ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ. («WP»). Για την Αντριάνα Στέισι (Adriana Stacey), είναι πολύ απλό. «Δεν θα αγοράσω ποτέ κινητό τηλέφωνο για κανένα από τα παιδιά μου», λέει.

Είναι μια προσωπική στάση που γεννιέται από επαγγελματικές εμπειρίες. Η Στέισι είναι ψυχίατρος που εργάζεται κυρίως με μαθητές Γυμνασίου και Κολεγίου στο Φάγιετβιλ, και στο ιατρείο της ζητά συστηματικά από νέους ασθενείς να ανοίξουν τα τηλέφωνά τους και να της δείξουν πόσο χρόνο χρησιμοποιούν την οθόνη την ημέρα.

«Σπάνια βρίσκω ένα που είναι κάτω από εννέα ώρες», λέει. «Ετσι, αυτοί οι έφηβοι περνούν περισσότερο χρόνο στο τηλέφωνό τους παρά στον ύπνο».

Συχνά προτρέπει αυτούς τους ασθενείς να διαγράψουν μόνο μία εφαρμογή. Βήματα μωρού. Αλλά για μερικούς νέους που φθάνουν στο γραφείο της, η σκέψη να μην συνεχίσουν να κοιτάνε το κινητό τους είναι σχεδόν αδιανόητη. «Είπα: ‘Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε περισσότερο στη θεραπεία σας μέχρι να σταματήσετε τη χρήση του τηλεφώνου σας’ και απλώς δεν επιστρέφουν», λέει. «Τόσο ισχυρή είναι η έλξη γι’ αυτές τις συσκευές».

Ετσι, η Στέισι, μητέρα τεσσάρων παιδιών, πήρε μια απόφαση: Οχι κινητό στα παιδιά της. «Αν θέλουν ένα όταν γίνουν 18 και έχουν δουλειά και μπορούν να το αντέξουν οικονομικά, είναι η επιλογή τους», λέει.

Η Στέισι είναι σκληροπυρηνική σε έναν πόλεμο που διεξάγεται στα σπίτια παντού, καθώς οι μεγάλοι προσπαθούν να περιορίσουν τη χρήση των κινητών που πιστεύουν ότι μπορεί να είναι επιβλαβής για τα παιδιά, ακόμη και όταν αγωνίζονται να δημιουργήσουν υγιεινές συνήθειες με τα δικά τους τηλέφωνα. Και, προς μεγάλη έκπληξη, οι γονείς δεν κερδίζουν. Επειδή δεν αντιμετωπίζουν μόνο τα παιδιά τους, αλλά και μια τεχνολογική βιομηχανία που ωθεί προϊόντα που, σύμφωνα με τους μυημένους, είναι σχεδιασμένα να είναι εθιστικά και μια κοινωνία που έχει σε μεγάλο βαθμό συνθηκολογήσει με τους κανόνες, τις παροτρύνσεις και τις προσδοκίες που έχουν δημιουργήσει όλα αυτά τα τηλέφωνα και οι εφαρμογές.

Ακόμα και όταν πρόκειται για παιδιά. Το 53% των Αμερικανών παιδιών έχουν δικό τους κινητό τηλέφωνο μέχρι την ηλικία των 11 ετών, σύμφωνα με μια έκθεση του 2019 από την «Common Sense Media». Μέχρι τα 16 τους, το 89% των παιδιών έχουν ένα. Μια προηγούμενη αναφορά από την «Common Sense Media» διαπίστωσε ότι το 50 τοις εκατό των εφήβων ένιωθαν εθισμένοι στα κινητά τους τηλέφωνα και ότι το 59 τοις εκατό των γονέων τους πίστευαν ότι αυτό συνέβαινε. Ολα αυτά συνέπεσαν με μια εκπληκτική αύξηση των προκλήσεων ψυχικής υγείας μεταξύ των εφήβων, που ορισμένοι ψυχολόγοι πιστεύουν ότι μπορεί να συνδέονται με τις αρνητικές επιπτώσεις της χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Καθώς η Στέισι κάθεται με νεαρούς ασθενείς που παλεύουν με άγχος ή κατάθλιψη ή έλλειψη εστίασης και δεν μπορούν να καταλάβουν ότι πρέπει να μειώσουν τη χρήση του τηλεφώνου τους, μια σκέψη τείνει να τρέχει στο κεφάλι της: «Είναι τόσο ανόητο που αυτές οι μικρές συσκευές ελέγχουν αυτά τα παιδιά».

Μέχρι το τέλος της όγδοης τάξης η Αναλίς Στέισι (Annalise Stacey) ήταν η μόνη στην τάξη της χωρίς κινητό. Και οι ανακοινώσεις της μαμάς της για το πόσο κακές είναι οι συσκευές για τον εγκέφαλο των παιδιών δεν διευκόλυνε τόσο πολύ.

Για τη Βέρα, την 13χρονη κόρη της Γουέντι Χέρλικ (Wendy Herlich), η απαγόρευση της κατοχής ενός κινητού σημαίνει πολλά πράγματα, κανένα από αυτά δεν είναι καλό. Πρώτον, υπάρχουν τα πρακτικά ζητήματα. Η Βέρα έχει παρακολουθήσει τάξεις όπου ο δάσκαλος ζητά από τους μαθητές να τραβήξουν φωτογραφίες από τις σημειώσεις με τα τηλέφωνά τους. Δεν μπορεί να το κάνει. Στο εβραϊκό σχολείο οι συνεδρίες ξεκινούν συχνά με ένα παιχνίδι κουίζ που απαιτεί απάντηση μέσω κινητού. Δεν μπορεί να το κάνει. Μερικές φορές οι φίλοι της λυπούνται τη Βέρα και της δίνουν ένα από τα τηλέφωνά τους, λέγοντας ότι μπορεί να το δανειστεί για λίγο. Το μισεί πραγματικά αυτό. Και επίσης πιστεύει ότι οι γονείς της δεν την εμπιστεύονται. Ωστόσο της έχουν δώσει ένα κινητό που μόνο κλήσεις και μηνύματα μπορεί να κάνει. Τίποτ’ άλλο.

Η Εμιλι Τσέρκιν (Emily Cherkin) κατά καιρούς τρέμει από θυμό όταν μιλά για τον αντίκτυπο που είχαν τα smartphone στα παιδιά. Πέρασε 12 χρόνια ως καθηγήτρια Αγγλικών στην έβδομη τάξη στο Σιάτλ. Οταν ξεκίνησε, το 2003, μόνο λίγοι από τους μαθητές της είχαν αναδιπλούμενα τηλέφωνα και συχνά έμοιαζαν να ντρέπονται γι’ αυτά. Το να έχεις τηλέφωνο σήμαινε ότι είχες υπερπροστατευτικούς γονείς. Οταν έφυγε από την τάξη, το 2015, ίσχυε το αντίθετο.

Η Τσέρκιν εργάζεται τώρα ως ακτιβίστρια και προπονήτρια, μέρος ενός αναπτυσσόμενου νέου προγράμματος συμβούλων που στοχεύει να βοηθήσει τους γονείς που παλεύουν με τον αντίκτυπο του υπερβολικού χρόνου οθόνης των παιδιών τους.