Λόγω της ιδιαίτερης σημασίας της, παραθέτουμε ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης για τα 30 χρόνια από την ενθρόνισή του:

“Να μιλήσω στα ελληνικά, αλλά τι να πρωτοπώ;  Ποιον να πρωτοευχαριστήσω;  Πώς να εκφράσω τα συναισθήματα που με κατακλύζουν αυτήν την παραμονή της αναχωρήσεώς μου, μαζί με την τιμία συνοδεία μου, από κοντά σας.

Πέρασαν 12 ημέρες γεμάτες από εμπειρίες, από χαρές.  Με αγκαλιάσατε με αγάπη αδελφική και υλική, με την αγάπη σας, με τα λόγια σας, με τα έργα σας, με τα δώρα σας, με τις δεξιώσεις και τα γεύματα που προσφέρατε και οργανώσατε προς τιμήν μου, προπάντων με την καρδιά σας.  Μας σκλαβώσατε.  

Θα φύγουμε αύριο πολύ πλουσιότεροι απ’ ό,τι ήρθαμε σε εμπειρίες, σε αισθήματα, γεμάτοι από ευγνωμοσύνη.  Είχα 12 χρόνια να έρθω στην Αμερική και αυτή την φορά που ήρθα συνέπεσε – έτσι οργανώθηκαν τα πράγματα – να γιορτάζω μαζί σας απόψε τα 30 ολόκληρα χρόνια από την ενθρόνισή μου στον πανσεπτο και πανίερο Οικουμενικό.  Τιμούμε εκείνη την στιγμή με συγκίνηση.

Εκείνη την ημέρα ήταν Σάββατο 2 Νοεμβρίου.  Εγώ στον πατριαρχικό θρόνο, δίπλα μου στο παραθρόνιο ο τότε Πρωθυπουργός της Ελλάδας – αείμνηστος – Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο πατέρας του σημερινού Πρωθυπουργού.  Λίγο πιο πέρα, ο Αντώνης Σαμαράς ως Υπουργός Εξωτερικών.  Ο εν Αγκύρα Πρέσβης της Ελλάδος, Δημήτρης Μακρής, και πάρα πολύς κόσμος που είχε έρθει από παντού.  Από εδώ, την Αμερική, ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος, ο νονός μου, διότι με βάφτισε ως ανάδοχός μου η αδερφή του, η αείμνηστος Χρυσάνθη.  Ο Ιάκωβος, επικεφαλής πολυμελούς αντιπροσωπείας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής.  Φυσικά, ανάμεσα στους παρόντες, πάρα πολλοί Κωνσταντινουπολίτες αδελφοί.  Το τονίζω αυτό το “πάρα πολλοί” διότι, σε αυτά τα 30 χρόνια, δυστυχώς λιγοστέψαμε ακόμη περισσότερο, λόγω των… πολύ ευνοϊκών δι ημάς συνθηκών.  Και ένα μεγάλο δώρο του Θεού προς εμένα, οι γονείς μου (σ.σ. συγκινείται και χειροκροτείται).  Λέω “μεγάλο δώρο του Θεού”, διότι εμένα με αξίωσε να τους δώσω αυτήν την χαρά, την υπερηφάνεια και την συγκίνηση να βλέπουν ένα από τα παιδιά τους στον Πατριαρχικό Θρόνο, σε ηλικία 51 ετών. 

Πάλι λέω και ξαναλέω, όχι μόνο απόψε μπροστά στην αγάπη σας, αλλά κάθε μέρα και κάθε βράδυ, «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».  Όχι μόνο για τη μέρα εκείνη που άρχισε η Πατριαρχεία μου, αλλά για όσα μου έδωσε κατά την διάρκεια των 30 ετών.  Πολλές χαρές, ανάμεσα στο απανταχού της γης ποίμνιον της εκκλησίας.  Πήγα σχεδόν σε όλες τις Μητροπόλεις και Αρχιεπισκοπές του Πατριαρχείου μας, από τη Νέα Ζηλανδία, μέχρι τον Καναδά, μέχρι το Μεξικό και τον Παναμά.  Στην Κορέα τέσσερεις φορές, την Αυστραλία τρεις φορές, το Χονγκ Κονγκ και παντού, σχεδόν σε όλες τις Μητροπόλεις της Ευρώπης, με αξίωσε να κάνω δέκα σχεδόν διεθνή και διαθρησκειακά οικολογικά συμπόσια.  Το Πατριαρχείο μας έχει την πρωτοπορία στον χώρο της προστασίας του φυσικού Περιβάλλοντος.  Και το Βατικανό και ο Παναγιώτατος Πάπας Φραγκίσκος αναγνωρίζουν αυτήν την συμβολή μας στην μεγάλη αυτή υπόθεση που αφορά σε όλη την ανθρωπότητα.  

Με αξίωσε να εκλέξω και να χειροτονήσω, φυσικά μαζί με την Αγία και Ιερά Σύνοδο, πολλούς νέους αρχιερείς οι οποίοι στελεχώνουν τις επαρχίες του Θρόνου, είτε ως ποιμενάρχες, είτε ως Βοηθοί Επίσκοποι.  Μπήκε καινούργιο αίμα στον οργανισμό της Εκκλησίας και ο Άγιος Αμερικής είναι ένα από αυτά τα παραδείγματα, λαμπρά παραδείγματα, μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας,Μακάριο, τον Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας, Νικήτα, νέους Μητροπολίτες στην Αυστρία, την Σουηδία, την Γαλλία, την Ισπανία κ.ό.κ. 

Βλέπουμε την διακονία, βλέπουμε πόσο καταναλίσκονται στην υπηρεσία του λαού του Θεού, χωρίς διακρίσεις, με αγάπη προς όλους.  Επειδή σε πολλές μητροπόλεις μας υπάρχουν όχι μόνο Έλληνες πιστοί, αλλά και άλλων εθνικοτήτων, άλλων πολιτισμικών καταβολών, και αυτούς οι ποιμενάρχες μας τους διακονούν και τους εξυπηρετούν, όπως είπα, χωρίς καμία διάκριση, με την ίδια αγάπη προς όλους, διότι όλοι είναι πνευματικά τους παιδιά.

Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά αλλά κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ως “περιαυτολογών”.  Όχι δεν συμβαίνει αυτό διότι ότι επετελέσθη σε αυτά τα 30 χρόνια δεν το έκανα εγώ.  Είπα και προχθές στην Αρχιεπισκοπή ότι “μία χελιδών έαρ ου ποιεί”.  Ο ηγέτης όσο ικανός και να είναι, όσο εργατικός και να είναι δεν μπορεί να επιτελέσει πολλά πράγματα χωρίς τους συνεργάτες και εγώ έχω πάντοτε την 12μελή Αγία και Ιερά Σύνοδο περί εμέ.  Οι Αρχιερείς που συμμετέχουν στην Ιερά Σύνοδο διακονούν ως συνοδικοί πάρεδροι ένα χρόνο και αποχωρούν, έρχονται άλλοι.  Υπάρχει αυτή η rotation όπως λέμε εδώ και όλοι συμβάλουν εις το διοικητικό έργο της εκκλησίας, όλοι φέρνουν από τις επαρχίες τους τις εμπειρίες τους και τις προσδοκίες του ποιμνίου τους και όλοι λαμβάνουν από το Φανάρι σοφία, καθοδήγηση, έμπνευση.  

Όλους τους αδελφούς τους αγαπούμε εξίσου, τους τιμούμε, τους ευγνωμονούμε για ό,τι κάνουν στις επαρχίες τους, για ό,τι κάνουν ως μέλη της Αγίας Ιεράς Συνόδου, για την πιστότητά τους, για την αφοσίωσή τους στην Μητέρα Εκκλησία.  Χωρίς αυτούς εμείς οι ολίγοι στην Κωνσταντινούπολη δεν θα είχαμε την δυνατότητα να κάνουμε και πολλά πράγματα. 

Είναι καλύτερα να σταματήσω και να κλείσω ευχαριστώντας και πάλι όλους και ένα έκαστον προσωπικό.  Ελπίζω να με αξιώσει ο Θεός, πριν αναχωρήσω από τον κόσμο αυτόν να έρθω μια άλλη φορά στην Αμερική (σ.σ. χειροκρότημα) να δω την πρόοδο, να δω τα επιτεύγματά σας, να χαρώ την αρχοντιά, την αφοσίωσή σας στην μητέρα εκκλησία.  Να καμαρώσω όλα αυτά που θα κάνετε τα επόμενα χρόνια όλοι μαζί υπό την ηγεσία του νέου Αρχιεπισκόπου και ποιμενάρχου σας αδελφού Αγίου Αμερικής.  Θέλω κλείνοντας να ζητήσω συγγνώμη από όλους αυτούς που δυσκολεύονται να προφέρουν το όνομα Ελπιδοφόρος, διότι εγώ του το έδωσα, είμαι υπεύθυνος.

Σας ευχαριστώ για όλα”.