Δεν μπορώ να αξιολογήσω εάν ο Κωνσταντίνος Αργυρός είναι από τους καλύτερους σύγχρονους Ελληνες τραγουδιστές. Δεν έχω τις γνώσεις, ούτε θα μπορούσα να εκφραστώ απόλυτα μέσω υποκειμενικής απάντησης. Παρ’ όλα αυτά, εάν υπάρχει κάτι που οφείλω να παραδεχτώ, είναι πως η ρήση του -εν μέσω ενθουσιασμού- πως «απόψε γράψαμε Ιστορία στο Barclay’s Center», δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Εν έτει 2023, σε μια περίοδο κατά την οποία το ενδιαφέρον για τις ελληνόφωνες εκδηλώσεις φθίνει -οι αιτίες χρήζουν ευρύτερης ανάλυσης σε άλλο χώρο και χρόνο- ο Κωνσταντίνος Αργυρός μπορεί να ισχυριστεί πως κατάφερε κάτι που φέρει πλέον σημαντικό συντελεστή δυσκολίας: Να προσελκύσει τόσες χιλιάδες ομογενείς κάθε ηλικίας -από 70άρηδες μέχρι παιδιά και εφήβους- με ένα ελληνόφωνο πρόγραμμα, σε έναν χώρο στον οποίο ακόμη και μεγάλα ονόματα της αμερικανικής σκηνής δεν θα μπορούσαν να δώσουν και πολλά παραπάνω. Η δύσπιστη φύση μας αναζητούσε ενστικτωδώς τυχόν κενά και άδεια καθίσματα στα πέριξ, περισσότερο ίσως σημειολογικά, αλλά σε κάθε περίπτωση ήταν ξεκάθαρο ότι ο στόχος των διοργανωτών είχε επιτευχθεί.

Οι σκεπτικιστές ως προς το μουσικό είδος που πρεσβεύει ο Κωνσταντίνος Αργυρός ενδεχομένως να αντιτάξουν τον προβληματισμό της συστηματικής μαζικής παρουσίας της Ομογένειας αποκλειστικά και μόνο σε εμπορικά καλλιτεχνικά γεγονότα, με δεδομένες και τις κατά καιρούς εικόνες από τον πολυχώρο διασκέδασης «Melrose».

Η απάντηση έρχεται από τα ίδια τα δεδομένα, τα οποία καταδεικνύουν πως η αμερικανογεννημένη, πλέον, Ομογένεια, που δεν διακατέχεται από τα συναισθήματα νοσταλγίας του Ελληνα μετανάστη, προσελκύεται κυρίως από την μουσική και τον αθλητισμό. Εάν, για παράδειγμα, επιχειρούσα να θυμηθώ πότε είδα για τελευταία φορά τόσους πολλούς συγκεντρωμένους Ελληνες στον ίδιο χώρο, ίσως να απαντούσα στα φιλικά της Εθνικής Ελλάδος πριν από το Μουντιάλ της Βραζιλίας, το μακρινό 2014, σε Φιλαδέλφεια και Νέα Ιερσέη. Δεν ήταν ο Αργυρός, αλλά ο Καραγκούνης. Επαιζε μπάλα, δεν απήγγειλε φιλοσοφικά κείμενα, για να είμαστε απολύτως ακριβείς.

Φεύγοντας, κρατήσαμε την μεγάλη εικόνα των -πιθανώς- 13.000 και πλέον ομογενών, με τις ελληνικές σημαίες, τα λευκά μαντήλια και τον υπέρμετρο ενθουσιασμό. Σε μια ευρύτερη ανάγνωση, ένα μήνυμα πως ο Ελληνισμός της Αμερικής δεν έχει -ακόμη- αποστασιοποιηθεί.

Δεν έχει καμία σημασία εάν ακούμε ή όχι τον Αργυρό ή οποιονδήποτε άλλον καλλιτέχνη. Η εικόνα του Barclay’s και η ίδια η πραγματικότητα μας έχουν ήδη υπερβεί.