Οι κραυγές που βγήκαν από της εφημερίδας μια φωτογραφία

όπου με σημείωση απλή σε αριθμούς, σε στατιστικές

μεταφράζονταν της θύελλας οι καταστροφές,

τα δάκρυα, που δεν τολμήσαν να τρέξουν από το άψυχο χαρτί,

τα έντρομα μάτια, η ζωντανή απόγνωση στη μορφή

τα ρούχα που κρέμονταν από το κορμί,

και παρακαλούσαν σιωπηλά για βοήθεια χωρίς αναβολή,

μας τάραξαν, μας συγκίνησαν για λίγο.

Ξέρουμε καλά πως η μοίρα η κακιά πάντα τυφλά χτυπά.

Απρόβλεπτα της φύσης τα στοιχειά.

Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς. Ποιος να προβλέψει, ποιος να πει…

Υστερα όμως,

οι μέρες διαβήκανε βιαστικά.

Παρέα με τα μαύρα σύννεφα που γεννήσαν την νεροποντή,

η συμπόνια, η φιλανθρωπία, η γενναιοδωρία, η ανθρωπιά,

σαν διαβατάρικα πουλιά φτερουγίσανε μακριά.

Πίσω αφήσαν χαλάσματα, και απελπισιά.

Ο απόηχος από του οδυρμού το κλάμα διαλύθηκε γοργά

μέσα στης ζήσης την ορμή. Η μνήμη μας στα δίχτυα της έχει πιαστεί.

Του ανθρώπου ο νους δικαιολογία πάντα βρίσκει κάθε τύψη

μακριά να κυνηγήσει.

Μονοπάτι δύσβατο, μέσα σε δάσος πυκνό είναι η ζωή,

που κανείς δεν ξέρει πού οδηγεί. Των άλλων ήταν πεπρωμένο.

Οι δικοί μας δρόμοι σύντομα οδηγούν

στη λησμονιά, στην άρνηση και στη φυγή.