Το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, με τον επιβεβαιωμένο αριθμό των νεκρών να ανέρχονται στους 57, μπορεί να συνέβη επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, αλλά όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα έχουν ένα μερίδιο ευθύνης. Η πολύχρονη παράβλεψη καραμπινάτων προβλημάτων που σχετίζονται με το εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο και τις υποδομές του αφορά και σε προηγούμενες κυβερνήσεις, περιλαμβάνοντας ομού (κεντρο)αριστερά και (κεντρο)δεξιά κόμματα. Ακόμη και αυτά που δεν συμμετείχαν άμεσα στη διακυβέρνηση της χώρας αλλά ασκούν σημαντική επιρροή διαμέσου του συνδικαλισμού φέρουν το ανάλογο μερίδιο ευθύνης για το τραγικό αυτό δυστύχημα, που μπορούσε και έπρεπε να είχε αποφευχθεί.

Δυστυχώς, ακόμη και τώρα, που το έθνος θρηνεί τους αδικοχαμένους επιβάτες, η κομματοκρατία ξεπροβάλλει ξεδιάντροπα την κεφαλή της, σαν τους γύπες που πετούν πάνω από τα πτώματα ψάχνοντας τροφή. Τα τηλεοπτικά κανάλια και άλλα ΜΜΕ καλύπτουν το θλιβερό αυτό συμβάν αδιάκοπα, αλλά προσφέρουν δυσανάλογα μεγάλο τηλεοπτικό χρόνο σε πολιτικούς που θα έπρεπε να τρέχουν άρον άρον να κρυφτούν αντί να λιθοβολούν αλλήλους, διότι είναι προφανές ότι ουδείς εξ αυτών είναι αναμάρτητος. Ιδανικά, η κοινωνία έπρεπε να εγκύψει επάνω στις οικογένειες των θυμάτων και σε όσους προειδοποίησαν υπεύθυνα για τους επικρεμαμένους κινδύνους αλλά δυστυχώς δεν εισακούστηκαν. Να δώσει το βήμα σε άξιους συμπολίτες μας με γνώσεις (όχι γνώμες), που στερούνται τις απαραίτητες πολιτικές διασυνδέσεις και τη στήριξη των ΜΜΕ για να διαδοθεί επαρκώς το μήνυμά τους, αλλά που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στη δημιουργία ενός σαρωτικού κύματος μεταρρυθμίσεων εάν προσκαλούντο στον δημόσιο διάλογο.

Ισως να ακούγεται η ευχή αυτή υπερβολικά ιδεαλιστική, αλλά μοιάζει επιβεβλημένη όταν συγκρίνεται με το εναλλακτικό σενάριο της διατήρησης του ισχύοντος συστήματος της κομματοκρατίας, το οποίο αποδεικνύεται οσημέραι φονικότατο για τους πολίτες. Η συχνότητα των καταστροφών που ενσκήπτουν στη χώρα μας, με τρομακτικά υψηλό αριθμό θυμάτων, έχει αυξηθεί αισθητά. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, η Ελλάδα έχει κάνει διεθνή πρωτοσέλιδα για όλους τους λάθος λόγους εξαιτίας φονικών φυσικών καταστροφών όπως δασικές πυρκαγιές και πλημμύρες ή δυστυχήματα όπως η σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη. Αν συνυπολογιστεί ο θλιβερός αυτός απολογισμός με τα επίχειρα των ιδιοτελών και ανεύθυνων πολιτικών του πρόσφατου παρελθόντος, όπως οι παράλογες οριζόντιες περικοπές που εφαρμόστηκαν στα χρόνια των μνημονίων, που συνδέονται άμεσα με τη δραματική αύξηση του ποσοστού αυτοκτονιών ενός λαού βυθισμένου στην οικονομική εξαθλίωση και την απελπισία ή οι περιπτώσεις ασθενών που χάθηκαν άδικα εξαιτίας ενός συστήματος υγείας με χρόνιες ελλείψεις, το κατηγορητήριο που σχηματίζεται εναντίον της ισχύουσας κομματοκρατικής κατάστασης στην Ελλάδα διευρύνεται συνεχώς.

Μια από τα πιο εξοργιστικές αδικίες που διαπράττει το ελλαδικό κράτος είναι ότι συμπεριφέρεται στον εκάστοτε πολίτη με αυστηρότητα και τιμωρητική διάθεση όποτε αδυνατεί να ανταποκριθεί στις παράλογες γραφειοκρατικές απαιτήσεις του, ενώ παράλληλα επιδεικνύει «μεγάθυμη» ελαστικότητα και διάθεση συμβιβασμού απέναντι στα οργανωμένα συμφέροντα. Για παράδειγμα, οι κρατικοί και ιδιωτικοί φορείς υπεύθυνοι για τον σιδηρόδρομο θα έπρεπε να είχαν υποχρεωθεί να αναβαθμίσουν το δίκτυο προ ετών και να ακολουθήσουν αυστηρά πρωτόκολλα ασφάλειας. Από την άλλη, τα εμπόδια που εγείρει ο κρατικός μηχανισμός στις καθημερινές συναλλαγές των πολιτών αποδεικνύονται ενίοτε τόσο αξεπέραστα που η δωροδοκία μοιάζει με μονόδρομο. Στην ουσία, η δυσλειτουργικότητα του κράτους τροφοδοτεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι παρόμοια φαινόμενα δεν υπάρχουν και αλλού. Ομως, στην Ελλάδα, ο κανόνας μοιάζει να είναι ότι πρέπει πρώτα να συμβεί το μοιραίο για να γίνουν επιτέλους μεταρρυθμίσεις και διορθωτικές κινήσεις.

Οταν καταλαγιάσουν τα πράγματα, η ιστορία μάς διδάσκει ότι η κομματοκρατία θα επιστρέψει στις ίδιες φαύλες συνήθειές της. Οι υποψήφιοι θα διεκδικήσουν την επανεκλογή τους με κούφιες υποσχέσεις, παχιά λόγια για την υποτιθέμενη διαχειριστική τους υπεροχή, και την αγερωχία που πηγάζει από τη σιγουριά ότι η κακοτεχνία του πολιτικού συστήματος θα τους επιτρέψει να εκλεγούν και πάλι παρά τη γραφειοκρατική και κομματική απραξία που αντιπροσωπεύουν. Ασφαλώς, υπολογίζουν ότι ο μέσος Ελληνας ψηφοφόρος δεν έχει άλλη επιλογή από το να «σκάσει και να κολυμπήσει».

Οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις απαιτούν τολμηρές αλλαγές στο ισχύον πολιτικό σύστημα, που θα μπορέσουν να εξουδετερώσουν ενδημικά προβλήματα. Πρόκειται για αλλαγές όπως η πραγματική διάκριση των εξουσιών, η αναβάθμιση του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας, που κατάντησε ένα εντελώς συμβολικό αξίωμα, ώστε να λειτουργεί ως αντίβαρο στην ιδιοτέλεια της κομματοκρατίας, καθώς και σαρωτικές μεταρρυθμίσεις στον διοικητικό κώδικα.

Παρόλο που οι περισσότεροι Ελληνες πολίτες του εξωτερικού έχουν αποκλειστεί τεχνηέντως από την εκλογική διαδικασία, ακριβώς επειδή δεν είναι δέσμιοι της ευνοιοκρατίας και της διαπλοκής και δεν εξαρτώνται από οργανωμένα συμφέροντα, θα μπορούσαν να προσφέρουν σπουδαίες υπηρεσίες στο Εθνος κάνοντας αυτή τη δημόσια έκκληση για τον επανασχεδιασμό του κράτους σημαία τους και αναδεικνύοντας λύσεις για τα χρόνια προβλήματα που το ταλανίζουν. Αν σωθεί έστω και μία ζωή από μελλοντικές καταστροφές και δυστυχήματα, θα αξίζει τον κόπο. Και ποιος ξέρει, μπορεί να δημιουργηθεί και η απαιτούμενη φορά ώστε να γυρίσει «μπούμερανγκ» το εκλογικό «μαγείρεμα» των κομμάτων που αντιτίθενται στο δικαίωμα ψήφου για όλους τους Ελληνες πολίτες του εξωτερικού και να προσφερθεί έτσι μια πολύτιμη υπηρεσία στη Δημοκρατία.

Twitter @CTripoulas