Ο Αύγουστος είναι αφιερωμένος στην Κυρία του Ουρανού και της Γης. Ενας μήνας που αρχίζει με τον Δεκαπενταύγουστο και τελειώνει με την κατάθεση της Τιμίας Ζώνης. Είναι δύσκολο και τολμηρό εμείς να μιλάμε για την Παναγία, το αντικείμενο της θείας αγάπης, αυτό τον απλό και τέλειο άνθρωπο που είναι δόγμα και μυστήριο μέσα στην Εκκλησία, απρόσιτο και ανεξερεύνητο για εμάς τους χωμάτινους ανθρώπους που ζούμε μακριά από την καθαρότητα και την αγνότητα. Γιατί χρειάζεται καλή διάθεση και πνευματικός αγώνας, για να κατανοήσουμε έστω και λίγο, το μυστήριο αυτό της ενανθρωπίσεως. Το όνομά της Μαρία, που σημαίνει πιθανότατα στα Αραμαϊκά «πριγκίπισσα – βασίλισσα – Κυρία», υπήρχε πολύ πιο πριν, αφού η αδελφή του Μωυσή είχε το όνομα αυτό, που ήταν συνηθισμένο και στα χρόνια του Ιησού. Ο Λουκάς στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο παρουσιάζει την Μαρία, μια ευσεβή Ιουδαία, η οποία υποτάσσεται πιστά στον Νόμο και ενώ από τη μία μεριά έτσι φαίνεται, ότι είναι μία κοινή, απλή και ευσεβής γυναίκα, όμως γυναίκα, παρουσιάζεται συνάμα ως η «θυγατέρα Σιών» με την έννοια που αυτή η έκφραση είχε στην Παλαιά Διαθήκη, η «προσωποποίηση του λαού του Θεού». Και στον Ευαγγελισμό ο Αγγελος της λέει «Χαίρε». Αυτός ο χαιρετισμός από τον Αγγελο δεν είναι συνηθισμένος χαιρετισμός. Φέρνει στη σκέψη μας τις επαγγελίες για την έλευση του Κυρίου στην Αγία Πόλη, όπως διαβάζουμε στα βιβλία του Ζαχαρία και του Σοφονία, των προφητών. Ο τίτλος επίσης Κεχαριτωμένη, είναι κατ’ εξοχήν αντικείμενο της θείας αγάπης που θυμίζει τη νύμφη εκείνη που αναφέρεται στο «άσμα των ασμάτων», ένα από τα πιο παραδοσιακά σύμβολα του εκλεκτού λαού που παρουσιάζει την τρυφερότητα, την αγνότητα και την μεγαλοθυμία της αγάπης, η οποία μπορεί να ενώσει όχι μόνο δύο ανθρώπους, αλλά και τον άνθρωπο με το θείο.

Η Παναγία σε όποια εικόνα, και με όποιο όνομα και αν λατρεύεται, είναι Πηγή ζωής και αγάπης άνευ όρων. Ας θυμηθούμε την υπέροχη φράση του άσματος «Θέσε με σαν σφραγίδα στην καρδιά σου, ως σφραγίδα στον βραχίονά σου, ώστε όχι μόνον να με αισθάνεσαι, αλλά και να με βλέπεις. Γιατί η αγάπη είναι ακαταμάχητος σαν τον θάνατο και η μέχρι ζηλοτυπίας αφοσίωση είναι σκληρή σαν τον Αδη. Οι σπίθες δε, που σαν φτερά εκτινάσσονται από αγάπη, είναι πύρινοι και φλόγες πυρός. Κραταιά ως θάνατος η αγάπη, σκληρός ως Αδης ζήλος».

Γιάννα Κατσαγεώργη

Υπεύθυνη Εκδοσης