Τέσσερα χρόνια με τον Μπολσονάρο πρόεδρο στη Βραζιλία δεν βαρεθήκαμε ποτέ. Κάθε ημέρα είχαμε κάτι να γράφουμε για τα γραφικά καμώματά του. Και όμως, στις χθεσινές εκλογές ο Μπολσονάρο όχι μόνο δεν καταποντίστηκε αλλά κατάφερε να πάει στον δεύτερο γύρο με πολλές ελπίδες να επικρατήσει του Λούλα και να συνεχίσει να είναι πρόεδρος για δεύτερη θητεία.

Τι μας δείχνει αυτό; Κατ’ αρχάς μας δείχνει ότι το έργο που προβάλουν οι λαϊκιστές είναι το ίδιο σε όλο τον Κόσμο. Ανάλογη περίπτωση με του Μπολσονάρο (από την αριστερή πλευρά) είναι και ο δικός μας Αλέξης Τσίπρας. Από εκεί που περιμέναμε ότι στις εκλογές του 2019 θα καταποντιζόταν, να ’σου ο Αλέξης που κατάφερε να κρατηθεί όρθιος και να ελπίζει (έστω σε θαύμα) ότι θα καταφέρει να ξαναγίνει πρωθυπουργός.

Αλλο δίδαγμα από την περίπτωση του Μπολσονάρο είναι ότι αυτά που για αρκετό κόσμο φαίνονται παλαβά και παράταιρα, για κάποιους άλλους (και μάλιστα πολλούς) φαίνονται φυσιολογικά – εξ ου και το 40% περίπου που μάζεψε ο Μπολσονάρο στις εκλογές της Κυριακής. Αρα, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το τι είναι φυσιολογικό και τι δεν είναι, είναι κάτι το απολύτως υποκειμενικό που δεν μπορεί να προσδιοριστεί.

Υ.Γ.: Σε ό,τι με αφορά, δεν θεωρώ τον αντίπαλο του Μπολσονάρο, Λούλα, κάτι το σοβαρό. Οπότε οι φουκαράδες οι Βραζιλιάνοι έχουν βρεθεί μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Καλή τους τύχη.