Αγαπητή Σταυρούλα,

Είμαι παντρεμένος εδώ και πέντε χρόνια μετά από σύντομη αλλά πολύ έντονη σχέση με τη γυναίκα μου. Εδώ και λίγο καιρό αισθάνομαι ότι η σχέση μας περνάει μία ύπουλη κρίση, που δεν μπορεί κανείς εύκολα να την αντιληφθεί, αλλά εγώ τη βλέπω κάθε μέρα. Νιώθω ότι δεν την ενδιαφέρω όσο παλιότερα, δεν δείχνει να θέλει να περάσει περισσότερο χρόνο μαζί μου, και να κάνουμε κάτι μαζί όπως παλιά. Κάθε φορά που της το προτείνω, επιλέγει να κάνει κάτι μόνη της, να δει μια ταινία, να διαβάσει κάτι ή να συνεχίσει να δουλεύει στον υπολογιστή.

Δεν ευθύνεται μόνο εκείνη για αυτό, είναι κάτι που το κάνω και εγώ, πολλές φορές προτιμάω να βγω έξω με τους φίλους μου, που ξέρω ότι θα περάσω καλά, θα διασκεδάσω και θα γελάσω, από το να μείνω σπίτι και να βαριέμαι μόνος.

Όσο περνάει ο καιρός σπάνια συμφωνούμε στο πώς θα περάσουμε τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που έχουμε. Σαν να βαριόμαστε και οι δύο να ασχοληθούμε ο ένας με τον άλλον.

Όλο αυτό με στεναχωρεί πολύ όχι μόνο γιατί έχει επιπτώσεις και στην ερωτική μας ζωή, αλλά γιατί έχω συναισθήματα για εκείνη δεν θα ήθελα να χωρίσω παρόλο που δεν έχουμε ακόμα παιδιά. Ωστόσο, διστάζω να ξεκινήσω μία συζήτηση μαζί της, γιατί φοβάμαι την απάντησή της, με αποτέλεσμα ο καιρός να περνάει και η κατάσταση να μην βελτιώνεται. Μπορείτε να με βοηθήσετε;

Ιωάννης

Αγαπητέ Ιωάννη,

Ο δρόμος από τον ενθουσιασμό και την ένταση στην αρχή μιας σχέσης στην αποστασιοποίηση είναι πολύ περπατημένος. Η συναισθηματική έξαρση, ο πόθος για τον άλλον και η ανάγκη της παρουσίας του άλλου όσο περισσότερο γίνεται, μειώνονται με το πέρασμα του χρόνου, και συνήθως μεταλλάσσονται σε κάτι άλλο.

Κάποιες φορές τα συναισθήματα αρχίζουν να ξεθωριάζουν, και η παρουσία του άλλου δεν έχει την ίδια αίσθηση όπως στην αρχή της σχέσης. Δεν φαίνεται να είναι το ίδιο σημαντικό να μοιράζεται κανείς με τον άλλον στιγμές της ζωής του. Δεν επιθυμεί πια το ίδιο να μοιραστεί μαζί του στιγμές χαλάρωσης, να δει την ίδια ταινία, να τον ακολουθήσει στο δικό του χόμπι, να κάνει κάτι για το χατίρι του άλλου, ακόμα και αν δεν του αρέσει τόσο πολύ όπως έκανε παλιά.

Και πολλές φορές η εύκολη εξήγηση είναι ότι αυτό είναι φυσιολογικό, όταν περάσει ο έρωτας έρχεται η βαρεμάρα, ή ότι όλα τα καλά έχουν ένα τέλος.

Ωστόσο, κάποιες φορές η απόσταση αυτή στη σχέση μπορεί να οφείλεται σε άλλους λόγους.

Μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι κάποιος από τους δύο πληγώνεται, είναι θυμωμένος ή φοβάται συνέχεια μην πληγωθεί, μην απορριφθεί. Φοβάται να δείξει την ευαίσθητη πλευρά του, τον εαυτό του όπως ακριβώς είναι, φοβάται μήπως μείνει μόνος, όταν ο άλλος καταλάβει ποιος πραγματικά είναι.

Κάτι ανάλογο ίσως συμβαίνει και στη δικιά σας περίπτωση.

Ισως τελικά το πρόβλημα που υπάρχει να είναι η έλλειψη επικοινωνίας που πολλές φορές πλήττει την έλξη, την εμπιστοσύνη και την αίσθηση ασφάλειας του ζευγαριού.

Το πρώτο βήμα για να επανέλθουν στη σχέση, είναι να παρατηρήσει προσεκτικά ο ένας τον άλλον, τις εκφράσεις του, τη στάση του σώματος του, και να προσπαθήσει να αφουγκραστεί τα συναισθήματά του.

Επειτα να του δείξει ότι όταν βρίσκεται μαζί του είναι ουσιαστικά παρών. Αυτό συμβαίνει με την επικοινωνία με οπτική επαφή, με τη στάση του σώματος που δείχνει ενδιαφέρον, με την απόκριση σε όσα μοιράζεται ο άλλος.

Το ενδιαφέρον για τα συναισθήματα του άλλου, για το πώς νιώθει μετά από μία δύσκολη μέρα στη δουλειά ενισχύει επίσης την επικοινωνία.

Από κει και πέρα η σχέση χρειάζεται χτίσιμο.

Βοηθάει να θέλετε και οι δύο να ζήσετε μαζί καινούργιες εμπειρίες, να ταξιδέψετε, να ξεκινήσετε ένα κοινό χόμπι, μία δημιουργική δραστηριότητα που θα σας ευχαριστεί και τους δύο, ή έστω να συμφωνήσετε να δοκιμάσετε καινούργια πράγματα.

Και φυσικά είναι πολύ σημαντικό να μπορεί κανείς να μοιραστεί με το σύντροφό του τα συναισθήματα και τις σχέσεις του χωρίς να φοβάται ότι μπορεί να κατηγορηθεί, να πληγωθεί ή να απορριφθεί για αυτά.

Στην προσπάθειά σας να ξαναχτίσετε τη σχέση σας, μπορεί να χρειάζεστε βοήθεια για να καταλάβετε καλύτερα τον δικό σας εαυτό, και το δικό σας ρόλο μέσα σε αυτήν. Μη διστάσετε να την αναζητήσετε.

Γιατί πολλές φορές δημιουργούνται προβλήματα μέσα στη σχέση, όχι τόσο επειδή έχουμε πρόβλημα με τον άλλον αλλά με τον ίδιο μας τον εαυτό.