάμα μπορεί να έμπαινα σε κάποιο δίλημμα. Δυστυχώς όμως, με εξαίρεση τον Νίκο Ανδρουλάκη που σαφώς είναι σοβαρός αλλά στερείται εμπειρίας και σε γενικές γραμμές κρίνεται ανεπαρκής για το πόστο του πρωθυπουργού (ανάλωσε όλη την προεκλογική περίοδο να μας λέει ότι τον παρακολουθούσαν και με ποιους δεν θα συνεργαστεί) οι υπόλοιποι υποψήφιοι είναι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και παντελώς ακατάλληλοι να αναλάβουν κυβερνητικά πόστα.

Τους δύο μάλιστα από αυτούς, τον Αλέξη Τσίπρα και τον Γιάνη Βαρουφάκη τους είδαμε όλοι στην πράξη, και είναι απορίας άξιο πώς η καταστροφική τους κυβερνητική θητεία όχι μόνο δεν τους έστειλε στα αζήτητα αλλά τους έδωσε τη δυνατότητα να πρωταγωνιστούν και πάλι. Από τον Κυριάκο Βελόπουλο δεν υπάρχουν δείγματα γραφής, η ουρανομήκης γραφικότητά του όμως από μόνη της είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς ότι ψήφος στο κόμμα του είναι χαμένη. Θεωρώ περιττό να σχολιάσω την περίπτωση του ΚΚΕ και του αρχηγού του Δημήτρη Κουτσούμπα, αφού η αναμφισβήτητη σοβαρότητά τους ακυρώνεται από την ιστορικά αποδεδειγμένη χρεοκοπία των ιδεολογικών τους θέσεων.

Με λίγα λόγια, ακόμα και λάθη να χρεώνει κανείς στον Μητσοτάκη (ναι, έγιναν λάθη, και πολλά), η ψήφος σε αυτόν είναι μονόδρομος, δεν υπάρχει κάτι άλλο στον ορίζοντα ώστε να μπούμε σε κουβέντα. Και μόνο ο επιτυχημένος χειρισμός των πρωτοφανών κρίσεων (Τουρκία, Εβρος, πανδημία, Ουκρανία) είναι αρκετός για να τον ξαναστείλεις στο Μαξίμου.

Δε νομίζω ότι είναι ώρες να κάνουμε πειράματα με άπειρους, άσχετους, γραφικούς και τύπους που έχουν έρθει κατευθείαν από τον παραπροηγούμενο αιώνα.