Το «μάτι» της Ιστορίας θα σταματήσει στην εβδομάδα που μας πέρασε. Ηταν τόσο σημαντική. Ισως να την δει ως την εβδομάδα που η Αμερική επανήλθε στον δρόμο της, προς το πεπρωμένο της. Ως η χώρα της ελπίδας και του μέλλοντος.

Η απόφαση του Τζο Μπάιντεν να αποσύρει την υποψηφιότητά του για την επανεκλογή του στην προεδρία της χώρας ήταν αναμενόμενη μετά την καταστροφική του εμφάνιση στην τηλεμαχία με τον Ντόναλντ Τραμπ.

Δεν θα ήταν ωστόσο μια καθόλου εύκολη απόφαση. Δεν εγκαταλείπεις την προεδρία της Αμερικής χωρίς βασανιστική σκέψη, χωρίς να βάλεις στο ζύγι την ζωή σου όλη. Χωρίς να υπολογίσεις την κρίση της Ιστορίας.

Μερικοί συγκρίνουν την απόφαση του Μπάιντεν με την απόφαση του Τζορτζ Ουάσιγκτον να αποχωρήσει από την προεδρία μετά από δύο θητείες, ενώ θα μπορούσε να κυβερνά για όσο ήθελε. Ισως αυτό να είναι υπερβολή.

Ο Μπάιντεν πάλεψε να αντιστρέψει το τσουνάμι της δυσαρέσκειας των ψηφοφόρων μετά την τηλεμαχία. Δεν ήταν δυνατόν. Το πρόβλημά του δεν γιατρεύεται. Γίνεται χειρότερο με τον χρόνο.

Εναντίον του στράφηκαν και οι παλιοί του φίλοι στο κόμμα. Αισθάνθηκε πικρία, ακόμα και προδοσία. Επρεπε όμως να γίνει.

Στο τέλος κατάλαβε ότι δεν υπήρχε άλλη διέξοδος από την απόσυρση της υποψηφιότητάς του. Πείστηκε ότι η παραμονή του θα ισοδυναμούσε με την εκλογή του απεχθούς σε εκείνον Τραμπ. Θα έφερε την ευθύνη για την εκλογή του.

Ετσι, μπορεί η απόφασή του να αποσυρθεί στην ουσία να αποτελεί μια διπλή απόφαση: Μια για τον εαυτό του και μια για τον Τραμπ. Μπορεί δηλαδή, να αποφάσισε και για την τύχη του αντιπάλου του. Μπορεί να έφραξε τον δρόμο του Τραμπ προς την προεδρία.

Ο Μπάιντεν και ο Τραμπ έγιναν ένα αδιαχώριστο πολιτικό ζεύγος, πολύ διαφορετικοί, αλλά απαραίτητος ο ένας για τον άλλο για να επιβιώσουν.

Τι θα γίνει τώρα που ο κάθε ένας πήρε τον δρόμο του;

Η άμεση, απρόσκοπτη, σχεδόν γενική αποδοχή της Κάμαλα Χάρις, εξέπληξε. Δεν διακρίθηκε ως αντιπρόεδρος. Δεν είχε αποκτήσει υψηλή δημοτικότητα. Δεν αναμενόταν ότι θα μπορούσε να είναι ο αντι-Τραμπ.

Κι όμως, οι Δημοκρατικοί την αγκάλιασαν. Οι δωρητές την χρηματοδότησαν. Η κοινωνία, το σημαντικότερο, την υποστήριξε.

Τι αλλαγή σκηνικού σε λίγες μέρες!

Οι εκλογές αυτές θα είναι από τις πιο σκληρές και βρώμικες στην Ιστορία της χώρας. Ο Τραμπ παίζει το τελευταίο του χαρτί. Θα τα παίξει όλα για όλα. Η προεδρία αποτελεί σανίδα σωτηρίας, θα του προσφέρει την ασπίδα από τα νομικά του προβλήματα. Χωρίς αυτή μπορεί να φτάσει στο σημείο να παρακαλεί την αμνήστευσή του…

Πριν μια εβδομάδα θα απέρριπτα χωρίς δεύτερη σκέψη την πιθανότητα ότι η Χάρις θα νικούσε τον Τραμπ. Τώρα όμως έχω την αίσθηση ότι μπορεί να τον νικήσει.

Οτι ο Τραμπ θα πιει και το ποτήριον τούτο. Οχι γιατί η Χάρις είναι σπουδαία, τουλάχιστον από ό,τι φαίνεται μέχρι τώρα. Αλλά γιατί η χώρα κουράστηκε. Γιατί η Χάρις επαναφέρει το ωραίο, το θαυμάσιο αίσθημα της ελπίδας. Γιατί οι εκλογές είναι για το αύριο της χώρας και όχι για το χθες. Για το μέλλον της Αμερικής και όχι για την τακτοποίηση παλαιών διαφορών ή για μίση.