Πρέσβυς Καλής Θελήσεως της UNESCO, τιμηθείσα με την ύψιστη διάκριση για την ανθρωπιστική προσφορά, το Βραβείο Νέλσον Μαντέλα 2020 από τον ΟΗΕ, Πρόεδρος των Σωματείων «ΕΛΠΙΔΑ-Σύλλογος Φίλων Παιδιών με καρκίνο» και «ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ», καθώς και του «Ιδρύματος Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη», πρωτοπόρος στη μάχη ενάντια στον παιδικό καρκίνο, με σημαντική προσφορά στον πολιτισμό της Ελλάδας, και όχι μόνο, με ξεχωριστούς δεσμούς με την ελληνική ομογένεια, σύζυγος ενός μεγάλου Ελληνα ευεργέτη του Βαρδή Βαρδινογιάννη, μητέρα πέντε παιδιών και γιαγιά. Φαντάζει πολύ δύσκολο να περιγράψει κανείς μέσα σε λίγες λέξεις την προσωπικότητα, το έργο και την προσφορά της κυρίας Μαριάννας Β. Βαρδινογιάννη.

Σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στον «Εθνικό Κήρυκα», η κυρία Βαρδινογιάννη μιλά για όλα, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά πως αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει στα μάτια του κόσμου είναι πάνω από όλα η συνέπεια λόγων και πράξεων, η ειλικρίνεια, η απλότητα, το μεγαλείο της καρδιάς της και η αγάπη για τον συνάνθρωπο. Γιατί όπως χαρακτηριστικά λέει και η ίδια: «η αγάπη είναι δύναμη, είναι ζωή». Και η κυρία Βαρδινογιάννη είναι διαχρονικά η προσωποποίηση της αγάπης.

Είστε μητέρα πέντε παιδιών, αναδεικνύεται πλέον περισσότερο ο ρόλος της γιαγιάς;

Νιώθω στα αλήθεια ευλογημένη που ο Θεός με αξίωσε να γίνω μητέρα πέντε παιδιών υπέροχων, τα οποία με τη σειρά τους έχουν πια αποκτήσει τις δικές τους οικογένειες, και μου έχουν χαρίσει εγγόνια αλλά και δισέγγονα. Η οικογένειά μου είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω στη ζωή μου. Η αγάπη που είχα και έχω για τα παιδιά μου πολλαπλασιάστηκε με την απόκτηση των εγγονών μου! Ομως όσο και να μεγαλώσει ένα παιδί, η αγάπη και έγνοια της μάνας δεν αλλάζει ούτε στο ελάχιστο. Ο ρόλος αυτός δεν αλλάζει ποτέ. Από τη στιγμή που γίνεσαι μητέρα, δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος: είσαι ΜΑΝΑ. Θα έλεγα πως ίσως με τα εγγόνια γίνεσαι δύο φορές μάνα!

Με τη μητέρα σας είχατε έναν ιδιαίτερο δεσμό. Πώς επηρέασε αυτή η σχέση τη ζωή σας ως ενήλικας;

Στη μητέρα μου οφείλω τα πάντα. Ό,τι έχω καταφέρει στη ζωή μου το χρωστώ σε εκείνη. Ηταν ένας άνθρωπος πολύ ανοιχτόμυαλος και σίγουρα πολύ μπροστά από την εποχή της. Επέμενε να σπουδάσω, να μάθω ξένες γλώσσες και να ταξιδέψω. Παράλληλα, μου δίδαξε τι σημαίνει αγάπη, αλληλεγγύη, προσφορά στον συνάνθρωπο και το «μάθημα» αυτό καθόρισε την πορεία της ζωής μου. Με δίδαξε πάνω από όλα με το παράδειγμά της, παρά με τα λόγια της. Με τη στάση ζωής της, με την ανοιχτή αγκαλιά της, την ειλικρίνεια, το ήθος και την καλοσύνη της. Ήταν και παραμένει ο φωτεινός φάρος που οδήγησε τα βήματα της ζωής μου και ακόμα και σήμερα η αγάπη της είναι το «φυλαχτό» σε κάθε δυσκολία της ζωής.

Ενώ η εικόνα της ζωής σας άλλαξε σε νεαρή ηλικία, φροντίσατε να χτίσετε περισσότερο στην ουσία παρά στο φαίνεσθαι. Πώς το πετύχατε αυτό;

Η ζωή μου πράγματι εξελίχθηκε με έναν τρόπο που ποτέ δεν είχα φανταστεί. Η μόνη επιθυμία, το μόνο που ζήτησα από τον Θεό ήταν να έχω μια αγαπημένη οικογένεια. Η οικογένεια και τα παιδιά μας ήταν για εμένα και τον Βαρδή η πυξίδα και η απόλυτη προτεραιότητά μας. Οι αρχές και αξίες με τις οποίες είχαμε και οι δύο μεγαλώσει είναι νομίζω αυτό που κράτησε την οικογένειά μας ενωμένη και τους δυο μας με τα πόδια μας στη γη. Επίσης, ό,τι καταφέραμε το καταφέραμε με πολύ κόπο, πολλή δουλειά και έχοντας περάσει πολλές και μεγάλες δυσκολίες. Το «φαίνεσθαι» δεν μας ενδιέφερε ποτέ.

Με τον σύζυγό σας, Βαρδή, έχετε ένα μοναδικό δέσιμο. Τι είναι αυτό που σας έφερε και σας κράτησε τόσο κοντά έως σήμερα;

Με τον Βαρδή γνωριστήκαμε σε πολύ νεαρή ηλικία. Εγώ ήμουν ακόμα μαθήτρια Γυμνασίου όταν πρωτογνωριστήκαμε.
Παντρευτήκαμε κάποια χρόνια αργότερα, αλλά από το πρώτο βλέμμα που ανταλλάξαμε και οι δύο νιώσαμε πως ο δρόμος της ζωής μας θα ήταν κοινός. Ο Βαρδής καθόρισε τη ζωή μου, ήταν και είναι τα πάντα για εμένα. Η αγάπη και το δέσιμο που μας ένωσε και μας ενώνει δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε λέξεις. Σίγουρα όμως το ότι καταφέραμε να είμαστε συνοδοιπόροι όλα αυτά τα χρόνια, έχοντας μοιραστεί χαρές αλλά και λύπες, επιτυχίες αλλά και μεγάλες δοκιμασίες ήταν και αποτέλεσμα συνειδητής προσπάθειας να είμαστε πάντα ο ένας στο πλευρό του άλλου με σεβασμό, ειλικρίνεια και κατανόηση.

Η «ΕΛΠΙΔΑ» είναι αλλεπάλληλες έντονες (καλές και κακές) συγκινήσεις. Τις μεταφέρετε στην προσωπική σας καθημερινότητα;

Η «ΕΛΠΙΔΑ» αποτελεί για εμένα ένα όραμα και σκοπό ζωής, έναν διαρκή αγώνα. Πριν από 32 χρόνια δεσμεύτηκα να σταθώ στο πλευρό των παιδιών με καρκίνο και των οικογενειών τους, όχι μόνο στηρίζοντάς τους οικονομικά, αλλά πρωτίστως σαν μάνα. Ανοίγοντας την αγκαλιά και την καρδιά μου για εκείνους. Από την πρώτη στιγμή λοιπόν φρόντισα να είμαι παρούσα: στη Μονάδα Μεταμόσχευσης, στην Ογκολογική Μονάδα, στον Ξενώνα, στα χειρουργεία. Γνωρίζω τους γονείς και τα παιδιά με τα μικρά τους ονόματα. Κάθε πρωί το πρώτο τηλεφώνημα είναι στην Ογκολογική Μονάδα για να ενημερωθώ πώς πάνε τα παιδιά μας και για κάθε λεπτομέρεια της λειτουργίας της Μονάδας. Η «ΕΛΠΙΔΑ» είναι η καθημερινότητά μου, είναι ουσιαστικό κομμάτι της ζωής μου.

Πού επικεντρώνονται οι ενέργειές σας από όταν λάβατε το βραβείο Μαντέλα;

Το Βραβείο Μαντέλα των Ηνωμένων Εθνών αποτελεί για εμένα μια μεγάλη τιμή, αλλά και μια υπέρτατη ευθύνη. Αποτελεί το επιστέγασμα ενός αγώνα πολλών ετών για τη διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: του δικαιώματος στην υγεία, στην παιδεία, των δικαιωμάτων της ισότητας, της δημοκρατίας. Στον αγώνα αυτό συστρατεύθηκε ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, η αθάνατη ελληνική ψυχή. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που το βραβείο το αφιέρωσα στην πατρίδα μου. Πίστευα πάντοτε πως το χτίσιμο ενός κόσμου όπου όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και ισότητα είναι ευθύνη όλων μας.
Τόσο μέσα από τον ρόλο μου ως Πρέσβυς Καλής Θελήσεως της UNESCO, όσο και μέσα από τη διεθνή μου δράση, στην επαφή μου με την ελληνική ομογένεια, αλλά και τη δράση μου στην πατρίδα μας, έχω διαπιστώσει πως το καλό υπάρχει στον καθέναν από εμάς. Αυτό που θεωρώ λοιπόν υπέρτατο καθήκον είναι όχι μόνο να παραδώσουμε στη νέα γενιά έναν καλύτερο κόσμο, αλλά κυρίως να τους διδάξουμε την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, την προσφορά, τον σεβασμό. Να τους δείξουμε τον δρόμο να φτιάξουν εκείνοι τον κόσμο που ονειρεύονται!

Ο άνθρωπος από τη φύση του μονίμως κυνηγάει την ευτυχία. Εσείς πόσο κοντά νιώθετε;

Προσωπικά πιστεύω πως ο άνθρωπος από τη φύση του δεν κυνηγάει την ευτυχία, κυνηγάει την αγάπη. «Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη» γράφει ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Μόνο μέσα από την αληθινή αγάπη μπορούμε να κατακτήσουμε την ευτυχία.
Ευτυχισμένος νιώθεις μόνο όταν η καρδιά σου είναι γεμάτη από την αγάπη που παίρνεις αλλά και από την αγάπη που δίνεις. Νιώθω στα αλήθεια ευλογημένη γιατί προσπαθώ πάντα στη ζωή μου να προσφέρω αληθινή αγάπη και επίσης τυχερή που έχω αξιωθεί να λάβω πολλή αγάπη.

Πώς η πανδημία και ο πόλεμος επηρέασε τον εθελοντισμό στην Ελλάδα;

Η πανδημία άλλαξε ριζικά τον κόσμο μας σε όλα τα επίπεδα: οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό. Αλλαξε όμως και εμάς ως ανθρώπους. Γιατί η απόσταση που αναγκαστήκαμε να κρατήσουμε ο ένας από τον άλλον, μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε πόσο ανάγκη έχουμε το «μαζί». Η πανδημία έφερε στην επιφάνεια ένα πρωτοφανές κύμα αλληλεγγύης. Η αγριότητα του πολέμου από την άλλη πλευρά, υπογραμμίζει την αξία της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς. Οι τεράστιες αυτές προκλήσεις πρέπει να αποτελέσουν μαθήματα για την ανθρωπότητα, και λόγους για να φέρουμε την αλλαγή είτε συνολικά ως κοινωνίες είτε ατομικά.

Υπάρχει δυσκολία που σας λύγισε;

Ποτέ. Ποτέ δεν το έβαλα κάτω, δεν άφησα καμία δυσκολία, κανένα εμπόδιο να με λυγίσει. Ίσα ίσα κάθε δυσκολία, με δυνάμωνε ακόμα περισσότερο. «Η μεγαλύτερη επιτυχία στη ζωή δεν είναι να μην πέσεις, αλλά να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις». Η φράση αυτή του Νέλσον Μαντέλα αποτελεί για εμένα οδηγό και πυξίδα ζωής.

Έχουν χαθεί οι αξίες στην εποχή μας; Πώς τις διαφυλάττουμε;

Παρακολουθώ πάντοτε πολύ στενά την επικαιρότητα και προσπαθώ πάντα να είμαι σε επαφή με την νέα γενιά, στην οποία πιστεύω πάρα πολύ. Μέσα από το Πρόγραμμα «Speak Truth to Power» του Robert F. Kennedy Human Rights Center για τα ανθρώπινα δικαιώματα που εφαρμόζουμε σε σχολεία της Ελλάδας έχω την ευκαιρία να συνεργάζομαι καθημερινά με εκατοντάδες μαθητές και εκπαιδευτικούς.
Δουλεύοντας μαζί τους, βλέπω μία νέα γενιά δημιουργική, με όραμα και έμπνευση. Νέα παιδιά με ήθος και αξίες, που θέλουν να χτίσουν ένα καλύτερο αύριο. Τα πράγματα όμως ποτέ δεν είναι μόνο άσπρα ή μαύρα, και σίγουρα γύρω μας υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, με φαινόμενα που δείχνουν πως ένα κομμάτι της κοινωνίας μας έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Μοναδικό όπλο μας απέναντι σε τέτοια φαινόμενα είναι η παιδεία και εκεί πρέπει να επενδύσουν οι κοινωνίες μας. Χωρίς παιδεία δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε έναν καλύτερο κόσμο. Και λέγοντας παιδεία, δεν εννοώ μόνο τη μόρφωση με τη στενή έννοια του όρου. Μιλώ για την καλλιέργεια της ψυχής, την προσπάθεια να μεταλαμπαδεύσουμε στη νέα γενιά τις αξίες του σεβασμού, της αλληλεγγύης, της προσφοράς. Μέσα από τα λόγια, αλλά κυρίως μέσα από το παράδειγμά μας.

Ποιο θα λέγατε είναι το πόρισμα της ζωής;

Δεν θα τολμούσα ποτέ να δώσω απάντηση σε ένα αιώνιο ερώτημα. Αν όμως μπορούσα να μοιραστώ τη σκέψη μου αυτή θα ήταν ο καθένας να κάνει το καλύτερο που μπορεί σε όλα τα επίπεδα, με πυξίδα την καρδιά και την αγάπη. Γιατί η αγάπη είναι δύναμη, είναι ζωή.