Η 20ή Ιουλίου του 1974 ήταν η αρχή, αλλά όχι το τέλος της κυπριακής τραγωδίας. Ο πόλεμος δεν χάθηκε την αποφράδα εκείνη μέρα που οι Τούρκοι βγήκαν στις ακτές της Κερύνειας, αλλά τις ημέρες που ακολούθησαν και η προδοσία που ξεκίνησε από το πραξικόπημα της χούντας στις 15 Ιουλίου, συνεχιζόταν μέχρι να παραδοθεί η μισή Κύπρος στον «Αττίλα».

Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο, μας δίνει η προχθεσινή επέτειος για μια άγνωστη σε πολλούς μάχη που ίσως έκρινε τον πόλεμο και την τύχη της Κύπρου. Στις 6 Αυγούστου του 1974, 48 χρόνια πριν, οι Θερμοπύλες αναβίωσαν στη Λάπηθο και τον Καραβά, λίγο έξω από την Κερύνεια. Το ιστορικό ημερολόγιο αναφέρεται σε μια εξαιρετικά άνιση μάχη: 8.000 άνδρες της 28ης τουρκικής μεραρχίας προχώρησαν από τις υπώρειες του Πενταδακτύλου και από τα ανατολικά, από την πλευρά της Κερύνειας, κάμπτοντας την απέλπιδα και ηρωική αντίσταση μερικών ολιγάριθμων ομάδων στρατιωτών της Εθνοφρουράς. Oπως έχει γράψει ένας από τους πολεμιστές εκείνης της ημέρας: «Hταν δύο ισχνοί λόχοι του ηρωικού 256 Τάγματος Πεζικού (ΤΠ) κι ένας του 286 Μηχανοκίνητου ΤΠ, συνολικής δυνάμεως 165 ανδρών, που μαζί τους βρέθηκαν την τελευταία στιγμή και 31 ναρκοθέτες του 70 ΤΜΧ. Οι συνολικές απώλειες της Εθνικής Φρουράς ήταν 86 ηρωικοί νεκροί και αγνοούμενοι, που κυκλώθηκαν, εγκλωβίστηκαν κι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές».

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Δήμου Λαπήθου, η κωμόπολη είχε συνολικά 91 νεκρούς από την τουρκική εισβολή (πεσόντες, εκτελεσθέντες, φονευθέντες και αγνοούμενους).

Ο εφιάλτης εδώ, στις κυπριακές Θερμοπύλες, ήταν η ανοχή της τότε ηγεσίας του Ελληνισμού. Γιατί η κατάληψη της Λαπήθου και του γειτονικού Καραβά από τον τουρκικό στρατό έγινε στη διάρκεια της «εκεχειρίας» που είχε συμφωνηθεί από τις 22 Ιουλίου, δύο μέρες μετά την έναρξη της εισβολής. Μια «εκεχειρία» που δεν σεβάστηκαν ποτέ οι Τούρκοι, αντιθέτως την εκμεταλλεύτηκαν για να οργανώσουν τον δεύτερο «Αττίλα» που κορυφώθηκε στις 14 Αυγούστου με την προέλαση σε όλο το πλάτος της Κύπρου και οριοθέτησε τη σημερινή «πράσινη γραμμή» μήκους πέραν των 150 χιλιομέτρων. Σε όλο το διάστημα που μεσολάβησε από τις 22 Ιουλίου μέχρι τις 14 Αυγούστου, οι Τούρκοι ξεφόρτωναν τανκς, πυροβόλα και περισσότερο στρατό και δεν σταμάτησαν ποτέ να διευρύνουν το προγεφύρωμα που δημιούργησαν αρχικά στην Κερύνεια.

Εμείς τι κάναμε τότε για να ανακόψουμε τα σχέδια των Τούρκων; Ουσιαστικά τίποτα! Στα κέντρα αποφάσεων, υπήρξε ήδη υποταγή: Να θυσιαστεί η μισή Κύπρος για να διαφυλάξουμε την εύθραυστη «δημοκρατία» που μόλις επέστρεψε στην Ελλάδα και να «περισώσουμε», δήθεν, τα νησιά, που οι Τούρκοι απειλούσαν σε περίπτωση γενίκευσης του πολέμου. Η Ιστορία όμως πρέπει να γράφεται σωστά και να λέγεται αληθινά. Το χρωστάμε σαν μνημόσυνο στους ηρωικώς πεσόντες του 251 Τ.Π. και τα άλλα θύματα του τουρκικού «Αττίλα».