Οι εκλογές στην Τουρκία έγιναν. Ο Ερντογάν είναι εδώ ακόμα πιο ισχυρός από πριν, γιατί τώρα γνωρίζει ότι πάνω από το 50% του «τουρκικού» πληθυσμού είναι μαζί του. Πολλοί λίγοι είναι αυτοί που δεν εξεπλάγησαν. Οι περισσότεροι θεωρούσαν τον Ερντογάν παρελθόν. Αλλωστε και οι δημοσκοπήσεις αυτό έδειχναν, πως η αλλαγή είχε περισσότερες πιθανότητες παρά η «στασιμότητα». Αλλά φευ, οι γκρίζοι λύκοι την τρίχα αλλάζουν όχι το μυαλό.

Τι συμπεράσματα μπορεί κανείς να βγάλει, ύστερα από αυτή την έκπληξη;

Ενα εύκολο συμπέρασμα, που σχετίζεται με τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, είναι ότι σε αυταρχικά καθεστώτα, όπου για ψύλλου πήδημα πας φυλακή, η μαθηματική θεωρία των πιθανοτήτων δεν βοηθάει, γιατί είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς τον περιοριστικό παράγοντα που σχετίζεται με το μέγεθος του ποσοστού υπέρ του δικτάτορα που προκύπτει από τις δραστηριότητες μιας δικτατορικά ελεγχόμενης κρατικής μηχανής.

Ενα άλλο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η άλωση του Βυζαντίου δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, παρά τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Ο αγώνας ξεπαστρέματος των απίστων αποτελεί προτεραιότητα για τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, που τώρα αισθάνονται, ως «γνήσιοι» Τούρκοι προφανώς, πως η παλινόρθωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αποτελεί τη δεσπόζουσα προτεραιότητα. Φυσικό είναι να αισθάνονται ξένοι και ανασφαλείς οι 200.000 Τούρκοι στρατιώτες σε μια χώρα που κυρίευσαν το 1453 με πληθυσμό 16 εκατ. κατοίκων. Η νέα άρια «τουρκική» φυλή, δηλαδή οι γκρίζοι λύκοι, από τους οποίους ο Χίτλερ διδάχτηκε τους τρόπους προώθησης της άριας φυλής των Γερμανών, προέκυψε με εφαρμογή της τουρκικής βαρβαρότητας. Μέσω διώξεων, γενίτσαρων και γενοκτονιών μεταμόρφωσαν ένα χριστιανικό Βυζάντιο σε Ισλάμ και, προφανώς, είναι δύσκολο να αισθάνεται ο σημερινός γκρίζος λύκος άνετα και ασφαλής σε ξένο τόπο. Γι’ αυτό και τους ενοχλεί η Συνθήκη της Λωζάννης που αποτελεί εμπόδιο στα σχέδιά τους να μπουκάρουν στα ελληνικά νησιά, στη Συρία, Ιράκ και αλλού με στόχο την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την ενίσχυση της ασφάλειάς τους.

Δεν πέρασε και πολύς καιρός, που με το ξεκίνημα, δήθεν, της Αραβικής Ανοιξης, οι Τούρκοι-γκρίζοι λύκοι, που τώρα ανέρχονται σε περισσότερους από το 50% του πληθυσμού στην Τουρκία, αναθάρρησαν και προσπάθησαν να αδράξουν την «ευκαιρία». Είχαν προετοιμαστεί γι’ αυτό το άλμα από καιρό προβάλλοντας τον Ερντογάν ως τον νέο σουλτάνο ευκαιρίας για την ευρύτερη αραβική, και όχι μόνο, περιοχή. Οι προετοιμασίες, που βρίσκονταν σε χειμερία νάρκη από τότε που εμφανίστηκε η Συνθήκη της Λωζάννης, είχαν αρχίσει από καιρό. Η πλήρης ευθυγράμμισή τους με το χιτλερικό καθεστώς (και όχι παίζοντας απλώς το ρόλο ενός επιτήδειου ουδέτερου), τα γεγονότα του 1956 στην Τουρκία και ιδίως στην Κωνσταντινούπολη, που ξεκλήρισαν τους Ελληνες από τη Μικρά Ασία, και τα δραματικά για τους Ελληνες γεγονότα στην Κύπρο, με τις ευχές μάλιστα και τη βοήθεια των ΗΠΑ και της Βρετανίας, αποτελούν όχι ενδείξεις αλλά τις πραγματικές επιδιώξεις των Τούρκων.

Με αφορμή τα μη αναμενόμενα εκλογικά αποτελέσματα άρχισαν πάλι οι ειδικοί να προφητεύουν τις κινήσεις της Τουρκίας με πιο πιθανές αυτές που οδηγούν σε συνέχιση απομάκρυνσής της από τη Δύση. Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Εγώ αυτό που κρατώ είναι ότι η Δύση θα συνεχίσει το γνωστό χαβά της εκφράζοντας πού και πού επιφυλάξεις παίρνοντας και την ομπρέλα για παν ενδεχόμενο. Κρατώ επίσης τη δήλωση του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ και του προέδρου Μπάιντεν ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν παίρνουν μέρος στις εκλογές (δηλαδή δεν είναι με κανέναν) και το συμφέρον μας είναι και θα συνεχίσει να είναι η δημοκρατική διαδικασία. Και θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε μαζί με την κυβέρνηση που επέλεξε ο τουρκικός λαός για να εμβαθύνουμε τη συνεργασία μας σε μια σειρά κοινών προτεραιοτήτων. Οπως είπα, η Τουρκία είναι ένας σημαντικός σύμμαχος του ΝΑΤΟ και ανυπομονούμε να εμβαθύνουμε αυτές τις συνεργασίες». Λες και στην Τουρκία έχουμε δημοκρατία! Τελικά για ποιους κυκλοφορούν αυτές τις εκθέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που σούρει τα μύρια όσα στο αυταρχικό καθεστώς της Τουρκίας;

Η αιτία αυτής της αμερικανικής συμπεριφοράς είναι ότι η Δύση δεν μπορεί να κάνει χωρίς την Τουρκία. Γι’ αυτό και δεν την απασχολεί και τόσο το «θα σας επισκεφτώ ένα βράδυ απρόσκλητος στα ελληνικά νησιά» του Ερντογάν με την οποία επιθυμία είναι ευθυγραμμισμένη σύμπασα η τουρκική κοινωνία. Δυστυχώς η αμερικανική πολιτική αυτά τα χαρακτηριστικά διαθέτει διαχρονικά. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις φιλικές σχέσεις του Τραμπ με τον Ερντογάν που είχαν και συχνές τηλεφωνικές συζητήσεις για να προωθούνται τα κοινά συμφέροντά τους, όπως από τη μια τον πύργο του Τραμπ στην Κωνσταντινούπολη και από την άλλη τα επιχειρηματικά συμφέροντα της οικογένειας του Ερντογάν; Ακόμα και ο Ομπάμα δεν αποτελεί εξαίρεση, ο οποίος, όταν είχε επισκεφτεί την Τουρκία το 2009, δεν παρέλειψε να υμνήσει την Τουρκία για την προσφορά της και το ρόλο της στην ανθρωπότητα με τα λόγια: «Ηρθα εδώ λόγω του σεβασμού μου προς την τουρκική δημοκρατία και τον πολιτισμό (τον πολιτισμό των γενοκτονιών) και της πίστης μου ότι η Τουρκία παίζει έναν κρίσιμο και σπουδαίο ρόλο σε αυτή την περιοχή του κόσμου»!

Από την άλλη μεριά, δεν τρελάθηκε ο Ερντογάν να σκάψει το λάκκο της νέο-οθωμανικής προοπτικής και να ξεπορτίσει προς ανατολάς, ειδικά τώρα που χρειάζεται και ρευστό για την οικονομία του και τους σεισμόπληκτους. Δηλαδή είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι ο Ερντογάν, που αγωνίζεται για την ανάδειξη της Τουρκίας ως μεγάλης περιφερειακής δύναμης στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, θα απομακρυνθεί έτι περισσότερο από τη Δύση.

Ο Ερντογάν γνωρίζει πολύ καλά ότι έξω από το ΝΑΤΟ τέτοια προοπτική δεν υπάρχει και θα προσπαθήσει, τώρα που δεν έχει και τις ανησυχίες που μπορούσε να είχε προεκλογικά, να γλυκάνει πού και πού και τη Δύση. Θα είναι και ηλίθιος να καταστρέψει το δίπορτο Δύση και Πούτιν.

* Ο Θεόδωρος Στάθης έζησε για χρόνια στις ΗΠΑ. Είναι πρώην βουλευτής Λάρισας με το ΠΑΣΟΚ, ενώ διετέλεσε υφυπουργός Εθνικής Αμυνας, αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού και υπουργός Γεωργίας. Είναι διδάκτωρ του Columbia University και πρόεδρος του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών.

[email protected]