Η ζωή του Γιώργου Κουρούνη (George Kourounis) είναι τόσο εντυπωσιακή, που δεν χρειάζεται να κάνω μια εκθαμβωτική εισαγωγή. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να αποφύγω τους επαίνους για αυτόν τον Ελληνοκαναδό, που κυνηγούσα και εγώ με μεγάλη υπομονή, μέχρι να κλείσω μια συνέντευξη μαζί του, με την ίδια θέρμη που κυνηγάει και αυτός τους ανεμοστρόβιλους και τις καταιγίδες, με την ίδια θέρμη που χώνεται στις φωτιές των κρατήρων, με την ίδια θέρμη που αποτυπώνει τους κεραυνούς στα ασύλληπτα βίντεο που φτιάχνει μόνος του. Οι γονείς του, ο πατέρας του από την Κω και η μητέρα του από το Κεμπέκ, συναντήθηκαν το 1960 στις νεανικές αναζητήσεις τους στην Ευρώπη και στις 22 Μαϊου του 1970, έφεραν στον κόσμο ένα αγοράκι, που έμελλε να εξελιχτεί σε κυνηγό ακραίων καιρικών φαινομένων, εξερευνητή, κινηματογραφιστή, φωτογράφο, εκπαιδευτικό, μουσικό, ηχολήπτη, εξαιρετικό influencer και παρουσιαστή του «Angry Planet» της τηλεοπτικής σειράς με τις εξερευνήσεις του.

Είναι ο πρώτος άνθρωπος που κατέβηκε στα βάθη του κρατήρα Νταρζάβα, γνωστού ως «πύλη της Κόλασης», στο Τουρκμενιστάν και πήρε υλικό από τα 30 μέτρα βάθος της γης και 65 πλάτος, το οποίο ανέλυσαν οι βιολόγοι και βρήκαν βακτήρια, ανακάλυψη πρωτοφανή σε τέτοιες θερμοκρασίες, αλλά ισχυρή απόδειξη, ότι υπάρχει ζωή και σε άλλους πλανήτες.

Ο Γιώργος μιλάει μόνο Αγγλικά και Γαλλικά. Μου ζήτησε συγγνώμη, γιατί δεν μιλούσε Ελληνικά και δεν ήταν δυνατόν να μην τον «συγχωρήσω», αφού προσφέρει τόσα πολλά στην επιστήμη, στην παιδεία, στους κατοίκους του άγριου πλανήτη Γη, που τους καλεί να μοιραστούν μαζί του και να δούν «πόσο όμορφος, πόσο εκπληκτικός και πόσο δραματικός μπορεί να είναι ο κόσμος μας».

Εχει σπουδάσει μουσική, ηχοληψία, εργάστηκε στα καλύτερα στούντιο, αλλά το 1998 μετά από την πρώτη του επαφή και ταξίδι στην Οκλαχόμα με τον κυνηγό καταιγίδων Charles Edwards (Τσαρλς Εντουαρντς), αποφάσισε πως τα άγρια καιρικά φαινόμενα, που πάντα τον τραβούσαν, δεν μπορεί να τα δαμάσει, αλλά μπορεί να τα απαθανατίσει. Και αυτό ξεκίνησε να κάνει, μετά από πολύ διάβασμα για το κλίμα, τα φυσικά φαινόμενα και την Γη που λατρεύει. Εχει βρεθεί σε περίπου 20 τυφώνες, έχει δει πάνω από 100 ανεμοστρόβιλους. Εχει καταδυθεί σε 30 ενεργά ηφαίστεια σε όλο τον κόσμο, ίσως περισσότερα, έχει ταξιδέψει σε 80 χώρες, αλλά στον χρόνο που του μένει από τις 220 και περισσότερες μέρες του χρόνου που ταξιδεύει, παίζει, γράφει και ηχογραφεί μουσική και τραγούδια με ένα φίλο του όποτε μπορεί.

Εχουμε την τιμή να σας παρουσιάσουμε ένα μεγάλο εξερευνητή, που μελετάει την ψυχή της Γης και του Ουρανού, και παραδίδει στην ιστορία τις σημειώσεις του.

Κύριε Κουρούνη, αυτό που κάνετε φαίνεται στα μάτια μας πολύ επικίνδυνο…

Φυσικά είναι, αλλά πρέπει να σας πω, ότι το πιο επικίνδυνο στις 80 χώρες που έχω ταξιδέψει μέχρι τώρα, είναι το ότι βρίσκομαι στους δρόμους τους. Αν έχετε πάει ποτέ στο Κάιρο, στο Νέο Δελχί, στην Αντίς Αμπέμπα, αυτά τα μέρη είναι τόσο επικίνδυνα να οδηγείς. Φοβάμαι τους ανθρώπους που στέλνουν μηνύματα, όταν οδηγούν, περισσότερο από τη στιγμή που κυνηγάω μια καταιγίδα, που έχω επίγνωση των κινδύνων της και λαμβάνω πολλά μέτρα, για να τους ελέγχω. Ετσι, αν κυνηγώ μια καταιγίδα που μπορεί να προκαλέσει ανεμοστρόβιλο, μπορώ να σας πω τι κάνει. Ενισχύεται; Αποδυναμώνεται; Σε ποια κατεύθυνση κινείται; Τι είδους καταιγίδα είναι; Αυτή η γνώση με κρατάει ασφαλή. Δεν έχω σπάσει ποτέ ούτε ένα κόκκαλο, δεν έχω τραυματιστεί ποτέ και δεν χρειάστηκε να μείνω σε νοσοκομείο. Εχω έναν ολόκληρο εξοπλισμό ασφαλείας στον κάτω όροφο του σπιτιού μου που χρησιμοποιώ. Σαφώς είναι επικίνδυνο αυτό που κάνω, αλλά, αν είσαι οδηγός φορτηγού, αστυνομικός, στρατιώτης, οι δουλειές σου είναι πολύ πιο επικίνδυνες.

Πείτε μας ποια ήταν η πιο οδυνηρή εμπειρία σας από αυτές τις εξερευνήσεις;

Ενα από τα πιο ανόητα πράγματα που έκανα ποτέ είναι όταν γύριζα τη δική μου εκπομπή «Angry Planet», γύρω στο 2007 στην Αυστραλία, παρέα με ένα φίλο Αυστραλό, συνεργάτη και κυνηγό καταιγίδων. Κυνηγούσαμε λοιπόν ανεμοστρόβιλους αλλά δεν είχαμε επιτυχία, γιατί δεν υπήρχαν εκείνη την περίοδο. Πήραμε μερικές μέρες σαν διάλειμμα με τον παραγωγό μου και πήγαμε να κάνουμε κατάδυση στον ύφαλο Great Barrier. Εκεί συναντήσαμε τον Ben Cropp ένα ιδιόρρυθμο σκηνοθέτη, που έκανε πολλές ταινίες για τη φύση, αλλά παράλληλα και πειράματα με τον εαυτό του για φυσικά παυσίπονα. Χρησιμοποιούσε λοιπόν δηλητηριώδεις μέδουσες, που σκοτώνουν πολλούς ανθρώπους κάθε χρόνο και τις δοκίμαζε στον εαυτό του και υποθέτω, ότι χρησιμοποιούσε τις πληροφορίες αυτές, για να βοηθήσει ορισμένους ερευνητές ή φαρμακευτικές εταιρείες. Στα γυρίσματα λοιπόν που έκανα μαζί του, βρήκαμε μια από αυτές τις μέδουσες στην παραλία και σαν παρουσιαστής της τηλεοπτικής εκπομπής, μου πρότεινε και δέχτηκα να πειραματιστεί μαζί μου. Δέχτηκα και άρχισε λοιπόν να σέρνει τη μέδουσα στο χέρι μου. Τότε βίωσα τον πιο οδυνηρό πόνο που έχω νιώσει στην ζωή μου μέχρι σήμερα. Σκέφτηκα το νοσοκομείο, αλλά είμασταν πολύ μακριά από αυτό. Ασφαλώς ο Ben είχε τα αντίδοτα μαζί του, μου τα έβαλε στο χέρι και φυσικά πονούσα αφόρητα, αλλά μετά από μισή ώρα, ο πόνος είχε φύγει τελείως. Εκείνη τη στιγμή, δεν κατάλαβα πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό που είχα κάνει.

Υπάρχουν εξερευνήσεις που αποφεύγετε να κάνετε;

Ενα από τα πιο επικίνδυνα πράγματα που έκανα, είναι αναρρίχηση σε παγόβουνα και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο από όλα. Το έκανα μια φορά στην Ισλανδία και μετά δύο φορές στα ανοιχτά της Νέας Γης στο νησί του Καναδά. Αυτά τα παγόβουνα έχουν το μέγεθος μιας μικρής πολυκατοικίας. Την τελευταία φορά είχα σκαρφαλώσει σε αυτό το παγόβουνο και τοποθέτησα έναν δορυφορικό πομπό GPS, ώστε να μπορούμε να παρακολουθούμε, προς τα πού κινείται παγόβουνο. Οταν τελικά κατέβηκα στη βάρκα για να επιστρέψουμε στην ακτή μέσα σε μια ώρα, ολόκληρο το παγόβουνο είχε αναποδογυρίσει τελείως. Εφυγα την τελευταία στιγμή και γλύτωσα εκατομμύρια λίβρες πάγου από πάνω μου.

Για να ανταπεξέλθετε σε όλες αυτές τις περιπέτειες φροντίζετε τη φυσική σας κατάσταση, με ειδική γυμναστική;

Οχι, δεν πηγαίνω στο γυμναστήριο, γενικά είμαι σε καλή κατάσταση. Αλλωστε, τα περισσότερα από αυτά που κάνω δεν χρειάζονται φυσική κατάσταση ιδιαίτερη. Οταν κυνηγάω έναν τυφώνα ή έναν ανεμοστρόβιλο, οδηγώ τις περισσότερες φορές. Αν σκαρφαλώνω σε ένα ηφαίστειο ή σε ένα βουνό ή σε μια σπηλιά, έχει τις προκλήσεις του, αλλά δεν είναι τόσο απαιτητικό, όπως το να κάνεις σκι στο νότιο πόλο ή αναρριχήσεις στο Εβερεστ, που συνηθίζουν άλλοι εξερευνητές.
Εχω ανεβεί στα βουνά, αλλά δεν το συνηθίζω το μεγάλο υψόμετρο. Εχω πάει στο Νεπάλ, έχω πάει στο Εβερεστ (BASE CAMP) και αυτό το υψόμετρο δεν είναι καθόλου αστείο. Η καρδιά σου χτυπάει γρήγορα, κάθε βήμα είναι εξαντλητικό. Εκανα γυρίσματα εκεί με το μετεωρολογικό δίκτυο του Καναδά και ήθελαν να δοκιμάσουν τις επιπτώσεις του μεγάλου υψόμετρου στο ανθρώπινο σώμα. Κανονικά θα χρειαζόταν περίπου μιάμιση εβδομάδα, για να περπατήσουμε στο βουνό και να φτάσουμε μέχρι το στρατόπεδο βάσης του Εβερεστ, για να προετοιμάσουμε το σώμα μας σιγά σιγά. Δεν το κάναμε όμως και έτσι πετάξαμε με ένα ελικόπτερο από το Κατμαντού μέχρι την κατασκήνωση βάσης του Εβερεστ, χωρίς να εγκλιματιστούμε. Το αποτέλεσμα ήταν, να αντέξουμε μόνο 5 λεπτά για να κινηματογραφήσουμε στα 17.000 πόδια! Μπορούσαμε να πεθάνουμε. Το κεφάλι μου πήγε να σπάσει από τον πονοκέφαλο, ο χειρότερος που είχα ποτέ. Ο φίλος μου δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του και ο πιλότος, που είχε έναν ειδικό σωλήνα, όπου ανέπνεε οξυγόνο, -ενώ εμείς δεν είχαμε-, μας φώναζε να μπούμε στο ελικόπτερο αμέσως πριν λιποθυμήσουμε. Σέβομαι απεριόριστα τους ανθρώπους αυτούς που σκαρφαλώνουν τα βουνά και διακινδυνεύουν!

Είσασταν επικεφαλής του παραρτήματος «The Explorers Club» στον Καναδά. Ποια είναι η εμπειρία σας από αυτό το μοναδικό κλαμπ εξερευνητών;

Η 4ετής θητεία μου στο «The Explorers Club» έληξε φέτος τον Ιανουάριο. Τώρα είμαι τακτικό μέλος. Οι άνθρωποι που συναντάς στο «The Explorers Club», έχουν καταφέρει μοναδικά και καταπληκτικά πράγματα. Ημουν αρκετά τυχερός να είμαι δύο φορές ο τελετάρχης στο δείπνο, που παραθέτουν στο Μανχάταν κάθε χρόνο.
Το τελευταίο δείπνο του Explorers Club, το ακύρωσαν και το 2020 και το 2021, αλλά φέτος έγινε τελικά στη Νέα Υόρκη, οπότε πήγα. Κόλλησα δυστυχώς Covid. Οι διακοπές λειτουργίας των πάντων με είχαν επηρεάσει πραγματικά. Είχα προγραμματίσει αποστολές και όλα ακυρώθηκαν. Τώρα περιμένω να πάω στην Τουρκία και την Ιορδανία αργότερα φέτος. Δεν έχω πάει ακόμα στην Ιορδανία, θα είναι η πρώτη μου φορά.

Ποιες χώρες αγαπήσατε περισσότερο από όσες επισκεφτήκατε;

Μου αρέσουν πραγματικά οι χώρες που μοιάζουν με τον Καναδά. Σαν παράδειγμα, μέρη όπως η Νέα Ζηλανδία και η Νορβηγία, η οποία είναι φανταστική, με γοητεύουν. Εχω πολλούς φίλους εκεί. Με προσκάλεσαν να δώσω μια ομιλία στο Φόρουμ των Ηνωμένων Εθνών για τις «Περιβαλλοντικές Εκτακτες Ανάγκες» και έμεινα μερικές επιπλέον μέρες και γύρισα τη χώρα. Αλλά και μέρη όπως το Βανουάτου (χώρα στην Ωκεανία) στο νότιο Ειρηνικό μεταξύ Αυστραλίας και Φίτζι όπου υπάρχουν αρκετά ηφαίστεια, είναι πανέμορφα. Πολύ λίγοι άνθρωποι πηγαίνουν εκεί και πολύ λίγοι έχουν ακούσει για τη χώρα. Το Βανουάτου είναι μια από τις πιο φιλικές χώρες στον κόσμο και αποτελείται από 80 διαφορετικά νησιά με τα πιο εντυπωσιακά ηφαίστεια στον κόσμο. Εκεί παντρευτήκαμε η γυναίκα μου και εγώ. Πάνω σε ένα από αυτά τα ηφαίστεια!

Πείτε μας για την αποστολή σας στην Νταρβάζα στο Τουρκμενιστάν…

Ηδη από το 2011 η κυβέρνηση του Τουρκμενιστάν είχε ανακοινώσει, ότι ήθελαν να σβήσουν τον λάκκο της φωτιάς, την πύλη της Κολάσεως (The Doorway to Hell), όπως ονομάζεται, στην Νταρβάζα (Darvaza) και να βγάλουν το φυσικό αέριο από μέσα. Τότε σκέφτηκα, ότι δεν είχα πολύ χρόνο για να κάνω την εξερεύνηση, και έπρεπε να βιαστώ πριν το κλείσουν. Προσπάθησα σκληρά και κατάφερα να πείσω το National Geographic να συμμετάσχει. Πήρα μια επιστημονική επιχορήγηση και ένα τηλεοπτικό συνεργείο από αυτούς και συγκέντρωσα μια ομάδα από εμπειρογνώμονες και ένα μικροβιολόγο από το Σικάγο και καταλήξαμε να οργανώσουμε αυτή την μεγάλη αποστολή. Ετσι έγινα ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε ποτέ το πόδι του στο βάθος αυτού του γιγαντιαίου λάκκου της φωτιάς. Δεν ξέρω ακριβώς πόσο καυτές ήταν οι φλόγες, αλλά είχα έναν ειδικό αισθητήρα και μέτρησα τη θερμοκρασία του εδάφους και το έδαφος ήταν 400 βαθμοί Κελσίου!

Δεν φοβόσασταν μήπως εκραγεί;

Καίγεται έτσι εδώ και 5 δεκαετίες. Δεν υπήρχε σχεδόν καμία πιθανότητα να κάνει κάτι ασυνήθιστο κατά τη διάρκεια των 17 λεπτών που κατέβηκα. Αλλά δεν ξέραμε τη θερμοκρασία, δεν ξέραμε αν τα αέρια στο κάτω μέρος ήταν δηλητηριώδη, δεν ξέραμε πόσο συμπαγής ήταν ο πυθμένας του κρατήρα, δεν ξέραμε πώς διανέμεται ο ήχος γύρω από τον κρατήρα. Υπήρχαν πολλά πράγματα που δεν γνωρίζαμε, αλλά επειδή είχα ήδη κάνει τόσες πολλές αποστολές με ηφαίστεια, είχα ήδη μεγάλη εμπειρία κατά τη διάρκεια αυτού του είδους των αποστολών.

Και εκεί στους 400 βαθμούς Κελσίου συνεισφέρατε σε μια από τις πιο σημαντικές ανακαλύψεις που έχουν γίνει…

Στην αποστολή μου αυτή, το πείραμα ήταν να αναζητήσω μορφές ζωής σε αυτό το εχθρικό περιβάλλον, το οποίο είναι πολύ ζεστό και υπάρχει πολύ μεθάνιο. Βρήκαμε λοιπόν κάτι που δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε. Βακτήρια σε τόσο υψηλές θερμοκρασίες! Γνωρίζουμε τώρα με βεβαιότητα ότι η ζωή μπορεί να υπάρξει σε τέτοιου είδους συνθήκες. Αρα δεν χρειάζεται να βρούμε πράσινα ανθρωπάκια σε άλλους πλανήτες, το μόνο που πρέπει να βρούμε είναι μικροσκοπικά βακτήρια παρόμοια με αυτά της Γης. Στατιστικά πλέον είναι λογικό να υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες, επειδή υπάρχουν πολλοί πλανήτες παρόμοιοι με τη Γη, επομένως είναι μια πολύ σημαντική και πολύ ευγενής επιδίωξη η εύρεση ζωής, είτε στον Αρη, είτε σε ένα από τα φεγγάρια του Δία, είτε έξω από το ηλιακό μας σύστημα. Αυτό θα ξαναγράψει όλα όσα γνωρίζουμε για τη βιολογία.

Συνήθως οι άνθρωποι ονειρεύονται να ταξιδέψουν τον κόσμο. Εσάς ποια είναι τα όνειρά σας;

Εχω μια λίστα με πράγματα που θέλω να κάνω. Ένα πράγμα που θα μου άρεσε και ξέρω ότι δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, είναι ότι θα ήθελα πολύ να μάθω, αν τα βακτήρια που βρήκα στον κρατήρα της Νταρβάζα, θα τα ανακαλύψει κάποιος, παρόμοια ή τα ίδια, σε έναν άλλο πλανήτη. Θα έχω πεθάνει μέχρι τότε, αλλά μου αρέσει να πιστεύω, ότι η μικρή μου συνεισφορά, μπορεί να είναι χρήσιμη σε κάποιον στο μέλλον.
Θα ήθελα επίσης πολύ να πάω στο Διάστημα, θα ήθελα πολύ να πάω στο βαθύτερο μέρος του ωκεανού, θα ήθελα πολύ να πάω στο Βόρειο ή στο Νότιο πόλο. Εχω πάει στην Ανταρκτική, έχω πάει στην Αρκτική, τη Γροιλανδία και τη Σιβηρία, τον Β. Καναδά, αλλά δεν έχω πάει ποτέ στο Βόρειο πόλο.

Πώς μεταφέρετε στους ανθρώπους αυτό που αγαπάτε;

Κάνω πολλές ομιλίες σε βιβλιοθήκες, σε σχολεία. Συνεργάζομαι με έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που ονομάζεται «Exploring by the Seat of your Pants» – είναι ένας καναδικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός και αυτό που κάνουν είναι ότι συνδέουν επιστήμονες, εξερευνητές, ερευνητές, με αίθουσες διδασκαλίας. Ετσι κάθε εβδομάδα έχουν κάποιον που κάνει έρευνα π.χ. για τους καρχαρίες στα Γκαλαπάγκος, ή σε έναν αστροναύτη και τους συνδέουν με τις τάξεις διαδραστικά. Ετσι τα παιδιά κάνουν ερωτήσεις και οι εξερευνητές απαντούν. Εκανα ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα λοιπόν στην Ανταρκτική, μέσω δορυφόρου. Μιλούσα με τις τάξεις σε όλη τη Βόρεια Αμερική στο τηλέφωνό μου, ενώ πίσω μου υπήρχαν παγετώνες, παγόβουνα και πιγκουίνοι που περνούσαν και μπορούσα να μοιραστώ εκείνη τη στιγμή σε πραγματικό χρόνο -ζωντανά- με μαθητές, που έκαναν μετά ερωτήσεις σχετικά με την κλιματική αλλαγή, τον πιγκουίνο, και για το πώς είναι να ταξιδεύεις στην Ανταρκτική. Αυτές είναι πραγματικά ξεχωριστές στιγμές στην ζωή μου.

Ποιο είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί στην ψυχή σας αντιμετωπίζοντας όλα αυτά τα ακραία καιρικά φαινόμενα;

Ενα από τα πιο δυνατά συναισθήματα που βιώνω σε τακτική βάση είναι η αίσθηση του δέους – ότι παρακολουθώ κάτι που είναι μεγαλύτερο από εμένα, που είναι συντριπτικό, και με κατακλύζει από συγκίνηση. Είμαι τόσο τυχερός που βιώνω στη ζωή μου τέτοιες εμπειρίες ξανά και ξανά. Και αυτό το αίσθημα δέους, είναι κάτι που δεν το έχω συνηθίσει ακόμα. Εξακολουθώ να συγκλονίζομαι, όταν βλέπω κάτι που δεν έχω ξαναδεί, ένα όμορφο τοπίο ή οτιδήποτε άλλο. Είναι ένα συναίσθημα που νομίζω, ότι πρέπει να προσπαθήσουμε ενεργά να βιώσουμε περισσότερο στη ζωή μας, γιατί νομίζω ότι βοηθάει να βάλουμε τα πράγματα σε μια προοπτική, μας δείχνει ότι δεν είμαστε απλώς κάτοικοι της Γης, είμαστε μέρος του ιστού της ζωής εδώ στη Γη, και αυτές οι στιγμές που βιώνω σε τακτική βάση το ενισχύουν πραγματικά. Γι’ αυτό προσπαθώ να κάνω τους ανθρώπους να ενθουσιαστούν με την φύση, τα φυσικά φαινόμενα και τον πλανήτη μας.

Τι σας δίδαξε η φύση από όλα αυτά τα ταξίδια και τις συγκλονιστικές εμπειρίες;

Δεν έχει σημασία σε πόσα μέρη πηγαίνω ή πόσα πράγματα κάνω. Η μητέρα φύση έχει πάντα κάτι νέο και συναρπαστικό. Ολα έχουν τη δική τους προσωπικότητα. Είναι σαν άνθρωποι και συμπεριφέρονται με διαφορετικούς τρόπους. Κάθε ηφαίστειο, κάθε καταιγίδα που συναντώ, είναι λίγο διαφορετικά κάθε φορά. Επομένως, υπάρχει πάντα κάτι νέο για μένα να δω και κάτι νέο να μάθω, και ένα πράγμα που είναι πολύ σημαντικό είναι, ότι δεν ενεργώ μόνο για τον εαυτό μου. Πάω και μετά μοιράζομαι αυτό που βλέπω με όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ. Και το κάνω αυτό μέσω της τηλεόρασης και μέσω συνεντεύξεων και μιλώντας στις τάξεις και στα σχολεία και στους μαθητές, γιατί μου αρέσει και θέλω οι άνθρωποι να δουν πόσο όμορφος, πόσο εκπληκτικός και πόσο δραματικός μπορεί να είναι ο κόσμος μας.
Ξοδεύουμε πολύ χρόνο κοιτάζοντας στις οθόνες και όχι πολύ χρόνο βιώνοντας αυτές τις εκπληκτικές μικρές γωνιές αυτού του υπέροχου πλανήτη που έχουμε και θεωρούμε δεδομένες. Μόλις αντικρύσετε πόσο όμορφα είναι αυτά τα μέρη, ακόμα και τα πιο επικίνδυνα, θα σας βοηθήσει να τα εκτιμήσετε, να τα διατηρήσετε και να τα προστατέψετε. Γιατί αν δεν τα γνωρίζετε, πώς μπορείτε να τα προστατεύσετε;