Μέτρησα περισσότερες από 10 φορές που τα μέλη του Κογκρέσου, και των δύο κομμάτων, που παραβρέθηκαν στην ομιλία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη σηκώθηκαν όρθιοι να τον χειροκροτήσουν.

Και ορισμένες φορές τον χειροκρότησαν επί μακρόν.

Το πιο θερμό, το πιο ενθουσιώδες όμως χειροκρότημα, εκεί που γινόταν ανταγωνισμός ποιος θα υπερτερήσει του άλλου, ποιος θα δείξει περισσότερο από τον άλλον την εκτίμησή του, εκεί που όλοι έστρεψαν τα μάτια τους στα  θεωρεία των προσκεκλημένων ομογενών, ήταν όταν ο Μητσοτάκης έπλεξε το εγκώμιο της Ομογένειας.

Πολλά από τα μέλη του Κογκρέσου γνωρίζουν από προσωπική εμπειρία -και γι’ αυτό τον λόγο παραβρέθηκαν στην ομιλία του Μητσοτάκη- την σημασία της ελληνοαμερικανικής κοινότητας, την συμβολή τους στην χώρα, την  προσήλωσή τους στις αρχές και στους νόμους της χώρας.

Επίσης, έχουν γίνει αποδέκτες της οικονομικής υποστήριξής τους στις προεκλογικές τους εκστρατείες.

Για τους λόγους αυτούς πετάχτηκαν όρθιοι και χειροκροτούσαν για αρκετά λεπτά στο άκουσμα του ονόματος της ελληνοαμερικανικής κοινότητας.

Ανάμεσα στις κορυφαίες στιγμές και τις μεγάλες επιτυχίες της επίσκεψης Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον –και ήταν πολλές- η εκδήλωση τιμής και περηφάνιας από τον ίδιο και του Κογκρέσου προς την Ομογένεια είναι από τις πιο σημαντικές. Δεν είναι τίποτα άλλο από ιστορική.

Και επειδή ξαφνικά πολλοί στην Ελλάδα ανακάλυψαν την Κοινότητά μας και μας πλέκουν το εγκώμιο, σε αντίθεση με όλα τα επιπόλαια και υποτιμητικά που έλεγαν μόλις πριν λίγα χρόνια, είναι η ώρα να βάλουμε τα θέματα σε τάξη, να τους δώσουμε την πραγματική τους διάσταση.

Τι συνέβη λοιπόν; Η πραγματικότητα είναι ότι δεν άλλαξε η Ομογένεια από τη μία μέρα στην άλλη. Ούτε ότι η Ομογένεια είναι χωρίς προβλήματα και αδυναμίες. Το αντίθετο.

Είναι ότι η Ομογένεια -ομογενείς διασπασμένοι ανά τη χώρα και που η Ελλάδα αποτελεί γι’ αυτούς σημείο αναφοράς- υπόθεση ζωής, καθώς και το λιγοστό ανά την Ουάσιγκτον προσωπικό, αυτό που συνήθως αποκαλούμε ως λόμπι, βρήκαν στον Ελληνα Πρωθυπουργό έναν «συνέταιρο».

Κάποιον με τον οποίο μπορούν επιτέλους να μιλήσουν, να συνεργαστούν. Κάποιον που τους κάνει υπερήφανους.

Αυτό τους ενεργοποίησε.

Και ένα τέτοιο παράδειγμα αλληλοκατανόησης, ανώδυνο και ανέξοδο, αλλά σημαντικό, είναι η παρασημοφόρηση από τον Πρωθυπουργό μιας οργάνωσης, της AHEPA, και εννέα ομογενών για την προσφορά τους στην Ελλάδα. Η αναγνώριση δηλαδή των προσπαθειών τους. Του αγώνα τους.

Αναγκαστικά έπρεπε να περιοριστεί ο αριθμός των παρασημοφορημένων. Υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, που ενώ η προσφορά τους είναι ανιδιοτελής, ενώ οι θυσίες τους είναι μεγάλες και δεν αποβλέπουν σε κάποια αποζημίωση, εντούτοις είναι ανθρώπινο να ζεσταθεί η καρδιά τους και να ανανεωθεί η ενέργεια για προσφορά τους έχοντας γευτεί την αναγνώριση της μητέρας πατρίδας.

Οπως δήλωσε ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του αυτή, ήταν η αρχή και θα υπάρξει συνέχεια.

Γιατί θα πρέπει να τιμηθούν δάσκαλοι και ιερείς, επιχειρηματίες και επιστήμονες, ομογενείς και Αμερικανοί φιλέλληνες πολιτικοί, πρόεδροι σωματείων και κοινοτήτων.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγραψε Ιστορία γιατί καταλαβαίνει και άρπαξε την ιστορική στιγμή και συγκυρία και την αξιοποίησε και εμβάθυνε τις σχέσεις των δύο χωρών.

Και το ίδιο έκανε με την Ομογένεια.