Kύριε διευθυντά,

Διάβασα πρόσφατα στο σχόλιο του κ. Αντώνη Διαματάρη ότι η ομογενειακή μας παιδεία είναι ορφανή. Συμφωνώ σχεδόν σε όλα τα σημεία του σχόλιου και τον συγχαίρω γιατί γνωρίζει την αδιαφορία του υπουργείου Παιδείας προς τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς στην Αμερική. Εκ πείρας καταγράφω και τη δική μου απογοήτευση που για δύο χρόνια συναντώ και ξανασυναντώ φορείς της Παιδείας και τους αναλύω τα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εδώ στην Αμερική στο θέμα σχολείων, δασκάλων και ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης. Δεν πιστεύουν ή δεν βλέπουν ότι οι Ομογενείς είναι μία επέκταση της πατρίδος και λυπούμαι που μας αντιμετωπίζουν σαν ξένους. Φυσικά υπάρχουν πρόσωπα όπως η υφυπουργός κ. Ζέττα Μακρή, ο κ. Παναγιώτης Πασάς  και μερικοί άλλοι που προσπαθούν αλλά δεν είναι τα κέντρα των αποφάσεων. Ζητούμε δασκάλους, ζητούμε τροποποιήσεις των νόμων ώστε να παραμένουν οι εκπαιδευτικοί περισσότερα χρόνια, ζητούμε να γίνονται σεμινάρια για μετεκπαίδευση δασκάλων. Από το 2014 δεν έχει κηρυχθεί διαγωνισμός για συντονιστές. Είχαμε πέντε συντονιστές και έχουμε μείνει με μία θέση αναπληρωματική και αυτή πρέπει να αντιμετωπίσει προβλήματα εκπαιδευτικά από Καναδά μέχρι Νότια Αμερική. Οπως καταλαβαίνετε, είναι λιγάκι αστείο ότι μπορεί ένας άνθρωπος να έχει όλη αυτή την ευθύνη. Για όλα αυτά πολλοί από εμάς είμαστε απογοητευμένοι.

Θα ήθελα να επισημάνω όμως το δεύτερο σημείο του σχόλιου ότι δεν βρίσκονται παρόντες οι Αρχιεπισκοπικοί και εκπαιδευτικοί φορείς στο άνοιγμα των σχολείων ή τον αγιασμό. Πώς μπορούν να παρευρεθούν αν δεν έχουν ειδοποιηθεί ή προσκληθεί; Φταίνε λοιπόν για την ορφάνια οι ιθύνοντες των σχολείων που δεν ενημερώνουν ούτε συνεργάζονται με κανένα.

Στέλλα Κοκόλη

Πρόεδρος Ομοσπονδίας Ελλήνων Εκπαιδευτικών Αμερική

Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη