Στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Δύση διαχέεται ευρέως η πεποίθηση ότι τα τελευταία χρόνια η ανθρωπότητα διέρχεται μια σειρά από διαδοχικές συμφορές, οι οποίες σκιαγραφούν μια περίοδο σκοτεινή όχι μόνο για τις χώρες της Ευρώπης και την Αμερική, αλλά και για τον Πλανήτη γενικότερα.

Πολυάριθμες αναλύσεις και άρθρα του έντυπου και του ηλεκτρονικού Τύπου παραθέτουν και αναλύουν τις περιφερειακές συγκρούσεις, τις τρομοκρατικές δραστηριότητες, τις αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις, την πανδημία, τις πάσης μορφής φυσικές καταστροφές που αποδίδονται στην προϊούσα υπερθέρμανση του Πλανήτη, τις ενεργειακές δυσχέρειες και άλλα προβλήματα, για να υπογραμμίσουν ότι έχουμε μπει σε εποχή μεγάλων και κρίσιμων προκλήσεων, η οποία οδηγεί σε γενικευμένη πολιτική πόλωση και ρευστότητα που εγκυμονεί κινδύνους για την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια, αλλά και το παγκόσμιο περιβάλλον.

Πολλοί μάλιστα είναι εκείνοι που προβλέπουν τα χειρότερα και επισημαίνουν τις συγκριτικά με το παρελθόν ιδιαίτερα δυσμενείς προοπτικές για την ανθρωπότητα στο σύνολό της, όπως προδιαγράφονται από αυτή την εξαιρετικά δύσκολη περίοδο των τελευταίων πολλών ετών.

Απαισιοδοξία λοιπόν, μαυρίλα, γκρίνια, σενάρια και προβλέψεις γενικευμένων καταστροφών.

Εντούτοις, έστω και εάν αναγνωρίσουμε ότι σε παγκόσμια κλίμακα αντιμετωπίζουμε πράγματι δυσθεώρητα προβλήματα, δικαιολογείται άραγε να βουλιάζουμε σε τέλμα απελπισίας και μιζέριας και να δεχόμαστε ότι ο Κόσμος οδεύει νομοτελειακά προς μαύρες μέρες και πέτρινα χρόνια;

Καταρχάς, έστω και με βάση το συγκριτικό κριτήριο προς άλλες παρελθούσες εποχές, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί μια τόσο ακραία προσέγγιση.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο προηγούμενος αιώνας από μόνος του επεφύλαξε στην ανθρωπότητα δυο Παγκόσμιους Πολέμους με πολλές δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς, ανείπωτες καταστροφές και οικονομική κατάρρευση, ενώ με την εισαγωγή της πυρηνικής τεχνολογίας έδωσε στην ανθρωπότητα την εφιαλτική δυνατότητα της πλανητικής αυτοκτονίας.

Προηγουμένως, ανατρέχοντας μέχρι την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό, υπήρξαν μεν αιώνες συνεχούς προόδου, αλλά παράλληλα και εποχές σχεδόν παντελούς έλλειψης της έννοιας της εθνικής συνοχής, ανυπαρξίας κοινωνικής δικαιοσύνης και ιατρικής περίθαλψης και απόλυτης φτώχειας και καταπίεσης για την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπινων υπάρξεων.

Εάν, δε, θελήσουμε να προχωρήσουμε ακόμη πιο πίσω στους σκοτεινούς χρόνους του Μεσαίωνα, εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι η ανθρωπότητα ήταν ακόμη πιο βαθειά βυθισμένη στην άγνοια και τον θρησκευτικό φανατισμό με ελάχιστες αναλαμπές προόδου.

Επομένως, στοιχειώδης αναδρομή στο παρελθόν δεν μπορεί να δικαιολογήσει  το αίσθημα ότι η ανθρωπότητα οδεύει προς το χειρότερο και έχει αρχίσει να βαδίζει μια κατηφόρα που μοιραία οδηγεί στην καταστροφή της.

Αντίθετα, η ραγδαία τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος, αλλά και η ωρίμανση στην θεώρηση των εννοιών της δημοκρατικής διακυβέρνησης και κοινωνικής συνοχής και πρόνοιας δικαιολογούν αισιοδοξία και ελπίδα.

Είναι βέβαια αλήθεια ότι όσο η ανθρώπινη παρουσία στον Πλανήτη μεγαλώνει, άλλο τόσο πολλαπλασιάζονται σε αριθμό και μέγεθος τα προβλήματα που δημιουργεί.

Εν τούτοις, ταυτόχρονα ενισχύονται και οι τρόποι αποτελεσματικής αντιμετώπισης των προβλημάτων αυτών αφού η ανθρώπινη διανόηση προχωρεί  όλο και πιο ουσιαστικά στην κατανόηση και κατάκτηση της πραγματικότητας.

Υπάρχουν λοιπόν βάσιμοι λόγοι να πούμε όχι στην απαισιοδοξία και στα εφιαλτικά σενάρια για το μέλλον.

Χωρίς όμως ούτε στιγμή να ξεχνάμε ότι, όσο ιδιοφυής και δημιουργική κι αν είναι η ανθρώπινη παρουσία, δεν πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός πως αυτή καθεαυτή η επιβίωση του είδους, αλλά και κάθε άλλης ζωής, εξαρτώνται από την υγεία και τη σταθερότητα του Πλανήτη, ο οποίος την γέννησε και την συντηρεί.