ΑΘΗΝΑ. Στη Μόσχα, το τελευταίο προπύργιο, για να παραφράσω τα λόγια του, ενός υπαρκτού ρομαντισμού έχει επιλέξει να ζει τα τελευταία χρόνια ο Ελληνας καλλιτέχνης Βαγγέλης Ανδρεόπουλος με το κοινό μάλιστα της ρωσικής πρωτεύουσας να έχει πιάσει τον καλλιτεχνικό του παλμό και να έχει ιδιαιτέρως αγκαλιάσει τις δημιουργίες του.

Ο Βαγγέλης γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα και μεγάλωσε στην ιστορική περιοχή της Κυπριάδου στα Ανω Πατήσια, «μια γειτονιά, που αν και μικρή σε έκταση, παραμένει πάντα απέραντη σε μνήμες, ύφος και μέτρο μιας εποχής που έχει από καιρό λησμονηθεί, στοιχεία που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο μεγάλωμά μου, την καλλιτεχνική μου ταυτότητα, αλλά και την προσωπική μου μυθολογία». Μία πολύτιμη ανεμελιά ή καλύτερα, όπως περιέγραψε ο ίδιος, μια «μοναδική αίσθηση ελαφράδας και παιδικότητας» χαρακτήριζε τα μαθητικά του χρόνια ενώ την ίδια ώρα το δημιουργικό του δαιμόνιο αναζητούσε σχεδόν από πάντα πεδίο έκφρασης.

Δύο ζωγράφοι, η Ελένη Δαβιλά και ο Ανδρέας Δεβετζής έθρεψαν σε αυτή την πρώιμη -σχολική- φάση το καλλιτεχνικό του όραμα. Ακολούθησαν τα χρόνια στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1990-1996) όπου σπούδασε ζωγραφική με καθοριστικό σημείο το 1995 όταν και βρέθηκε με το πρόγραμμα Erasmus στη Βασιλική Ακαδημία της Χάγης στην Ολλανδία. «Ολη αυτή η περίοδος, ήταν μια εποχή γνώσεων, αποκαλύψεων και ανακαλύψεων, γεμάτη δημιουργική ανησυχία, πνευματικές αναζητήσεις και πολλή δουλειά», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Το 1998 ο Βαγγέλης ανέλαβε θέση εικονογράφου στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», και πιο συγκεκριμένα, στο λογοτεχνικό ένθετο «Βιβλιοθήκη», με τον ίδιο να σημειώνει ότι «για μένα ήταν ένα μεγάλο σχολείο στο οποίο σπούδασα, αλλά και μπόρεσα να εκφράσω την ζωγραφική μου καταγωγή». Εν συνεχεία, ακολούθησε η διδασκαλία σχεδίου και ζωγραφικής στο Κολλέγιο Τέχνης ΑΚΤΟ, αφετηρία της επί είκοσι τρία πλέον έτη αδιάλειπτης πορείας του ως δασκάλου τέχνης. Παράλληλα, κατά το διάστημα αυτό, αφιερώθηκε και στο άλλο μεγάλο του νεανικό πάθος, τη φωτογραφία, την οποία και δίδαξε στο Πρόγραμμα Επιμόρφωσης Ενηλίκων στο Κολλέγιο Αθηνών – Ψυχικού. «Στο καλλιτεχνικό πεδίο, η δημιουργική μου δραστηριότητα εκφράστηκε μέσα από ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, αλλά και επαγγελματικές συνεργασίες με ξεχωριστή στιγμή τη συμμετοχή μου με την ελληνική αποστολή στην έκθεση των ανεξαρτήτων στο Grand Palais στο Παρίσι το 2011», μνημόνευσε.

Ο ερχομός των δύο αγαπημένων του κορών, της Ιωάννας και της Μαριάννας, τα χρόνια της δημιουργικής άνθισης έμελλε να είναι ένα «δώρο ακριβό και ανεκτίμητο». «Ταλαντούχα και ευαίσθητα παιδιά, μπολιασμένες με το δημιουργικό μικρόβιο και από την πλευρά της μητέρας τους της Αργυρώς που είναι γραφίστρια, ακολουθούν πλέον τον δικό τους δημιουργικό δρόμο, και δεν σταματάνε ποτέ να μας εκπλήσσουν και να μας διδάσκουν με τον δικό τους τρόπο», είπε ο Βαγγέλης στο πλαίσιο της κουβέντας μας με ευδιάκριτο το ειδικό συναισθηματικό φορτίο της γονεϊκότητας.

Η οικονομική και πολιτιστική κρίση που έπληξε ωστόσο προ ετών τη χώρα και οι συνεπαγόμενες αυτής δυσκολίες τον οδήγησαν στην ξενιτιά. «Καθοριστικός παράγοντας της επιλογής μου αυτής στάθηκε από την μία η σχέση μου με την σύντροφό μου Ηλέκτρα, η οποία ήδη ζούσε στη Μόσχα με τα δυο δικά της υπέροχα κορίτσια, την Λίζα και την Σόνια, και από την άλλη, η βαθιά εσωτερική μου ανάγκη να ανακαλύψω έναν κόσμο που πάντοτε από ένστικτο μου φάνταζε μοναδικός και ξεχωριστός», εξήγησε αναφορικά με την επιλογή της ρωσικής πρωτεύουσας ως μεταναστευτικού προορισμού.

Μόνο θετικές εντυπώσεις εξέφρασε δε ο 52χρονος σήμερα άνδρας τόσο για τη Μόσχα όσο και τον ρωσικό λαό εν γένει. «Για την ακρίβεια θεωρώ πως είναι ο ωραιότερος λαός που έχω γνωρίσει ποτέ. Ανθρωποι ουσιαστικά σοβαροί και ευγενικοί, με κουλτούρα και λεπτή αντίληψη του σπουδαίου και του σημαντικού σε όλα τα πεδία της ζωής. Από την άλλη, η πόλη της Μόσχας είναι μια όαση ασφάλειας, οργάνωσης και καθαρότητας με πολύ υψηλό επίπεδο παροχών. Μια πραγματικά σύγχρονη πόλη που απλά χαίρεσαι να την ζεις και να την περπατάς».

«Είχα τη μεγάλη τύχη η ξεχωριστή ατμόσφαιρα και φόρμα της Μόσχας, να ταιριάξει απόλυτα στη δική μου καλλιτεχνική γραφή και φόρμα, με αποτέλεσμα να αγκαλιαστεί η δουλειά μου από το Μοσχοβίτικο κοινό με αγάπη και βαθύ ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή που του συστήθηκα», επεσήμανε για την πληθώρα εκθέσεων που έχει παρουσιάσει στο φιλότεχνο ρωσικό κοινό. Από την άλλη, όσον αφορά στη διδασκαλία, από το πρώτο του διάστημα εκεί, ανήκει στη μεγάλη εκπαιδευτική και δημιουργική οικογένεια του Universal University, ενώ αυτή τη στιγμή, μετά από ένα μικρό διάλειμμα, έχει αναλάβει ξανά τη θέση του Curator στο Foundation έτος του προγράμματος Animation, Film & Games στο Moscow Film School. Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια συνεργάζεται με διάφορους πολιτιστικούς χώρους ως λέκτορας καλλιτεχνικής φωτογραφίας.

Δεδομένου του πολέμου που μαίνεται στην Ουκρανία δεν θα μπορούσα να μην τον ρωτήσω και για τις πρώτες ίδιες εντυπώσεις, καθώς και ενδεχόμενες σκέψεις περί επιστροφής στα πάτρια εδάφη. Ο Βαγγέλης, σε αυτό το ερώτημα που έχει κυρίως να κάνει, όπως τόνισε, με τις βαθιές και ουσιαστικές ανάγκες του καθενός ξεχωριστά, αποκρίθηκε: «Ξέρετε, είπα πρόσφατα σε μια άλλη συνέντευξή μου, πως η Μόσχα, και θεωρώ και η Ρωσία γενικότερα, είναι ένα από τα τελευταία μέρη, αν όχι το τελευταίο, στο οποίο μπορείς ακόμα να ζήσεις με όρους ρομαντικής ζωής, αν φυσικά σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Στη Ρωσία, ξαναβρήκα τη χαμένη και λησμονημένη σε μεγάλο κομμάτι του σημερινού κόσμου αίσθηση σπουδαιότητας, αξίας και σοβαρότητας των σημαντικών νοημάτων, εκδηλώσεων και εκφράσεων της ζωής».