ΑΘΗΝΑ. Τα εκατό χρόνια από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας – η διάσημη σοπράνο γνωστή ως «Ντίβα» γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1923 – γιορτάστηκαν την Τρίτη, 17 Ιανουαρίου, στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας στο Κολωνάκι της Αθήνας με ένα ρεσιτάλ της διεθνούς σοπράνο Ελένης Καλένος (Eleni Calenos) με τη συνοδεία του Διονύση Μαλλούχου.

Και οι δύο καλλιτέχνες χαιρέτησαν το κοινό και σημείωσαν ότι το πρώτο μέρος ήταν ένα αφιέρωμα στο «τραγούδι γενικά», ενώ το δεύτερο μέρος ήταν αφιερωμένο στην αξιοσημείωτη καριέρα της Κάλλας και στη μουσική που μοιράστηκε με τον Κόσμο.

Η ερμηνεία της Καλένος, η οποία είναι γνωστή στην ελληνοαμερικανική μουσική κοινότητα, έριξε το πέπλο για το «θαύμα της Κάλλας», καθώς το κοινό μπορούσε να αισθανθεί το κείμενο των οπερών και των τραγουδιών, όπως και τις προσωπικές εμπειρίες της ζωής της, να περνούν από το μυαλό της και να πλαισιώνουν όμορφα το τραγούδι, δείχνοντας ότι η όπερα στα καλύτερά της είναι πραγματικά «μουσικό δράμα» με τα λόγια του Βάγκνερ.

Καλλιτέχνες όπως η Καλένος που συνδυάζουν τη μουσικότητα και την εξαιρετική υποκριτική – η ικανότητα της ίδιας της Κάλλας ήταν θρυλική από αυτή την άποψη – δεν τραγουδούν απλώς, αλλά εκφράζουν την ουσία των χαρακτήρων, παρουσιάζοντας στο κοινό τη Δυσδαιμόνα και την πρωταγωνίστρια της Μαντάμ Μπατερφλάι και τα παρόμοια πρόσωπα όχι «ερμηνεύοντας ρόλους» αλλά γινόμενοι αυτά τα πρόσωπα, αποδεικνύοντας ότι το μυαλό και η ψυχή σε έναν καλλιτέχνη είναι τουλάχιστον εξίσου σημαντικά με την καλή τεχνική – σε συνδυασμό, φυσικά, με το πάθος.

Η Καλένος επέλεξε να «ανάψει τη φωτιά» του μουσικού πάθους από την αρχή, αντί να αποκαλύψει πρώτα τα μουσικά χρώματα για τα οποία είναι ικανή η φωνή της, αλλά αυτές οι αποχρώσεις αναδύθηκαν τελικά στη φλόγα που άναψαν επί σκηνής τα Επτά παραδοσιακά τραγούδια του Μανιουέλ ντε Φάλα.

Τα καλά επιλεγμένα επόμενα κομμάτια αποκαλύπτουν επίσης την επιδεξιότητά της στα υψηλά και τα χαμηλά, τα φωτεινά και τα σκοτεινά, τα δυνατά και τα απαλά, ιδίως το «Salce-Ave Maria’ από τον Οθέλλο του Βέρντι, με τη δραματική ανάμειξη των γλυκών τόνων που παραπέμπουν σε χάδια και στη συνέχεια του αυξανόμενου φόβου της Δυσδαιμόνας, με αποκορύφωμα τη συγκλονιστική μουσική κραυγή της Καλένος που αποκαλύπτει μια αγάπη που καταστράφηκε και ένα πάθος που μετατράπηκε σε τρόμο.

Ο Μαλλούχος , ένας παθιασμένος αλλά και στοχαστικός και ικανός συνοδός, έλαμψε επίσης στις σόλο ερμηνείες του με έργα των Ντομένικο Σκαρλάτι, Γιάννη Κωνσταντινίδη και Πιέτρο Μασάνι.