Μέσα στον χρόνο
έρχονται τακτικά οι διάφορες γιορτές.
Σειρήνες ωραιοποιημένες, ελκυστικές.
Αγωνιούμε πως να τις αγγίξουμε, σταγόνα, σταγόνα
να τις ρουφήξουμε.
Στην προσδοκία τους γοργοχτυπά η καρδιά.
Γιορτές!
Φως, χρώμα, της προετοιμασίας η γοητεία. Προσδοκία.
Τρεχάματα για ρούχα ανάλογα,
δώρα, δεξιώσεις, χορούς, ποτά, φαγητά και ξεφαντώματα
λουλούδια, στολίδια, τραγούδια, ξεκούραση, γέλια, ξενοιασιά.
Η σκέψη της καλοπέρασης και μόνη, τη σκέψη θολώνει.

Στις τόσεςέγνοιες!
Ποιος του άλλου τη μοναξιά, ή τη δυστυχία να σκεφτεί;
Τους καταφρονημένους που η ζωή ψίχουλα
και συντρίμμια κουβαλά πώς να συλλογιστεί;
Τον πόνο πολλών που δεν γνωρίζει,
πως στο νου του να τον φέρει;
Δικές μας οι γιορτές και τα δικαιώματα.
Λογισμοί δυσάρεστοι, διπλοκλειδώνονται.
Η κασέλα δεν πρεπει να ανοιχτεί. Ερχεται γιορτή!

Ζωή περίεργη, ζωή παράξενη, αλλόκοτη,
αλλού γενναιόδωρη, αλλού σφιχτόχερη, σκληρή.
Εδώ μοιράζει ανθόνερο,
λίγο πιο κει, φαρμάκι βρέχει.
Γιορτές!
Με αντίφαση γεμάτες. Πότε γλυκιές πότε στιφές.
Με προβληματίζει η αμφιβολία της ύπαρξής σας
με βασανίζει η ενοχή που με ακολουθεί.

Στην πολεμίστρα όμως σαν βρεθώ
τον εαυτό μου για να υπερασπιστώ,
ο νους μου επιστρατεύει το:
«βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος»*
Θαρρείς και δεν φτερούγισαν τα χρόνια
και τα ρωτήματα μείναν άλυτα αιώνια.

*«Η ζωή χωρίς γιορτές είναι μακρύς δρόμος δίχως πανδοχεία»
Δημόκριτος 460 π.Χ.