Οταν το καλοκαίρι γυρίζει κανείς στην πατρίδα για διακοπές έπειτα από απουσία πολλών μηνών, συχνά ενός έτους, τα αισθήματα είναι πάντοτε ανάμεικτα.

Στην αρχή βεβαίως η αίσθηση είναι μοναδική αφού σε κυριεύει και σε γοητεύει το φως, το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας, η ευωδία, η ζωντάνια και ο απέραντος πλούτος και πολυχρωμία της μοναδικής ελληνικής χλωρίδας και πανίδας.

Μαζί με την αίσθηση αυτή επιστρέφουν αναμνήσεις κρυμμένες στις μύχιες γωνιές του μυαλού και του είναι σου.

Για εκείνους που γεννήθηκαν στην Ελλάδα αναμνήσεις από ένα παρελθόν λησμονημένο αλλά ποτέ χαμένο. Για εκείνους που γεννήθηκαν στην ξενιτιά, απόηχοι από τις διηγήσεις μέσα στην οικογένεια αλλά ίσως και από γενετήσια, θα ’λεγες, απομεινάρια από περασμένες γενιές.

Χωρίς εξιδανικεύσεις, αισθάνεσαι απλά ότι γύρισες στην πατρίδα σου, στο σπίτι σου.

Σε έναν τόπο με ανείπωτες ομορφιές αλλά και πολλές ατέλειες, τον οποίο όμως, με ένστικτο, τον αισθάνεσαι εντελώς δικό σου.

Σου λείπουν όμως όσοι και όσα έμειναν πίσω, έστω για λίγο και προσωρινά, στη δεύτερη πατρίδα σου.

Η πραγματική, η καθημερινή, γεμάτη έννοιες ζωή σου, η οποία λόγω και της σύγχρονης τεχνολογίας είναι πάντοτε παρούσα και σε απασχολεί κάθε ώρα δεν σε αφήνει να ξεχαστείς ολότελα και να χαρείς τον γνώριμο και απολαυστικό παράδεισο της γενέτειρας.

Εξάλλου, χωρίς να το θέλεις, αρχίζεις να αισθάνεσαι και να επικοινωνείς με τις αισθήσεις αλλά και τη λογική σου πολύ πιο άμεσα με τα προβλήματα και τις δυσκολίες της πατρίδας.

Η τουρκική απειλή φαντάζει ακόμη πιο χειροπιαστή, τα κύρια και μεγάλα ζητήματα του ελληνικού πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού περιβάλλοντος σε αγγίζουν πλέον πιο αισθητά και η παντοδύναμη τεχνολογία δεν σε αφήνει να απομακρυνθείς εντελώς από την πραγματικότητα στην οποία ζουν οι συγγενείς, φίλοι και γείτονές σου.

Με δυο λόγια, δεν είναι δυνατόν να παραμείνεις απλός τουρίστας στην πατρίδα σου έστω και εάν η παραμονή σου περιορίζεται σε λίγες εβδομάδες, έστω και εάν η κύρια ζωή σου ανήκει και εκτυλίσσεται σε άλλες μακρινές χώρες.

Γυρίζοντας στην πατρίδα, έστω και για διακοπές, συνειδητοποιείς ότι δεν έπαψες ποτέ να ανήκεις ταυτόχρονα σε δύο κόσμους.

Στον κόσμο της θετής σου πατρίδας όπου εκτυλίσσεται η κύρια δραστηριότητα και ζωή σου αλλά και στον κόσμο του τόπου της προέλευσης και της καταγωγής σου που παραμένει πάντα στην καρδιά σου αλλά, όπως αντιλαμβάνεσαι τώρα, και στο μυαλό και το κέντρο της φροντίδας σου.

Ισως αυτό να είναι το κύριο χαρακτηριστικό και σφραγίδα των αποδήμων.

Γυρίζοντας στην πατρίδα ακόμη και για σύντομες διακοπές αντιλαμβάνονται ότι στην πραγματικότητα δεν έχουν ξεκόψει εντελώς και δεν έχουν φύγει ποτέ, έστω και εάν έχουν γεννηθεί σε άλλο τόπο.

Είναι ένα «επαχθές προνόμιο» που έζησαν και βίωσαν πριν αμέτρητες γενιές Ελλήνων που η μοίρα τις έφερε να ζήσουν και να αναπτυχθούν σε ξένους τόπους.

Αλλωστε, το επαχθές αυτό προνόμιο συνοδεύεται με τη μεθυστική συνειδητοποίηση ότι υπάρχει για όλους εμάς τους Ελληνες μια μικρή γωνιά πάνω στη Γη που είναι ολότελα και για πάντα δική μας.

Μια γωνιά που ανά τους αιώνες πρόσφερε απαράμιλλες χαρές και απολαύσεις αλλά και προβλήματα.

Μια γωνιά που τράβηξε πάντοτε σαν μαγνήτης τα ξενιτεμένα παιδιά της να επιστρέψουν σε αυτήν όχι μόνο για απόλαυση αλλά παράλληλα έστω και έμμεσα και άθελα για να νοιώσουν και να ασχοληθούν με τα προβλήματά της αυτά, έστω και εάν ο κύριος βίος τους ανήκει σε άλλους τόπους.

Ανάμεικτα λοιπόν τα αισθήματα όταν ερχόμαστε στην Ελλάδα.

Μήπως τα ίδια αισθήματα δεν είχαν και εκείνοι που από τα πρώτα βήματα της σύγχρονης Ελλάδας τη στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις και την ανέστησαν από τη νάρκη αιώνων;