Είναι μεγάλη και ιερή η μεθαυριανή ημέρα, η Δευτέρα 27η Μαΐου. Είναι Ημέρα Μνημοσύνης ή Memorial Day όπως είναι ευρύτερα γνωστή. Είναι ημέρα μνήμης, μνημόσυνων και μνημοσύνης προς τιμή των νεκρών όλων των χρόνων, των ηλικιών και των περιστάσεων που έχει θεσπίσει το Αμερικανικό Εθνος, κατά την οποία οι αγαπημένοι νεκροί μένουν ζωντανοί επειδή ακριβώς η ημέρα αυτή είναι μία έμπρακτη αντίσταση στη λησμοσύνη.

Παράλληλα, όμως, είναι και ημέρα των ζώντων διότι τους δίνεται η ευκαιρία να εκφράσουν την τιμή και το σεβασμό τους στους «απελθόντες» και να σκεφθούν ότι κάθε μέρα που περνά οδεύουμε προς το τέλος της ζωής ή μάλλον για να κυριολεκτούμε του βιολογικού μας επεισοδίου, το μετρητής διαρκείας από τη γέννησή μας μέχρι τον τάφο μας.

Συνάμα είναι και η άτυπη αρχή του καλοκαιριού, κι ο ήλιος θα φωτίσει την πλάση γιατί θέλει να φωτίσει και να θερμάνει και τοις εν τοις μνήμασι. Είναι ημέρα αργίας και σε κάποιες περιπτώσεις ημιαργίας. Τα κοιμητήρια, οι απέραντες αυτές νεκροπόλεις θα γεμίσουν από επισκέπτες και τα μνήματα θα γεμίσουν σημαίες και λουλούδια, πράξη κοινωνίας και επικοινωνίας ζώντων και τετελειωμένων, όπως είναι κατά κάποιο τρόπο για την Ελληνορθόδοξη Παράδοση τα κόλλυβα.

Μέρα Μνημοσύνης σαν κι αυτή, οι νεκροί ξαναζωντανεύουν στις σκέψεις και στις καρδιές όλων μας. Και να μην ξεχνούμε πως στην παράδοση τη δική μας, εννοώ της Ελληνοορθοδοξίας, ημέρες μνημοσύνης και μνημόσυνων είναι τα Ψυχοσάββατα, αλλά και γενικότερα το Σάββατο είναι ημέρα αφιερωμένη στους νεκρούς. Φυσικά ζώντας σε τούτη τη μεγάλη και φιλόξενη πατρίδα οφείλουμε να τιμήσουμε και τούτη την ημέρα και γιορτή και όλους εκείνους οι οποίοι βρίσκονται στη γειτονιά των αγγέλων, από την οποία μας χαμογελούν και μας ευχαριστούν που δεν τους λησμονούμε.

Κι είναι αλήθεια πως πεθαίνουν όσοι ξεχνιούνται, ενώ η θύμηση είναι ο απέθαντος δεσμός ο οποίος διατηρεί την κοινωνία και επικοινωνία ημών που βρισκόμαστε ακόμα «επί γης», με εκείνους οι οποίοι βρίσκονται «υπό γη», δηλαδή έχουν εξέλθει από χρόνο.

Η μνήμη και η θύμησή τους διατηρεί τη «μεταξύ μας» σχέση μας σε διαφορετική, ωστόσο, δομή και με αλλιώτικο «τρόπο». Τα πρόσωπα εκείνα που πριν λίγο ήταν μαζί μας ως φυσικές παρουσίες με όλες στις εκφράσεις και εκφάνσεις της ζωής και σήμερα υπάρχουν «εν ετέρα μορφή».

Κι ακόμα, είναι μια υπενθύμιση για μας τους επιζώντες πως η κλεψύδρα του χρόνου μας τελεύει όλο και πιο πολύ και κάθε μέρα που περνά ερχόμαστε όλο και πιο κοντά στον τάφο μας, αφού «έσχατος εχθρός» όλων μας είναι ο θάνατος όπως στοχάσθηκε ο Απ. Παύλος. Ο θάνατος είναι η ακραία κοινή μας τραγικότητα, η οποία είναι τόσο πραγματική, όσο πραγματική είναι και η ζωή. Η αίσθηση του θανάτου είναι και ευεργετική υπόθεση για τον καθένα μας επειδή ακριβώς μας φέρνει αντιμέτωπους με την πραγματικότητά μας, αρκεί να μην ξεχνούμε πως είμαστε στιγμιαίες αιωνιότητες.