Το τελευταίο διάστημα έχουν πληθύνει επικίνδυνα τα περιστατικά βίας μεταξύ μαθητών στα ελληνικά σχολεία. Μένει κανείς άναυδος όχι μόνο από το πλήθος των συμβάντων αλλά και από το περιεχόμενό τους: μαθητές που εισέρχονται στα σχολικά συγκροτήματα με φαλτσέτες, μαθητές που έχουν συγκροτήσει ατύπως συμμορίες στα πρότυπα εγκληματικών ομάδων και ξυλοκοπούν συνομηλίκους τους, μαθητές που με θράσος εισέρχονται στα γραφεία των καθηγητών και των διευθυντών των σχολείων και τους απειλούν, σε κάποιες δε περιπτώσεις τους δέρνουν.

Ολα αυτά τα φαινόμενα, που μέχρι πριν από μερικά χρόνια θα ήταν αδιανόητα, δεν μπορούν να θεωρούνται και να αντιμετωπίζονται ως μεμονωμένα. Θα ήταν δε αφέλεια να θεωρούνται φαινόμενα που αφορούν αποκλειστικά και μόνο τα σχολεία.

Ενας μαθητής που αντί να κοιτάζει τα μαθήματά του κοιτάζει πώς να συγκροτήσει ή να ενταχθεί σε συμμορία για να τρομοκρατεί τους γύρω του είναι κάτι που δεν μπορεί μόνο να απασχολεί τη σχολική κοινότητα. Είναι κάτι που πρέπει να απασχολεί την ίδια την κοινωνία: σήμερα είναι το σχολείο, αύριο όταν ο μαθητής αυτός ενηλικιωθεί θα είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα ζει, θα εργάζεται και θα κινείται.

Να αντιμετωπιστούν λοιπόν τα φαινόμενα αυτά εν συνόλω με παρεμβάσεις άμεσες που δεν θα περιορίζονται μόνο στη συμπεριφορά των μαθητών στα σχολεία.  Απλά πειθαρχικά μέτρα (επιπλήξεις, αποβολές κ.τ.λ.) εντός των σχολικών μονάδων δεν πρόκειται να λύσουν κανένα πρόβλημα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κοινωνικό φαινόμενο που πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοιο, και όχι να μπει κάτω από το χαλί.

Το ποιος φταίει για την κατάσταση αυτή είναι ένα ερώτημα που είναι δύσκολο απαντηθεί. Το να αποδοθεί όμως απλά το φταίξιμο στους ανήλικους μαθητές είναι η εύκολη (μη) λύση που απλά θα διαιωνίσει το πρόβλημα και θα το κάνει μεγαλύτερο και δυσεπίλυτο.