Φτάσαμε και πάλι φέτος στη μεγάλη, την ιερή, την ευγνώμονα και ιστορική Γιορτή των Ευχαριστιών. Παρ’ όλη την εξαγγελλόμενη ευωχία, τα φαγητά, τα ποτά, τις ευχές, τα λουλούδια, τις χαρές και τα φώτα, κι όλα αυτά δικαιολογημένα γιατί είναι των Ευχαριστιών η Ημέρα, όλα αυτά τα επισκιάζει κάπως ο βασανισμός της σκέψης… Σκέπτομαι για πολλά και για πολλούς ανθρώπους.

Σκέπτομαι τους φτωχικούς και μοναχικούς ανθρώπους που θα γιορτάσουν φέτος αντάμα με τη φτώχεια και τη μοναξιά τους. Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι και συνάνθρωποί μας και μάλιστα πολλοί σε τούτη τη μεγάλη και πλούσια σύγχρονη αυτοκρατορία, την Αμερική. Ο νόμος των αντινομιών και των ανισοτήτων με τρομάζει για τα πολλά του «γιατί;».

Σκέπτομαι τα μικρά παιδιά που θα πλαγιάσουν να κοιμηθούν νηστικά ακόμα και την Ημέρα των Ευχαριστών. Ναι, νηστικά κι ας είναι για όλους εμάς τους καθωσπρεπούμενους και καλοβολεμένους Ημέρα Ευχαριστιών.

Σκέπτομαι τους γέροντες και τις γερόντισσες που ζουν τη βάσανο των αναμνήσεών τους μέσα στις αποθήκες των ανθρώπινων ψυχών που τις λέμε γηροκομεία ή πιο κομψά Οίκους Ευγηρίας. Εφιαλτική πράγματι η μοναξιά, είναι αναντίλεκτα πολύ βαριά.

Σκέπτομαι τους άτυχους, αθώους και άμαχους ανθρώπους της Παλαιστίνης που οι πύραυλοι και οι βόμβες τους σκοτώνουν εν ψυχρώ, ισοπεδώνουν τα σπιτικά τους, εξαφανίζουν το βιος τους, σκοτώνουν ανάλγητα και άκαρδα τα αγγελούδια τους που μόλις πρωτάνοιξαν τα κλαμένα μάτια τους στο θάμα της ζωής. Κι οι ισχυροί της Γης τηρούν αμήχανα και υποκριτικά κάνοντας δηλώσεις και παραδηλώσεις για τον σταματημό της φωτιάς και του ατσαλιού.

Σκέπτομαι τη σφαγή και την καταστροφή που συντελείται δύο χρόνια τώρα σε βάρος του ουκρανικού λαού από τις βόμβες και τα βόλια του Πούτιν.

Σκέπτομαι τα προσφυγόπουλα που εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να πνίγονται μέσα στα παγωμένα νερά του Αιγαίου πριν προλάβουν να πατήσουν το χώμα της ιδιαίτερης πατρίδας μου, της Λέσβου, αλλά και σε άλλα παράλια της νησιωτικής μας Ελλάδας.

Σκέπτομαι τους ανθρώπους που θα ξεψυχήσουν μόνοι τους την Ημέρα των Ευχαριστιών παλεύοντας με το ατίθασο και ακατανίκητο θεριό του θανάτου. Αλήθεια τι είναι θάνατος; Τι πάει να πει πέθανε; Μα και τι είναι ζωή;

Σκέπτομαι την υποκρισία των μεγαλόσχημων επαγγελματιών της Εκκλησίας εδώ, στην Ελλάδα, στη Ρωσία, στο κρατικοποιημένο Βατικανό -τι έσχατη μορφή Θεοκρατίας και τούτη!- και παντού που ζουν ζωή τρυφηλή και χαρισάμενη στο όνομα του φτωχού και ταπεινού Ναζωραίου. Μα τι κοινό μπορούν να έχουν όλοι αυτοί μαζί Του;

Προσπαθώ να διώξω τη σκέψη πως ίσως ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είναι απόμακρος. Τρομάζω στη σκέψη ενός πυρηνικού πολέμου.

Σκέπτομαι πώς και γιατί ξέχασε ο κόσμος να αγαπά κι έμαθε να σκοτώνει;

Σκέπτομαι! Σκέπτομαι!

Ναι, σκέπτομαι πως η Ημέρα των Ευχαριστιών, πέρα από την ευωχία και την πληθώρα των φαγητών, των ποτών και των ευχών, θα παραμείνει ελλιπής αν δεν συνοδευτεί με σκέψεις και πράξεις που ξεφεύγουν από την επιγειοποίησή μας και μας καθιστούν αυτό που ακριβώς είμαστε, άνθρωποι.