ΑΘΗΝΑ. «Δυστυχώς όταν με ρωτάνε πώς περνάω, τους απαντάω: ε, πώς να περνάω; Ξενιτιά…» ανέφερε, μεταξύ άλλων, στο πλαίσιο της κουβέντας μας η Μαρία Καφφέ μιλώντας για τη δική της ιστορία μετανάστευσης στη ρουμανική πρωτεύουσα. Η ανάγκη ανεύρεσης εργασίας ήταν και αυτή που την ώθησε στη μεγάλη απόφαση, με το παράπονο για την απόσταση που τη χωρίζει από την Ελλάδα και τους εκεί αγαπημένους της να είναι ευδιάκριτο.

Η Μαρία, με καταγωγή από την Κατοχή Μεσολογγίου, σπούδασε στο Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών στην Φλώρινα με κατεύθυνση Οικονομία και Πολιτική και έκανε μεταπτυχιακό πάνω στην Οικονομική και Πολιτική Διακυβέρνηση στην ΝΑ Ευρώπη στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

«Αφότου τελείωσα το Πανεπιστήμιο το 2011 και το μεταπτυχιακό το 2013 δεν μπορούσα να βρω δουλειά, καθότι στον ιδιωτικό τομέα απαιτείτο προϋπηρεσία την οποία εγώ δεν είχα. Επεσα πάνω και στην οικονομική κρίση. Βολευόμουν με προγράμματα κοινωφελή (6μηνα) αλλά μετά από 2-3 χρόνια που δεν μπορούσα να βρω ούτε και τέτοια αποφάσισα να φύγω», εξομολογήθηκε η νεαρή γυναίκα για να παραδεχτεί στη συνέχεια ότι την Ρουμανία δεν την επέλεξε ακριβώς, απλώς έτυχε σε σχετική αναζήτηση εκείνο το διάστημα να βρει ανοιχτή θέση. Και έτσι τον Ιούλιο του 2017 βρέθηκε στο Βουκουρέστι όπου και διαμένει τα τελευταία χρόνια.

Η Μαρία εργάζεται αυτή τη στιγμή σε πολυεθνική εταιρεία και συγκεκριμένα σε κέντρο εξυπηρέτησης πελατών, με πελάτες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. «Στην αρχή δεν περίμενα και πολλά από την χώρα, αλλά με εξέπληξε το πόσο καλά με δέχτηκε η κοινωνία. Λατρεύουν πολύ τους Ελληνες! Ακούν ότι είσαι Ελληνας και χαίρονται και θέλουν να σε εξυπηρετήσουν αμέσως. Επιπλέον, η Οικονομία της Ρουμανίας έχει μια σταθερή ανάπτυξη αν και τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μια αύξηση των τιμών σε όλα, αλλά και πάλι καλύτερα από Ελλάδα», είπε.

Ωστόσο, ο αποχωρισμός από την πατρίδα και τους οικείους της συνεπάγεται, όπως τόνισε η Μαρία, ένα ειδικό συναισθηματικό κόστος. «Δυστυχώς όταν με ρωτάνε πώς περνάω, τους απαντάω, ε πώς να περνάω; Ξενιτιά… Γιατί όταν οι δικοί σου άνθρωποι είναι στην Ελλάδα, είναι πολύ δύσκολο συναισθηματικά». Και πρόσθεσε ότι «βέβαια αν δεν ερχόμουν δεν θα είχα την υπέροχη οικογένειά μου, τον άνδρα μου που γνώρισα εδώ και τον γιο μας, γι’ αυτό και δεν μετανιώνω για την απόφασή μου αυτή». Σημείωσε δε, ότι διατηρεί σχέσεις με Ελληνες συναδέλφους από τη δουλειά, ενώ τουλάχιστον μία φορά το χρόνο -συνήθως κατά τις καλοκαιρινές διακοπές- επισκέπτονται οικογενειακώς τα πάτρια εδάφη.