Μία ακόμα Κληρικολαϊκή Συνέλευση της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, η 46η κατά σειρά, συνέρχεται στη Νέα Υόρκη από τις 3 μέχρι τις 7 Ιουλίου. Αναμφίβολα πρόκειται για ένα θεσμό σημαντικής σημασίας και σπουδαιότητας, για τη ζωή και την πορεία της εν Αμερική Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας και Κοινότητάς μας, αρκεί βέβαια να λειτουργήσει σωστά ώστε να αποδώσει και ουσιαστικά αποτελέσματα.

Υπενθυμίζεται ότι ο θεσμός της Κληρικολαϊκής Συνελεύσεως είναι ιστορικός και εμφανίζεται στη ζωή της Εκκλησίας της Αμερικής το 1921, προτού ακόμη να ιδρυθεί επίσημα η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής. Η Συνέλευση του 1921 αποτελέστηκε μόνο από κληρικούς, αλλά αριθμείται ως η πρώτη στο είδος της. Το 1922 είχαμε τη δεύτερη, αυτή τη φορά ήταν πλήρης Κληρικολαϊκή που έγινε στη Νέα Υόρκη όπως και η πρώτη. Η τρίτη έγινε το 1927 στο Σικάγο. Ακολούθησε μία σειρά συνελεύσεων μέχρι το 1950, και από την ημερομηνία αυτή και στο εξής οι Κληρικολαϊκές συνέρχονται ανά διετία. Ετσι έχουμε τώρα την 46η η οποία κατά συγκυρία συμπίπτει με την εκατοστή επέτειο από την ίδρυση της Αρχιεπισκοπής.

Αναφορικά με την υπάρχουσα δομή και θεματολογία της Κληρικολαϊκής δεν φαίνεται και τούτη τη φορά να υπάρχει ελπίδα και προοπτική για ουσιαστικά θέματα και αποφάσεις. Ούτε βέβαια είναι σωστό να εξαντλείται πολύτιμος χρόνος της Κληρικολαϊκής σε νομικίστικες διατάξεις των χιλιοειπωμένων και τετριμμένων κανονισμών των Κοινοτήτων, των Μητροπόλεων και τα συναφή. Καλά είναι βέβαια να υπάρχουν και αυτά αφού οι συγκρούσεις στις κοινότητες και μάλιστα για επουσιώδη ζητήματα είναι πια σαράκι που κατατρώγει τα σωθικά τους, αλλά να μην εξαντλούμαστε μόνο σ’ αυτά. Φαίνεται να έχουμε κολλήσει στο σύστημα των κανόνων και κανονισμών και να μας διαφεύγει το ουσιώδες θέμα, η αγάπη και η συγχώρηση του Χριστού και το γεγονός πως ο μόνος κανονισμός που οφείλει να διέπει τη ζωή των κοινοτήτων και της Εκκλησίας μας εν γένει είναι η αγάπη όπως την βίωσε και την κήρυξε ο Χριστός, κι εμείς ως μέλη του Σώματος του Χριστού οφείλουμε να υπάρχουμε στην Εκκλησία μόνο αγαπώντες και αγαπώμενοι.

Αν η παρούσα Κληρικολαϊκή τολμήσει να θέσει την υποψία γι’ αυτό που είναι Εκκλησία από αυτό που δεν είναι θα έχει γίνει μία αρχή για την ανακάλυψη των ουσιωδών.

Υπάρχει θαρρώ αδήριτη ανάγκη εσωτερικής ιεραποστολής. Σίγουρα οφείλουμε να διαπνεόμαστε από πνεύμα εξωτερικής ιεραποστολής, αλλά ας δούμε να συναγάγουμε τους δικούς μας Ελληνορθόδοξους πιστούς πρώτα, οι οποίοι για πολλούς και διαφόρους λόγους έχουν φύγει μακριά από την Εκκλησία. Να σκύψουμε και να αγκαλιάσουμε αυτούς που έχουν φύγει από τον Οίκο του Πατρός αναζητώντας τις αιτίες.

Χρειαζόμαστε κατ’ αρχήν εσωτερική ιεραποστολή και ανασυγκρότηση, διότι ας μη ξεγελιόμαστε βρισκόμαστε σε πολλές περιπτώσεις σε παρακμιακές καταστάσεις, άσχετα με τους στροβιλισμούς της πραγματικής εικόνας της Εκκλησίας και της εν γένει Ελληνορθόδοξης Κοινότητάς μας στην Αμερική. Ναι μεν έχουν γίνει πολλά και θαυμαστά, έχουν ανοικοδομηθεί κτίρια, ναοί, κοινοτικά κέντρα, κατασκηνώσεις όλα αυτά τα χρόνια, τώρα όμως είναι καιρός να ξεφύγουμε από τη λιθομανία και να περάσουμε «στην οικοδομή του Σώματος του Χριστού», αλλιώς θα έχουμε τη μοίρα των Ρωμαιοκαθολικών, οι οποίοι απομένουν με αδειανά κτίρια που μέσα τους φωλιάζουν κουκουβάγιες και αναγκάζονται να τα βγάζουν «στο σφυρί» όσο-όσο.

Υπάρχουν ήδη περιπτώσεις κι όχι μόνο σε μικρές κοινότητες που εμφανίζονται ήδη σημάδια ερήμωσης ακόμα και τη Μεγάλη Εβδομάδα κι αυτό οφείλει να μας προβληματίσει. Και δεν ομιλώ για τα χρόνια της πανδημίας του κορωνοϊού, αλλά γενικότερα. Τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας όπως Ιντερνετ, Facebook, Twitter, Facetime, και τα συναφή είναι καλά και πρακτικά, όμως δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την κατά πρόσωπο επικοινωνία με την Εκκλησία, δηλαδή με το Λαϊκό Σώμα, γιατί ας μου επιτραπεί η λεκτική ακροβασία για να πω πως Εκκλησία είναι κοινωνία αγίων ζώντων και τετελειωμένων αείζωων όμως με αρχηγό και κεφαλή της τον αείζωο Χριστό. Κι ακόμα πιο εκλαϊκευμένα είναι «σχέση» η οποία πραγματώνεται με τη συμμετοχή των πιστών στο Δείπνο της Ευχαριστίας στο Πασχάλιο Δείπνο με την οποία οι πιστοί γίνονται αδελφοί ομότροποι και ομότροφοι. Από εκεί και πέρα όλα τα άλλα αποκτούν έναν άλλο τρόπο υπάρξεως ο οποίος διαπνέεται από «νουν του Χριστού».

Η Κληρικολαϊκή θα μπορούσε να προβεί σε μία τέτοια επισήμανση των ουσιωδών της Εκκλησίας. Αλίμονο αν επιδοθεί για μία ακόμα φορά στη θριαμβολογία, στην επίδειξη πλούτου και δύναμης, στα πλαστικά χαμόγελα και στους οικονομικούς δείκτες των Ταμείων και Κληροδοτημάτων.