Ενα σπουργίτι έπεσε ξαφνικά από το δένδρο,
στον δρόμο πεθαμένο.
Πέρναγαν πολλοί καλοντυμένοι σκεφτικοί,
αδιάφοροι στα γύρω τους, θεληματικά τυφλοί.
Ο αγώνας για την μέρα με έγνοια αρχίζει περισσή.

Ενας άλλαξε πορεία, άλλος το βήμα του μεγάλωσε.
Κάποιος μέσα στην βιάση, αθέλητα το κλώτσησε.
Το σήκωσε με φροντίδα φανερή,
σαν να φοβόταν μη το ξυπνήσει από ύπνο ελαφρύ.
Μια χούφτα χώμα από το παρτέρι ήταν αρκετή,
για να σκεπάσει το μικρό κορμί.

Στα μάτια κοιταχτήκαμε δυό ξένοι δίχως μιλιά.
Είδαμε μπροστά εκεί ακόμα μια φορά,
πως πάντα ο θάνατος ολόγυρα καραδοκεί.
Εκείνος μόνον έχει επιλογή.
Ζώα μεγάλα, μικρά πουλιά, άνθρωποι, αδύναμοι, ισχυροί,
καλοί, κακοί, πλούσιοι, φτωχοί, δίχως διάκριση καμιά
από τα βέλη του πέφτουνε νεκροί.
Αλάνθαστος είναι σκοπευτής. Ποτέ στο σημάδι δεν αστοχεί.
Βαραίνει η γη από τον πόνο. Μα ο Χάρος καρδιά δεν έχει,
κανέναν δεν λυπάται, σε τίποτα δεν ορρωδεί.

Απρόβλεπτη, η λήξη
για όλα τα πλάσματα, πάνω στον πλανήτη αυτό.
Ενα φύσημα απαλό
πάνω στου άνεμου τα φτερά, είναι η Ζωή.