Κύριε Διευθυντά,

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και το μήνυμα της Εθνικής Παλιγγενεσίας του ελληνικού λαού συναντήθηκαν την ίδια μεγάλη και ευφρόσυνη ημέρα, την 25η Μαρτίου.

Χαρμόσυνα μεταφέρονται στα πέρατα του Ελληνισμού οι ήχοι από τις καμπάνες των εκκλησιών για να δονήσουν τις ψυχές των Ελλήνων και να τους θυμίσουν τη μεγάλη διπλή γιορτή του έθνους, τη γιορτή της πίστης και της λευτεριάς.

Η μεγάλη γιορτή του Ευαγγελισμού διαλέχθηκε από τους ήρωες της Επανάστασης του 1821 σαν σύμβολο με το οποίο θα εκφράζονταν στους επερχόμενους αιώνες το αδούλωτο φρόνημα του Ελληνα.

Ξύπνησε και ξεσήκωσε τον χθεσινό ραγιά, που ακάθεκτος πια, τράβηξε το δρόμο του, το δρόμο της δόξης. Τα καταράχια της Ρούμελης, οι απάτητες βουνοκορφές του Μωριά, οι αητοφωλιές της Ηπείρου και κάθε ελληνική γωνιά, γινήκανε ηφαίστειο, σίφουνας.

Το καρυοφύλλι βρόντηξε, το γιαταγάνι άστραψε, έπεσε και ρήμαξε. Ηταν χυμένο στο καταραμένο καμίνι της σκλαβιάς. Βαμμένο στο δάκρυ και στο αίμα του αδύνατου. Ανέμισε το φλάμπουρο στις βουνοκορφές. Το δέντρο ψήλωνε, ψήλωνε και θέριευε και σκέπαζε στα φουντωτά κλαριά του την πονεμένη γη… Κι η λευτεριά απλώνεται.

Ο αγώνας συνεχίζεται αδιάκοπος, αιματηρός, μα πάντα νικηφόρος…

Ενα έπος μεγαλειώδες συνθέτουν αυτές τις ημέρες στην ψυχή μας τα Δολιανά και το Βαλτέτσι, το Σούλι και η Γραβιά, το Μεσολόγγι και τα Ψαρά, είναι τόποι για προσκύνημα.

Βωμοί τα ονόματά τους! Όπως βωμοί και ο Θούριος του Ρήγα, του Πατριάρχη το σχοινί, το Λάβαρο της Αγίας Λαύρας, της Γραβιάς το χάνι και του Κανάρι το δαυλί και το σουβλί του Διάκου.

Ο πιο μεγάλος ποιητής και ο πιο δυνατός ζωγράφος δεν θα μπορέσει να απαθανατίσει, σε όλη του την έκταση, το πρωτόφαντο αυτό μεγαλείο, το φωτεινό αυτό μετέωρο, την Ελλάδα, που πάντα της μεγαλουργεί.

Τι ζηλευτό, τι ξακουστό στη γη, στην Οικουμένη, και δεν εφύτρωσεν εδώ.

Εδώ είναι η πατρίδα του ηρωισμού, της δόξας και του μεγαλείου.

Εδώ οι σοφοί: Εδώ οι τεχνίτες του λόγου και του έργου. Εδώ το προσκύνημα του πάλαι, του νυν και του αεί. Εδώ ο Παρθενώνας, το Ζάλογγο και το Αρκάδι, εδώ το «Μολών λαβέ».

Ο Ελληνισμός δεν πεθαίνει. Ξαναζωντανεύει. Εχει κάποια μυστηριώδη δύναμη, αόρατη και ζωογόνο. Είναι η πίστη. Δακρύζει ο ραγιάς μπροστά στην έρημη πια Αγια Σοφιά αλλά δεν παύει να είναι γι’ αυτόν το «Μέγα Μοναστήρι».

Ο Αγώνας του 1821 δεν είναι μόνο ο μοναδικός και πολυετής, που το έθνος ξεσηκώθηκε και πάλαιψε σκληρά για να ξετινάξει από πάνω του τον βάρβαρο κατακτητή. Είναι το ξέσπασμα ενός αδιάκοπου αγώνα που άρχισε από την πρώτη ημέρα της Αλωσης. Οι Ελληνες νοιώθουν ότι είναι αιχμάλωτοι πολέμου, ποτέ όμως δούλοι.

Κώστας Στούπης

Βοστώνη, ΜΑ