Η διαμαρτυρία για την Εθνική Ημέρα Πένθους ιδρύθηκε από τον Wamsutta Frank James, μέλος της φυλής Aquinnah Wampanoag, και άλλους ιθαγενείς άνδρες και γυναίκες της περιοχής.

Το 1970, ο Wamsutta είχε προσκληθεί από την Κοινοπολιτεία της Μασαχουσέτης για να δώσει μια ομιλία σε ένα συμπόσιο για τον εορτασμό της 350ής επετείου από την άφιξη των Προσκυνητών. Οι διοργανωτές του συμποσίου φαντάστηκαν ότι ο Wamsutta θα εκφωνούσε μια ευχαριστήρια και φιλόδοξη ομιλία, επιβραβεύοντας το αποικιακό σχέδιο των Αμερικανών εποίκων και ευχαριστώντας τους Προσκυνητές που έφεραν τον «πολιτισμό» στο Wampanoag. Ωστόσο, η ομιλία που έγραψε ο Wamsutta, η οποία βασίστηκε σε ιστορικά γεγονότα, αντί της κούφιας μυθοπλασίας που απεικονίζεται στον μύθο της Ημέρας των Ευχαριστιών, δεν ήταν καθόλου ευχάριστη.

Στην ομιλία του, ο Wamsutta όχι μόνο κατονόμασε τις φρικαλεότητες που διέπραξαν οι Προσκυνητές, αλλά επίσης αναλογίστηκε την τύχη του Wampanoag στα χέρια των εποίκων. Περιέγραψε πώς οι Αγγλοι ακόμη και πριν από το 1620 έφεραν ασθένειες που προκάλεσαν έναν «Μεγάλο Θάνατο» και πώς αιχμαλώτισαν τους ανθρώπους του Wampanoag, πουλώντας τους ως σκλάβους στην Ευρώπη για 220 σελίνια τον καθένα. Οι ίδιοι οι προσκυνητές λήστεψαν τους τάφους του Wampanoag αμέσως μετά την άφιξή τους. Αυτοί οι άποικοι οδήγησαν επίσης τους ανθρώπους του Wampanoag να πιστέψουν ότι, αν δεν συμπεριφέρονταν, όπως οι Προσκυνητές θεωρούσαν σωστό, θα έσκαβαν το έδαφος και θα εξαπέλυαν ξανά τη μεγάλη επιδημία.

Επιπλέον, αν και μπορεί να υπήρχε ένα γεύμα που παρασχέθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους Wampanoag το 1621, δεν ήταν μια «Ευχαριστία». Αντίθετα, η πρώτη επίσημη «Ευχαριστία» κηρύχθηκε από τους Πουριτανούς (όχι τους Προσκυνητές) το 1637, για να γιορτάσουν τη σφαγή του Pequot στις όχθες του ποταμού Mystic στο CT εκατοντάδων ανδρών, γυναικών και παιδιών.

Μέσα σε πενήντα χρόνια από την άφιξη των Προσκυνητών και άλλων Ευρωπαίων, οι Wampanoag μαζί με πολλές άλλες φυλές είχαν καταστραφεί λόγω πολέμου, ασθενειών και είχαν διωχθεί από τα περισσότερα πατρογονικά εδάφη τους. Οσοι αντιστάθηκαν σκοτώθηκαν και οι οικογένειές τους υποδουλώθηκαν.

Η καταπιεσμένη ομιλία περιείχε επίσης ένα ισχυρό μήνυμα υπερηφάνειας των ιθαγενών Αμερικανών. «Το πνεύμα μας αρνείται να πεθάνει», έγραψε ο Wamsutta. «Χθες περπατήσαμε στα δασώδη μονοπάτια και στα αμμώδη μονοπάτια. Σήμερα πρέπει να περπατήσουμε τους αυτοκινητόδρομους και τους δρόμους μακαντάμ. Ενωνόμαστε… Στεκόμαστε όρθιοι και περήφανοι και πριν περάσουν πολλά φεγγάρια θα διορθώσουμε τα λάθη που έχουμε αφήσει να μας συμβούν».

Οταν οι κρατικοί αξιωματούχοι είδαν ένα εκ των προτέρων αντίγραφο της ομιλίας του Wamsutta το 1970, αρνήθηκαν να του επιτρέψουν να το εκφωνήσει, λέγοντας ότι η ομιλία ήταν πολύ «εμπρηστική». Αυτό χωρίς αμφιβολία τρόμαξε τους κρατικούς αξιωματούχους, των οποίων το μυαλό πιθανότατα στράφηκε στο να σκεφτούν την κατοχή του Αλκατράζ το 1969, μια 19μηνη διαμαρτυρία, όπου οι αυτόχθονες λαοί κατέλαβαν το εγκαταλελειμμένο ομοσπονδιακό σωφρονιστικό κατάστημα στο νησί Αλκατράζ στην Καλιφόρνια.

Η κατοχή του Αλκατράζ ήταν μια από τις πρώτες διαφυλετικές διαμαρτυρίες που συγκέντρωσε την εθνική προσοχή και είχε προκαλέσει φόβο στις καρδιές των πολιτικών και άλλων εποίκων, επειδή γινόταν σαφές, ότι οι ιθαγενείς Αμερικανοί, όπως οι μαύροι και άλλοι καταπιεσμένοι λαοί, έλεγαν «όχι άλλο».

Προσκολλημένοι στη μυθολογία της Ημέρας των Ευχαριστιών, οι κρατικοί αξιωματούχοι, είπαν στον Wamsutta ότι θα έγραφαν μια πιο «κατάλληλη» ομιλία για το συμπόσιο, αλλά εκείνος αρνήθηκε να βάλει άλλα λόγια στο στόμα του.

Η ομιλία του τυπώθηκε σε εφημερίδες σε όλη τη χώρα και ο Wamsutta αποφάσισε, ότι κάτι έπρεπε να γίνει για να διασφαλίσει, ότι η αλήθεια για τους Προσκυνητές θα ακουγόταν δυνατά στο ίδιο το Πλίμουθ. Αυτός και άλλοι ιθαγενείς ακτιβιστές από το UAINE, το Ινδικό Συμβούλιο της Βοστώνης (τώρα Βορειοαμερικανικό Ινδικό Κέντρο της Βοστώνης) και αλλού άρχισαν να σχεδιάζουν μια διαμαρτυρία. Το φυλλάδιο για αυτή τη διαμαρτυρία, που κυκλοφόρησε μεταξύ των ιθαγενών σε εθνικό επίπεδο, έγραφε: «Γιατί πρέπει να είμαστε ευγνώμονες; Οι Ενωμένοι Αμερικανοί Ινδιάνοι της Νέας Αγγλίας έχουν ανακηρύξει την Ημέρα των Ευχαριστιών ως Εθνική Ημέρα Πένθους για τους Ιθαγενείς Αμερικανούς».

Η είδηση της ημέρας διαδόθηκε και μέλη του Αμερικανικού Κινήματος Ινδιάνων (AIM), όπως οι Russell Means και Dennis Banks, καθώς και άλλοι ιθαγενείς από άλλα μέρη της χώρας, ταξίδεψαν στο Plymouth, MA, για την πρώτη Εθνική Ημέρα Πένθους.

Στις 27 Νοεμβρίου 1970, ένα πλήθος περίπου 200 ιθαγενών Αμερικανών και υποστηρικτών συγκεντρώθηκαν στο Cole’s Hill στο Πλίμουθ, MA. Οι ιθαγενείς ηγέτες της Αμερικής έκαναν ομιλίες για τις άθλιες συνθήκες που αντιμετώπισαν οι Ιθαγενείς Αμερικανοί, τις γενοκτονικές ενέργειες της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών και την καταστροφή που προκάλεσαν οι Προσκυνητές. Στη συνέχεια, η ομάδα κατέβηκε στην προκυμαία, όπου έθαψαν το Plymouth Rock στην άμμο και το έβαψαν κόκκινο. Μια μικρή ομάδα διαδηλωτών πήγε στο Mayflower II, ένα αντίγραφο του αρχικού Mayflower, και επιβιβάστηκε στο πλοίο. Ανέβηκαν στην ξάρτια και γκρέμισαν τη σημαία του Αγίου Γεωργίου, του προστάτη της Αγγλίας. Πέταξαν επίσης ένα κέρινο άγαλμα του καπετάνιου του Mayflower, Christopher Jones (Κρίστοφερ Τζόουνς), στη θάλασσα μαζί με τη σημαία του Αγίου Γεωργίου.

Στη συνέχεια, οι διαδηλωτές πήραν το δρόμο για τον τόπο εορτασμού του πρώτου δείπνου της Ημέρας των Ευχαριστιών, όπου ανέτρεψαν τα τραπέζια, λέγοντας ότι «δεν θα έτρωγαν το φαγητό του λευκού».

Οι αυτόχθονες λαοί και οι σύμμαχοι συνέχισαν να συγκεντρώνονται στο λόφο Cole’s στο Πλίμουθ για να τηρήσουν μια Εθνική Ημέρα Πένθους κάθε χρόνο από τότε. Στην Εθνική Ημέρα Πένθους του 1972, μια νεαρή γυναίκα, η Τζούντι Μέντες, δέχτηκε επίθεση από την αστυνομία, επειδή φορούσε μια ανάποδη αμερικανική σημαία στους ώμους της. Στην Εθνική Ημέρα Πένθους του 1974, ο Wamsutta και άλλοι έβγαλαν τα οστά ενός 16χρονου κοριτσιού Wampanoag από το Μουσείο Pilgrim Hall. Το 1997, οι διοργανωτές και οι διαδηλωτές της Εθνικής Ημέρας Πένθους δέχθηκαν βάναυση επίθεση από συνδυασμένες δυνάμεις της Αστυνομίας του Πλίμουθ, των σερίφηδων της κομητείας και της πολιτειακής αστυνομίας. Είκοσι πέντε διαδηλωτές συνελήφθησαν και η δικαστική υπόθεση και ο συμβιβασμός που προέκυψε οδήγησε στην τοποθέτηση δύο ιστορικών πλακών στο Πλίμουθ με μια ιστορική αφήγηση γραμμένη από αυτόχθονες, οι κατηγορίες αποσύρθηκαν και στους 25 διαδηλωτές και αναγνωρίστηκε το δικαίωμα να διαδηλώνουν κάθε Εθνική Ημέρα Πένθους.

Οπως είπε ο Moonanum James, γιος του Wamsutta Frank James και του αείμνηστου συναρχηγού της UAINE, στο πλήθος στην Εθνική Ημέρα Πένθους: «Θα συνεχίσουμε να συγκεντρωνόμαστε σε αυτόν τον λόφο, έως ότου οι εταιρείες και ο στρατός των ΗΠΑ σταματήσουν να μολύνουν τη Γη. Μέχρι να διαλύσουμε τον βάναυσο μηχανισμό του μαζικού εγκλεισμού. Δεν θα σταματήσουμε έως ότου η καταπίεση των αδερφών μας με δύο πνεύματα ανήκει στο παρελθόν. Οταν οι άστεγοι έχουν σπίτια. Οταν τα παιδιά δεν τα παίρνουν πια από τους γονείς τους και τα κλείνουν σε κλουβιά. Οταν οι Παλαιστίνιοι διεκδικούν εκ νέου την πατρίδα και την αυτονομία, που το Ισραήλ τους αρνήθηκε τα τελευταία 70 χρόνια. Οταν κανένας δεν θα πεινάει ή δεν θα αφήνεται να πεθάνει επειδή έχει ελάχιστη ή καθόλου πρόσβαση σε ποιοτική υγειονομική περίθαλψη. Οταν η ινσουλίνη είναι ελεύθερη. Οταν η κατάρριψη των συνδικάτων ανήκει στο παρελθόν. Μέχρι τότε ο αγώνας θα συνεχιστεί».

Η Εθνική Ημέρα Πένθους δεν εστιάζει μόνο στο παρελθόν. Οι ομιλητές μιλούν και για πολλά σύγχρονα θέματα. Η UAINE επιδιώκει να ενώσει τους Ιθαγενείς λαούς, να μάθει ο ένας από τον άλλο και να εκπαιδεύσει επίσης μη ιθαγενείς. Τώρα περισσότερο από ποτέ, οι μη ιθαγενείς πρέπει να μάθουν την αλήθεια για τον αντίκτυπο της αποικιοκρατίας και να ακούσουν τι έχουν να πουν οι αυτόχθονες πληθυσμοί για πολλά ζητήματα, ειδικά τις προοπτικές και τη σοφία των ιθαγενών πρώτης γραμμής για το πώς να αντιμετωπίσουν σωστά και άμεσα την κλιματική κρίση.

Πηγή:www.culturalsurvival.org