ΑΘΗΝΑ. Εκεί που η μεταναστευτική εμπειρία επιτάσσεται για λόγους βιοπορισμού, οι οικογενειακοί δεσμοί, έστω και σε μία εξ αποστάσεως συνθήκη, φαίνεται να αποκτούν έναν ρόλο σχεδόν λυτρωτικό απέναντι στις όποιες δυσκολίες. Το δικό του σχετικό βίωμα ήρθε αυτή τη φορά να μοιραστεί με τον «Εθνικό Κήρυκα» ο Αλέξανδρος Κοντογεώργος, μηχανικός με κύρια ασχολία τη σιδηροδρομική επιδομή, ο οποίος αυτή τη στιγμή ζει και εργάζεται στη Σαουδική Αραβία.

Παιδί εσωτερικών μεταναστών, από το 1971 ο Αλέξανδρος βρέθηκε από τα χωριά του ορεινού όγκου των Τζουμέρκων στην ελληνική πρωτεύουσα. Μετά το τέλος των σπουδών του και την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, το 1993 με την σύντροφό του Κατερίνα, δασκάλα στο επάγγελμα, αποφάσισαν να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια. Σε μία σύντομη εξιστόρηση των κατοπινών χρόνων, ο 58χρονος σήμερα άνδρας, μεταξύ άλλων, στάθηκε στο σίγουρα αλησμόνητο 1998, όταν ήρθε αφενός ο μόνιμος διορισμός της γυναίκας του και αφετέρου η κυοφόρηση του πρώτου τους παιδιού.

Από το 1997 έως το 2011 ο Αλέξανδρος εργαζόταν στην κατασκευή του μετρό της Αθήνας. «Μέχρι που στο τέλος του 2011, το έργο τελείωσε και δεν υπήρχε προοπτική για κάποια νέα δουλειά, αφού πια ήμασταν για τα καλά στην οικονομική κρίση που χτύπησε και την Ελλάδα. Βρίσκομαι λοιπόν σε ηλικία 46 ετών με δύο εφήβους στην οικογένεια, με τα έξοδα να τρέχουν και χωρίς χρήματα ‘στην άκρη’ και μόνο με τον μισθό της Κατερίνας και δουλειά πουθενά στον ορίζοντα».

Αφού πέρασε από μία σειρά ευκαιριακών -και μη- εργασιών, ήταν Μάιος του 2016 όταν ο φίλος και πρώην συνάδελφός του Νικόλας τον κάλεσε και του είπε: «Ασε κατά μέρος τις απόψεις σου ότι δεν αφήνεις την οικογένεια και κατέβα τώρα στην Ντόχα. Μίλα με τον Αλέξανδρο (πρώην προϊστάμενος), μάλλον θα μπορέσει να σου βρει δουλειά». Και έτσι και έγινε, με τον ίδιο να δηλώνει ευγνώμων για την υποστήριξη που του παρείχαν οι δύο άνδρες σε αυτό το νέο του ξεκίνημα.

Τον Νοέμβριο βρέθηκε στην Ντόχα σε νέο περιβάλλον, νέα δουλειά, με άλλους ανθρώπους και συνήθειες και την οικογένειά του πίσω στην Αθήνα. Κατόπιν, πήγε στη Βομβάη της Ινδίας και από εκεί, μετά από ένα υποχρεωτικό διάλειμμα 7 μηνών λόγω Covid, στο Ριάντ, όπου για την ώρα εργάζεται σε μια τοπική εταιρεία, παρέχοντας συμβουλευτικές υπηρεσίες στον πελάτη που είναι ο εθνικός οργανισμός σιδηροδρόμων, με ένα αρκετά μεγάλο και συνεχώς επεκτεινόμενο σιδηροδρομικό δίκτυο.

Σε ό,τι αφορά τη Σαουδική Αραβία, ο Αλέξανδρος σημείωσε: «Για να έρθει κανείς εδώ, πρέπει να είναι ή μέλος του εργατικού δυναμικού ή να έχει μια εμπειρία που να τον κάνει απαραίτητο. Εγώ είχα την τύχη να με προσεγγίσουν από την εταιρεία για την οποία εργάζομαι, για να έρθω και να δουλέψω εδώ στη συγκεκριμένη θέση». Δεν παρέλειψε βεβαίως να αναφερθεί και στα φανταστικά μέρη που αξίζει να επισκεφτεί κανείς, μεταξύ των οποίων τα Taif, AlAbha, AlBaha, AlUla, AlAhsa, Jeddah, AlHofuf, AlKhobar και η μικρή πόλη Tuaif.

«Ο άλλος λόγος που επιλέχθηκε η Σαουδική Αραβία είναι γιατί είναι σχετικά κοντά στην Ελλάδα και μπορεί η Κατερίνα μου να με επισκέπτεται πιο εύκολα, πιο συχνά και να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί μέχρι να τα καταφέρει να συνταξιοδοτηθεί και να έρθει να μείνει μόνιμα μαζί μου».

Σε σχετική ερώτηση του «Ε.Κ.», ο Αλέξανδρος εξέφρασε μάλιστα το ίδιο παράπονο για αυτή την απόσταση που τον χωρίζει από τους αγαπημένους του. «Ένα πραγμα που δεν γίνεται να ξεχάσω ήταν το βράδυ (00:40 της 5ης Ιουνίου του 2017) που μου τηλεφώνησε ο αδελφός μου να μου ανακοινώσει ότι πέθανε ο πατέρας μας. Το μόνο καλό ήταν πως τότε υπήρχαν 3 πτήσεις την ημέρα από την Ντόχα στην Αθήνα και μπορέσαμε να πετάξουμε το επόμενο πρωί για την Αθήνα. Ηταν η μεγαλύτερη μέρα της ζωής μου μέχρι σήμερα, ξημέρωσε στην Ντόχα στις 04:30 και νύχτωσε στα Τζουμέρκα στις 21:30», εξομολογήθηκε.

Κάνοντας καταληκτικά δε έναν απολογισμό, εξήγησε ότι «άρχισα να συνειδητοποιώ πως είναι εύκολο να ζει κανείς σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία και ότι δεν έχουν καμιά σημασία ούτε η γλώσσα που μιλάει κάποιος ούτε η χώρα προέλευσής του. Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις καλή προαίρεση και καλό κριτήριο στους ανθρώπους γενικά». Και συμπλήρωσε: «Εργασιακά, δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να δουλεύει στην Ελλάδα στις θέσεις που έχω δουλέψει στις χώρες του εξωτερικού. Επίσης, ο σεβασμός που απολαμβάνω σαν επαγγελματίας εδώ στα ξένα, είναι κάτι που θα με εξέπληττε αν μπορούσα να βρω στην Ελλάδα».