ΒΟΣΤΩΝΗ. Η Αλεξάνδρα Σταμούλη, ένα νέο κορίτσι από τη Θεσσαλονίκη, αφιέρωσε το τελευταίο ακαδημαϊκό εξάμηνο κάνοντας πρακτική εξάσκηση γνωστή ως internship στο Μαλιώτειο Πολιτιστικό Κέντρο, του Ελληνικού Κολεγίου και της Θεολογικής Σχολής. Απόκτησε εμπειρία στους τομείς διοργάνωσης και λειτουργίας καλλιτεχνικών εκθέσεων, θεατρικών παραστάσεων, πολιτιστικών εκδηλώσεων, καθότι ο κλάδος της είναι οι Τέχνες.

Ταυτόχρονα, αφιέρωσε χρόνο διερευνώντας τις δυνατότητες και προοπτικές μεταπτυχιακών σπουδών σε Αμερικανικά Ιδρύματα. Αποφοίτησε από το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το καλοκαίρι του 2021.

Μίλησε στον «Ε.Κ.» για την Τέχνη, το θέατρο, την υποκριτική και τα όνειρά της. Οταν την ρωτήσαμε τι την προσέλκυσε στην υποκριτική τέχνη, απάντησε «αρχικά, με γοήτευσε -και συνεχίζει να με γοητεύει- το γεγονός ότι κάποιος άνθρωπος διαλέγει να εκτίθεται, να ανεβαίνει σε μια σκηνή και να επικοινωνεί την ιστορία του ρόλου του στους θεατές. Διαλέγει, δηλαδή, να βρίσκεται κάθε φορά αυτός και το σώμα του απέναντι σε ανθρώπους. Αυτή η έκθεση εγκυμονεί το στοιχείο της ζωής, καθώς ο ηθοποιός έχει έναν σύντομο κύκλο ζωής: γεννιέται στις πρόβες, ζει στην αρχή μιας παράστασης και πεθαίνει με το τέλος αυτής. Και αυτόν τον κύκλο καλείται να τον επαναλάβει πολλές φορές απέναντι σε διαφορετικούς ανθρώπους, με διαφορετικές ανάγκες και κρίσεις. Ακόμη, η δημιουργία του ρόλου είναι μια μεγάλη διαδικασία, ένα μεγάλο ταξίδι. Ας δούμε την εικόνα, άνθρωποι στο σαλόνι να βλέπουν τηλεόραση, βασιλιάδες, επαίτες, πλούσιοι και φτωχοί με διαφορετικές προϋποθέσεις, διαφορετικές ζωές, διαφορετικές ανάγκες. Για να μπορέσει ο ηθοποιός να δημιουργήσει τον ρόλο του, πρέπει να σκεφτεί σαν να είναι αυτός. Είναι πολύ μεγάλος αγώνας να λες πειστικά ψέματα, να ενστερνίζεσαι με πάθος απόψεις που σαν άνθρωπος μισείς. Ουσιαστικά, πολλές φορές ο ηθοποιός βρίσκεται σε μια ‘μάχη’ με τον ρόλο. Γιατί ρόλος είναι ο ‘άλλος’ και θέλει κουράγιο για να ζεις μέσα από τον άλλον».

Αναφορικά αν οι γονείς της είχαν κάποια επήρεια να ασχοληθεί με την τέχνη καθότι είναι μουσικοί και επί πλέον ο πατέρας της είναι ο διακεκριμένος καθηγητής Θεολογίας και σήμερα κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, είπε πως «οι γονείς μου είναι μουσικοί, δεν έχουν κάποια σχέση με το θέατρο. Παρόλα αυτά, όπως καταλαβαίνετε, η τέχνη ‘κυκλοφορεί’ στο σπίτι, η μουσική παιδεία που μου έδωσαν και η συμμετοχή μου σε μουσικά σύνολα με βοήθησαν να γνωρίσω από μικρή τον χώρο και τη μαγεία της σκηνής, την πρόβα, την έκθεση κι εντέλει το παραστασιακό αποτέλεσμα. Ως εκ τούτου, η επιρροή των γονιών μου ήταν έμμεση και φυσικά δεν διαφώνησαν με την επιλογή μου στις πανελλήνιες εξετάσεις».

Η Αλεξάνδρα είπε ακόμα πως «η μόνη επαγγελματική παράσταση στην οποία έχω συμμετάσχει είναι η -ακόμα ενεργή- παράσταση του ‘Football’. Ενα κείμενο του Θανάση Τριαρίδη το οποίο αποτέλεσε την πτυχιακή μου εργασία για το Τμήμα Θεάτρου, κι ύστερα συνέχισε επαγγελματικά σε σκηνές της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Λάρισας. Το ‘Football’ είναι ένας δραματικός μονόλογος που μας φέρνει ενώπιον των ευθυνών μας για την πορεία του σύγχρονου κόσμου. Δεν αναφέρω όπως καταλαβαίνετε τη συμμετοχή μου σε θεατρικές παραστάσεις κατά τη διάρκεια των σπουδών μου».

Στην ερώτηση «εδώ στη Βοστώνη τι σας φέρνει;», απάντησε: «Εφτασα στη Βοστώνη για να κάνω πρακτική στο Μαλιώτειο Πολιτιστικό Ιδρυμα, έχοντας συμβουλευτικό ρόλο στα καλλιτεχνικά events που διοργανώθηκαν. Παράλληλα, κάνω έρευνα για πιθανά μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών» και συμπλήρωσε «θα ήθελα πολύ να συνεχίσω τις σπουδές μου στις Ηνωμένες Πολιτείες, είτε στην Υποκριτική Τέχνη, είτε σε κάποιο δεύτερο αντικείμενο, πάντοτε σχετικό με το θέατρο».