Καθώς φαίνεται η σημασία του υποκοριστικού ασκεί μεγάλη επίδραση μεταξύ του ελληνικού κοινού. Δεν εξηγείται αλλιώς πως κάθε Ελληνας εννοεί να το μεταχειρίζεται ανά πάσα ώρα και στιγμή, για όλες τις υποθέσεις του τις καθημερινής ζωής – ακόμη και τις πιο ασήμαντες.

Εάν παρακολουθήσετε όλους αυτούς που ζητούν είτε μέσω επιστολών, είτε με προσωπική παρουσίαση στα υπουργεία, υπηρεσίες, γραφεία κ.λπ. μια θέση ή κάποια τέλος πάντων εργασία, θα παρατηρήσετε ότι ποτέ δεν μεταχειρίζονται ορθά-κοφτά θετικό ύφος στις επιστολές ή στην ομιλία τους.

Θεωρούν ότι, κατά κάποιο τρόπο, εξευμενίζουν την κακή τους μοίρα και διευκολύνουν τα πράγματα, αν ζητήσουν όχι μια θέση, αλλά… μια θεσούλα!

Βέβαια κατά βάθος, όπως αντιλαμβάνεστε, μπορείτε να ανακαλύψετε στον τρόπο αυτόν της έκφρασης την έμφυτη πονηριά του Ελληνα!

Καμιά άλλη γλώσσα δεν έχει την απειρία των μονολεκτικών υποκοριστικών όσον η Ελληνική.

Τετράπατο σπίτι αποκαλείται από τον ιδιοκτήτη του… το σπιτάκι μου! Μπορεί να καταβροχθίζει μακαρονάδες, γουρουνόπουλα και ιμάμ μπαϊλντί, και εν τούτοις να τα βαπτίζει… το φαγάκι μου! Στα καφενεία πίνει το καφεδάκι του, ζητά ένα ποτηράκι νερό, και στο τέλος σας ζητά και ένα τσιγαράκι! Με όλα αυτά μειώνει την αξία των πραγμάτων και τα κάνει «φτηνότερα» ή τέλος πάντων ευκολότερα στην απόκτησή τους…

Κατέληξε με τη μέθοδο αυτή να μην υπάρχει πράγμα, αντικείμενο ή αφηρημένη έννοια στο ακέραιο. Ολα γίνονται μηδαμινά, μικρά και γι’ αυτό ευκολοτρωγούμενα.

***

Μεγάλα χρηματικά ποσά, οσφραινόμενα, ονομάζονται αμέσως παραδάκια! Ο υποκοριστικός εδώ είναι ένα είδος προπαρασκευής και προετοιμασίας, είναι ο σχηματισμός της μπουκίτσας… και αυτός που θα τα καταχραστεί δεν λέγεται ποτέ κλέφτης! Κατ’ αρχάς είναι κλεφταράκος! Κοπιάστε σε ξένη γλώσσα να μεταφράσετε με τον αληθινό χρωματισμό τη λέξη, και να αποδώσετε την ακριβή έννοια του πράγματος. Αδύνατον!

Κλεφταράκος είναι εκείνος που χρημάτισε προηγουμένως κατεργαράκος, έπειτα, αφού διετέλεσε για κάμποσο μπερμπαντάκος, εισέβαλε σε μια θεσούλα πλησιάζουσα και γειτονεύουσα με παραδάκια. Ευρισκόμενος εκεί, έχωσε τη μυτίτσα του, σκάλισε με τα δαχτυλάκια του, άρπαξε με τα χεράκια του, και μετά… από εδώ πάνε και οι άλλοι…

Πώς είναι δυνατόν ένας Αμερικανός, λόγου χάριν, να καταλάβει περί τίνος πρόκειται από μια αχρωμάτιστη και ξεθωριασμένη μετάφραση, από την οποίαν θα λείπουν όλες οι γραφικότητες και οι αποχρώσεις του αναθεματισμένου ελληνικότατου υποκοριστικού;

Εκεί, ό,τι του παραστήσετε θα το αναζητήσει αφελώς εις την Δικαιοσύνη και τη συνεπακόλουθη φυλάκιση. Εδώ είναι, μεταξύ μας, ο χαϊδεμένος εξυπνούλης μας!

(βασισμένο σε χρονογράφημα της εφημερίδας «Εστία», 1932).

Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς