Ο αγώνας, η αγωνία και η αποφασιστικότητα του Απόδημου Ελληνισμού να διατηρήσει τις ρίζες του φαίνεται από τις μεγάλες εθνικές μας εορτές, όπως η σημερινή, η 25η Μαρτίου.

Τις μέρες αυτές τρέφω έναν θαυμασμό για την, κατά ιερό τρόπο, συμμετοχή της Ομογένειας Αμερικής, αλλά και ολόκληρου του Απόδημου Ελληνισμού, από το Σικάγο μέχρι το Γιοχάνεσμπουργκ, από το Τορόντο μέχρι την Μελβούρνη, στην μεγάλη εορτή μας για την Εθνική Παλιγγενεσία.

Από το ένα μέρος της Αμερικής μέχρι το άλλο, μεγάλοι και μικροί αφήνουν στην άκρη τις εργασίες τους, τα μαθήματά τους, τις οικογένειές τους για να τιμήσουν τους ήρωες του 1821, την γενιά εκείνη των Ελλήνων που κόντρα στην λογική πήραν τα βουνά και τα λαγκάδια, ξυπόλητοι, με οπλισμό τουλάχιστον μια γενιά πίσω σε σύγκριση με αυτόν των Τούρκων, έτοιμοι να θυσιαστούν για την νεκρανάσταση της πατρίδας μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς. Ναι, μετά από 400 χρόνια!

Οι άνθρωποι αυτοί ξεσηκώθηκαν να απελευθερώσουν μια πατρίδα που οι ίδιοι δεν είχαν γνωρίσει, αλλά έφτασε σαν μύθος και όραμα σε αυτούς από γενιά σε γενιά.

Ελευθερία ή θάνατος, βροντοφώναξαν και θα μπορούσε να προστεθεί σε αυτό και το ή τώρα ή ποτέ.

Διατηρώ αμείωτο τον θαυμασμό μου για τους γονείς, τα παιδιά και τους δασκάλους που αναπαράγουν και διατηρούν για τις επόμενες γενιές της Ομογένειας με πάθος τα κατορθώματα των ημίθεων εκείνων Ελλήνων, μακρινών ένδοξων προγόνων από τα οποία, δεν έχω αμφιβολία, παίρνουν ενέργεια, πίστη, έμπνευση και ένδοξο παράδειγμα για την δική τους ζωή.

Το ίδιο όμως αισθάνομαι και για τους μεγάλους, που παρά τις οργανωτικές αδυναμίες των προσπαθειών τους, ξοδεύουν πολύτιμο χρόνο, σηκώνουν την ελληνική σημαία σε κάποιο Δημαρχείο των ΗΠΑ, τραγουδούν τον Εθνικό μας Υμνο και τιμούν την ένδοξη καταγωγή τους.

Ο «Εθνικός Κήρυκας» τις μέρες αυτές υπερχειλίζει με φωτογραφίες και κείμενα από παρελάσεις, από σχολικές γιορτές, από τον αιώνιο ιερό δεσμό των γενιών ανά τους αιώνες. Αποτελεί την δικαίωση, εν μέρει, της ανάγκης για την ύπαρξή του.

Ωστόσο, συνεχίζω να οργίζομαι για την ελλιπή ακόμα αναγνώριση της  ανεκτίμητης προσφοράς του Απόδημου Ελληνισμού στην εθνική ανάσταση.

Ο Αδαμάντιος Κοραής, για παράδειγμα, αυτός που έβαλε τα πνευματικά θεμέλια του χρέους που είχαν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί στους αρχαίους Ελληνες να απελευθερώσουν τους Νεοέλληνες, δυσφημίζεται από ένα κομμάτι της ελληνικής κομπλεξικής πνευματικής ελίτ.

Και, ακόμα, ο ρόλος της Φιλικής Εταιρείας δεν επεξηγείται επαρκώς.

(Αγωνιώ για τον οίκο στην Οδησσό της Ουκρανίας που χρησιμοποιούσε η Φιλική Εταιρεία και συντηρείται περίπου στην κατάσταση που ήταν).

Απορώ τι ποσοστό της σημερινής γενιάς των Ελλήνων γνωρίζει για την συμβολή της Φιλικής Εταιρείας στην Επανάσταση, για να μην πω για τα ονόματα των ιδρυτών της.

Εν τω μεταξύ, ο Απόδημος Ελληνισμός επιμένει να αγωνίζεται, να παραμένει πιστός και να αναφωνεί:

Ζήτω η 25η Μαρτίου!

Ζήτω ο Απόδημος Ελληνισμός!

Ζήτω η Ελλάδα!