Ο Γιώργος Αθανασιάδης είναι ευθύς σε σημείο παρεξηγήσεως, παρορμητικός, με πάθος για ζωή. Μια ζωή που ήταν γεμάτη απροσδόκητες ανατροπές στα πιο σοβαρά θέματα. Στην υγεία. Εξ ου και η συγγραφή του βιβλίου του «Ξεγελώντας το Θάνατο».

«Εθνικός Κήρυκας»: Συστηθείτε μας.

Γιώργος Αθανασιάδης: Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, στις 10 Δεκεμβρίου του 1970. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια κλασική, πενταμελή, ελληνική οικογένεια, μια ζεστή αγκαλιά.

Αγαπούσα τον αθλητισμό και πέραν του μπάσκετ, υπήρξα και αθλητής  στην ομάδα πυγμαχίας του ΠΑΟΚ.

Το όνειρό μου ήταν να φοιτήσω στη Σχολή Ευελπίδων. Όμως, λόγω του ασυμβίβαστου χαρακτήρα μου, άλλαξα πλώρη.

Η αμέσως επόμενη επιλογή μου ήταν η Σχολή Καλών Τεχνών, την οποία θα ακολουθούσα μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής μου θητείας στις Ειδικές Δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού.

Δυστυχώς, όμως, στα δεκαεννιά μου όλα ανατράπηκαν. Νόσησα από καρκίνο στους λεμφαδένες. Χειρουργήθηκα στο 401 ΓΝΣ Αθηνών και μετά τη λήξη της θεραπείας, αποστρατεύτηκα.

Τον Ιανουάριο του 1991 κέρδισα ένα σεβαστό ποσό, για εκείνη την εποχή, στο Λόττο. Όλα έμοιαζαν τέλεια. Όνειρα, σχέδια, όμως, για ακόμη μια φορά η ζωή είχε διαφορετικά σχέδια για μένα.

Εξι μήνες μετά την εγχείρηση, τον Ιανουάριο του 1991 σε προληπτικό έλεγχο, οι γιατροί διαπίστωσαν ότι η αρχική διάγνωση ήταν λανθασμένη. Από κει και πέρα ξεκινά ένα απίστευτο ταξίδι ζωής. Μια διαδρομή με υπέροχες και λιγότερο καλές στιγμές, η οποία διαρκεί ως σήμερα, κι εγώ ως οδοιπόρος απλά την απολαμβάνω.

Η επαγγελματική μου ζωή ξεκίνησε στα είκοσί μου έτη. Εργάστηκα ως πωλητής και ως χρηματοασφαλιστικός σύμβουλος. Σήμερα, ασχολούμαι με τη συγγραφή και ερασιτεχνικά με το σχέδιο και τη ζωγραφική. Είμαι λάτρης του μηχανοκίνητου αθλητισμού και της Latin jazz μουσικής.

«Ε.Κ.»: Πείτε μας για το βιβλίο σας.

Γ. Αθανασιάδης: Το «Ξεγελώντας το Θάνατο» είναι η αυτοβιογραφία μου. Είναι η ματιά μου στη ζωή, όπως ακριβώς τη βίωσα.

Το καλοκαίρι του 2011 ωρίμασε ως ιδέα στη σκέψη μου να γράψω αυτό το βιβλίο. Χρειάστηκε αρκετός καιρός για να βρω τον ακριβή τρόπο γραφής, ώστε να αποτυπώσω στο χαρτί τα συναισθήματά μου. Πάλεψα κι έψαξα βαθιά μέσα μου και πολλές φορές, λόγω των αναμνήσεων, ένιωθα έντονη ψυχική φόρτιση. Ήρθαν στιγμές που κουράστηκα και σκέφτηκα να τα παρατήσω. Μου πήρε τελικά τρία χρόνια για να το ολοκληρώσω. Στο τέλος, τα κατάφερα.

Αφορμή της συγγραφής μου στάθηκε η εσωτερική μου ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου και με βοήθησαν στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Πολλοί από αυτούς δε με γνώριζαν. Με αγκάλιασαν, όμως, σαν παιδί τους. Τους οφείλω πολλά, όπως και στην οικογένειά μου που ταλαιπωρήθηκε τόσο πολύ μαζί μου. Στους φίλους μου που στάθηκαν σαν βράχοι κοντά μου.

Στην Αμερική που με δέχτηκε. Στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό που έκανε τα μέγιστα, ώστε να αποκατασταθεί η υγεία μου.

Αν δεν το έκανα, θα αισθανόμουν αγνώμων ως προς αυτούς, αλλά και ως προς την ίδια τη ζωή που έζησα σύμφωνα με τα θέλω μου και όχι με τα πρέπει.

Το βιβλίο χρονολογικά ξεκινάει τον Ιούνιο του 1990 -τότε που υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία- και ολοκληρώνεται τον Αύγουστο του 2007. Μέσα στις 560 σελίδες του περιγράφω το πώς βίωσα τον καρκίνο, τα ταξίδια μου στην Αμερική -συγκεκριμένα στη Βοστώνη- για την ολοκλήρωση της θεραπείας μου, τους ισχυρότατους δεσμούς φιλίας που σφυρηλατήθηκαν σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές.

Θίγονται κοινωνικά ζητήματα και αδυναμίες του κράτους, όπως το ελληνικό σύστημα υγείας, ο κοινωνικός ρατσισμός, στον οποίο εκτίθενται οι καρκινοπαθείς και κατ’ επέκταση τα ΑΜΕΑ, καθώς και η δυσκολία της επανένταξης στην κοινωνία.

Είναι ένα πολύπλευρο βιβλίο που δεν αφορά αποκλειστικά τον καρκίνο. Είναι ένα βιβλίο που περιγράφει την αγάπη, τον έρωτα, τις φιλίες, αλλά και τις λυκοφιλίες, την ευμάρεια της Ελλάδας στη διάρκεια της δεκαετίας του ’90.

Γίνεται αναφορά στο μοιραίο λάθος δέκα χρόνια μετά, το οποίο με οδήγησε στην ολοκληρωτική καταστροφή. Ως άλλος, όμως, φοίνικας, με δύναμη και θετική σκέψη αναγεννήθηκα από τις στάχτες μου.

Περιγράφει τη σχέση μου με την οικογένεια, αλλά και την Εκκλησία – θρησκεία. Έχει έντονα στοιχεία ψυχολογικής και φιλοσοφικής αναζήτησης.

Είναι η ζωή μου στη Βοστώνη, στο Philoxenia House. Οι στιγμές κατάνυξης στην Αρχιεπισκοπή. Η προσφορά, ο εθελοντισμός, αλλά και το έργο της Ομογένειας. Είναι μια γροθιά στην κάθε αρνητική σκέψη. Είναι μια κατάθεση ψυχής, μια επανεκκίνηση, μια διδαχή ότι με θετικότητα, αισιοδοξία και τύχη στη ζωή όλα μπορούν να ανατραπούν. Είναι δύσκολο. Το γνωρίζω. Όμως, ίσως είναι από τα πιο δυνατά μας όπλα για την αντιμετώπιση των δυσκολιών που συναντάμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

«Ε.Κ.»: Τι είναι για σας ευτυχία;

Γ. Αθανασιάδης: Ευτυχία, κατά την άποψη μου, είναι η στιγμή που νιώθουμε ολοκληρωμένοι ως άνθρωποι. Όταν τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας και ξέρουμε ακριβώς τι ζητάμε από εκείνον, αλλά και από την ίδια τη ζωή.

«Ε.Κ.»: Κρατάτε ακόμα τον ενθουσιασμό σας για τη ζωή;

Γ. Αθανασιάδης: Εξακολουθώ να είμαι ένα μεγάλο παιδί. Αν αναλογιστούμε, άλλωστε, πόσες φορές την ημέρα πρέπει να είμαστε σοβαροί, τότε θα εκπλαγούμε. Ο ενθουσιασμός μου και η δίψα μου για ζωή είναι κάτι έμφυτο. Η ζωή είναι έρωτας, είναι στιγμές τις οποίες λατρεύω να ζω έντονα και με συναίσθημα. Η διάθεσή μου και το πάθος μου γι’ αυτήν εξακολουθούν να υπάρχουν αμείωτα.

«Ε.Κ.»: Η ζωή είναι κάτι σαν τον «Αλχημιστή» του Κοέλιο, μια περιπλάνηση δίχως τέλος;

Γ. Αθανασιάδης: Η ζωή είναι ένα ταξίδι. Πιστεύω ότι ο προορισμός είναι προδιαγεγραμμένος. Εμείς, όμως, χαράσσουμε τη διαδρομή…

«Ε.Κ.»: Ο άνθρωπος είναι η μνήμη του ή το παρόν του;

Γ. Αθανασιάδης: Είναι ένας συνδυασμός. Το παρελθόν συνοδεύει το παρόν. Η μνήμη, όμως, είναι αυτή που συνοδεύει τον άνθρωπο όταν ολοκληρώνει τον κύκλο της ζωής.

Το έργο που αφήνει πίσω του. Αν δεν δημιουργήσεις το παρόν, τότε η μνήμη θα ’ναι ασθενής έως ανύπαρκτη.

«Ε.Κ.»: Τι σημαίνει για εσάς κόλαση και τι παράδεισος;

Γ. Αθανασιάδης: Είναι η ψυχική γαλήνη που νιώθει ο άνθρωπος όταν πεθαίνει.

Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή κρινόμαστε. Δεν μπορούμε να κρυφτούμε από τον εαυτό μας. Τότε, η συνείδησή μας μάς οδηγεί στην κόλαση ή στον παράδεισο.

«Ε.Κ.»: Ποιο είναι το απόφθεγμα που σας εκφράζει ως άνθρωπο;

Γ. Αθανασιάδης: Όπως αναφέρω και στο βιβλίο, «Ζήσε με την καρδιά σου, για να φτάσεις στο δικό σου προορισμό, και όχι στον προορισμό που επέλεξαν άλλοι για σένα…».