Αν το ταξίδι της μετανάστευσης έχει κάποιο νόημα, είναι κυρίως για τις ευκαιρίες που παρέχει στα παιδιά των μεταναστών, στις νέες γενιές να προκόψουν.

Κι ευτυχώς οι θυσίες τους συνήθως δικαιώνονται.

Αν και πέρασαν από τότε πολλά χρόνια, ακόμα θυμάμαι την ερώτηση που η μητέρα μου έθεσε σε έναν συμπατριώτη μας Λημνιό -τον αείμνηστο Τάκη Ντόντο- εάν η απόφαση που πήραν να μεταναστεύσουμε στην Αμερική για να δώσουν στην αδελφή μου και σε μένα μια ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή, ήταν σωστή.

Ο Τάκης σπούδαζε στην Αμερική – αν και είχε περάσει την ηλικία που, τουλάχιστον τότε, οι άνθρωποι συνήθως σπούδαζαν.

Δεν ξέρω για εσάς, απάντησε, αλλά σίγουρα είναι η σωστή απόφαση για το μέλλον των παιδιών σας.

Αυτά ήρθαν στο νου μου καθώς ξεφυλλίζω τις σελίδες της παρούσας έκδοσης του «Περιοδικού», λίγο πριν πάρει τον δρόμο για το πιεστήριο.

Διαβάζω τις ιστορίες σπουδαίων επιστημόνων ιατρών γεννημένων και σπουδαγμένων στην Ελλάδα, αλλά και παιδιά μεταναστών σπουδαγμένα εδώ, και σκέφτομαι: Τι δικαίωση!

Τι δικαίωση για τα ίδια τα παιδιά και για τους γονείς τους στην Ελλάδα, αλλά και για τους γονείς τους εδώ στην Αμερική.

Ο δρόμος της μετανάστευσης είναι σκληρός. Ηταν σκληρότερος πριν αρκετά χρόνια, καθώς οι μετανάστες ήταν άνθρωποι λιγότερο προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες της αμερικανικής αγοράς εργασίας, την διαφορετική νοοτροπία και την άγνοια της αμερικανικής γλώσσας. Και, βέβαια, η επικοινωνία με τους δικούς τους, πίσω, δεν ήταν εύκολη.

Είναι λοιπόν μεγάλη υπόθεση τα παιδιά τους να προοδεύουν.

Να δίνουν ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή στα παιδιά τους.

Ασφαλώς δεν ωφελούνται μόνον όσοι γίνονται επιστήμονες. Δεν είναι μόνον αυτοί που προοδεύουν. Που ζουν μια χαρούμενη και ευτυχή ζωή. Βλέπουμε παιδιά σε κάθε τομέα που ξεχωρίζουν.

Είναι γεμάτη η Κοινότητά μας από τέτοια επιτυχημένα παιδιά, καθώς και η γενικότερη αμερικανική κοινότητα.

Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους. Πρώτα βέβαια στα παιδιά, σε αυτούς που μπαίνουν στο σκληρό πεδίο ανταγωνισμού της Αμερικής, ίσως το πιο ανταγωνιστικό διεθνώς και κερδίζουν τη μάχη της ζωής.

Παράλληλα, όμως, πρέπει να αναγνωριστεί και η χωρίς κανέναν απολύτως δισταγμό αυτοθυσία των γονιών τους, που βάζουν τη δικιά τους τη ζωή σε δεύτερη μοίρα για να δώσουν την ευκαιρία στα παιδιά τους να γίνουν καλύτεροι από αυτούς. Να φτάσουν εκεί που οι ίδιοι, για διάφορους λόγους, και λόγω διαφορετικών καταστάσεων δεν μπόρεσαν να φτάσουν.

Συγχαρητήρια σε όλους!