Ενώ η Ευρώπη ασχολείται με τα προβλήματά της και σχεδιάζει στη βάση της παλιάς θεωρίας της «Ισορροπίας Δυνάμεων» μεταξύ των χωρών. Το όνειρο του Πούτιν είναι να αναβιώσει την Σοβιετική Αυτοκρατορία, να απορροφήσει την Ουκρανία ή τουλάχιστον να την εντάξει στην σφαίρα επιρροής του, κάτι που απέτυχε δύο φορές και που, σύμφωνα με τις δυτικές κατασκοπευτικές υπηρεσίες, επιχειρεί να κάνει ξανά τώρα, η συζήτηση στους κύκλους της εξωτερικής πολιτικής και των έγκυρων ΜΜΕ μονοπωλείται σχεδόν από τον ανταγωνισμό μεταξύ Αμερικής και Κίνας.

Το περιοδικό «Foreign Affairs», στην έκδοση του Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου, στο εξώφυλλό του έχει δύο σκίτσα των Μπάιντεν και Xι με τίτλο «Ο διχασμένος Κόσμος».

Στο άρθρο του δημοσιογράφου Κέβιν Τοντ (Kevin Kevin Rudd), που φέρει τον εκφοβιστικό τίτλο «Αντί για πόλεμο» και υπότιτλο «Πώς να αποτρέψουμε την σύγκρουση τής Αμερικής με την Κίνα από το να τελειώσει σε καταστροφή», γράφει:

«Αξιωματούχοι στην Ουάσιγκτον και το Πεκίνο δεν συμφωνούν σε πολλά αυτές τις μέρες, αλλά υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο συμφωνούν: Η σύγκρουση μεταξύ των δύο χωρών θα μπει σε αποφασιστική φάση την δεκαετία 2020. Αυτή θα είναι μία δεκαετία υψηλού κινδύνου άσχετα ποια στρατηγική θα ακολουθήσουν οι δύο πλευρές. Η ένταση μεταξύ τους θα αυξάνεται και ο ανταγωνισμός θα ενισχύεται. Είναι αναπόφευκτο. Ο πόλεμος όμως μεταξύ τους δεν είναι…».

Η χθεσινή «Wall Street Journal» δημοσίευσε μια βιβλιοκριτική του Τούνκου Βαρανταρατζάν (Tunku Varadarajan), για το τελευταίο βιβλίο του Ρέι Ντάλιο (Ray Dalio), ιδρυτή του Bridgewater Associates, του μεγαλύτερου hedge fund στον Κόσμο, με τίτλο «Principles for dealing with the changing world order», («Αρχές για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας τάξης που αλλάζει»).

Γράφει: «Ο Ντάλιο είναι βέβαιος ότι η Κίνα θα υπερβεί την Αμερική σαν την  πρώτη δύναμη στον Κόσμο. Η Αμερική είναι σε πορεία παρακμής. Εχει τεράστιο χρέος. Γίνεται λιγότερο παραγωγική. Οι Ενοπλες Δυνάμεις της είναι πολύ διασκορπισμένες. Η εξωτερική της πολιτική είναι άτολμη. Ο λαός της είναι πικρά διχασμένος. Αντίθετα, η Κίνα βρίσκεται σε πορεία ανόδου. Είναι ο παγκόσμιος δανειστής, και το εργοστάσιο. Ο πληθυσμός της είναι υπάκουος και από ό,τι φαίνεται ενωμένος. Οι Ενοπλες Δυνάμεις της ενισχύονται ταχύτατα και η εξωτερική πολιτική της δεν είναι απλά δυναμική αλλά επιθετική. Επίσης έχει ικανή ηγεσία που μπορεί να αυξήσει τον πλούτο και την δύναμη της χώρας, διαθέτει δυνατό εκπαιδευτικό σύστημα και υψηλή εργατικότητα και είναι ανοιχτή στις καλύτερες ιδέες στον Κόσμο».

Μπορεί αυτά να είναι σωστά, αν και ο βιβλιοκριτικός κάθε άλλο παρά συμφωνεί με την φιλοσοφία του Ντάλιο και τον σκοπό που επιθυμεί να εξυπηρετήσει διαμέσου του βιβλίου.

Ωστόσο, εγώ βάζω το στοίχημά μου όχι στα παραπάνω παραδείγματα ή σε ένα από τα τόσα άρθρα που έχω διαβάσει τελευταία για τις σχέσεις Αμερικής-Κίνας, αλλά σε μια κουβέντα που είχα πρόσφατα με έναν συνεργάτη μας, κινεζικής καταγωγής, στο πιεστήριο:

Πώς είναι η κατάσταση στην Κίνα; τον ρωτάω.

«Συμφωνώ σε πολλά», είπε, «με τον κύριο Χι (προσέξτε τον αποκαλεί κύριο από σεβασμό). Είναι έξυπνος, δυναμικός και η Οικονομία της χώρας πάει πολύ καλά. Ομως κλαίω στη σκέψη ότι ο κύριος Χι άλλαξε το Σύνταγμα για να μπορεί να παραμείνει περισσότερο από δύο θητείες στη θέση του. Αυτό για μένα σημαίνει δικτατορία. Και ήδη ο λαός της Κίνας δεν είναι καθόλου ελεύθερος».

Για μένα, επαναλαμβάνω, η γνώμη που μετράει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι η γνώμη του συνεργάτη μου. Υπάρχει μια ατομική βόμβα στα θεμέλια του συστήματος της Κίνας: Η έλλειψη ελευθερίας, που κάποια στιγμή θα εκραγεί.