Τόσους αγώνες υποτίθεται ότι κάνουν για την αριστερά και τα πιστεύω τους οι σύντροφοι. Για αλληλεγγύη μάς μιλάνε τόσα χρόνια και για επαναστάσεις που θα φέρουν την «ανατροπή». Χάθηκε να δώσουν από ένα ευρώ την ημέρα για να σώσουν την «Αυγή»; Τι ψυχή έχει ένα ευρουδάκι την ημέρα;

Προφανώς οι αγώνες έχουν νόημα όταν έχουν λαμβάνειν. Οταν πρόκειται να δώσουν ξεχνάνε και τα πιστεύω τους και τις ιδεολογίες τους. Δεν το βγάζω αυθαίρετα το συμπέρασμα. Με βοήθησε ο (μέχρι πρότινος) διευθυντής της εφημερίδας που σε ανάρτησή του έγραψε ότι από τα 60.000 μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αναζητούσε εναγωνίως 5.000 συνδρομητές της εφημερίδας για να τη σώσει αλλά μάταια.

Δεν τους πιάνεις πουθενά

Αν θυμάστε καλά, όταν ξεκίνησε η πανδημία και η κυβέρνηση κατέφυγε στην τηλεκπαίδευση ώστε να γίνουν με κάποιο τρόπο τα μαθήματα και να μην μείνουν οι μαθητές πίσω, οι συνδικαλιστές διαφωνούσαν κάθετα: δεν ήθελαν να γίνονται τα μαθήματα με αυτό τον τρόπο (οι δικαιολογίες που είχαν χρησιμοποιήσει προσφέρονται μόνο για γέλια – δεν έχει νόημα καν να τις αναφέρω). Τώρα που η κυβέρνηση αποφάσισε τα σχολεία να παραμείνουν ανοιχτά και να μην καταφύγει στην τηλεκπαίδευση, οι συνδικαλιστές πάλι είναι αντίθετοι. Τώρα θέλουν τηλεκπαίδευση. Δεν τους πιάνεις πουθενά.

Παρατράβηξε το αστείο

Εν τω μεταξύ, το αστείο με τους καθηγητές που τρώνε ξύλο μέσα στα πανεπιστήμια παρατράβηξε. Για την ακρίβεια έχει τραβήξει πολλά χρόνια. Επιτέλους κάτι πρέπει να γίνει. Εκτός και αν οι σύντροφοι που σιγοντάρουν την όλη κατάσταση θεωρούν ότι αυτή η εικόνα των ελληνικών πανεπιστημίων τιμά την αριστερά και την… πρόοδο την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούν.