Κάποιους ανθρώπους αν και τους γνωρίζεις λίγο τους νιώθεις τόσο κοντά σου.

Πριν μερικούς μήνες περιμέναμε να κάνουμε όλοι το εμβόλιο για να βρεθούμε. Η κυρία Ελευθερία θα μου έφτιαχνε καλιτσούνια και πίτες. Άντε να πιούμε και τις τσικουδιές μας. Τελευταία φορά τους είχα δει στην πλατεία Αθηνών, στην συγκέντρωση για τον Έβρο τον Μάρτιο του 2020, λίγες μόλις ημέρες πριν κλείσει η Νέα Υόρκη..

 Τα ραντεβού ήταν μια δύσκολη υπόθεση για πολύ κόσμο και στον Εθνικό Κήρυκα σκεφτήκαμε να κάνουμε πιο εύκολη τη ζωή κάποιων ανθρώπων που δεν έχουν μεγάλη οικειότητα με την τεχνολογία. Ο κύριος Νίκος ήταν από τους πρώτους που έψαχνε ραντεβού για το εμβόλιο. Είχε μεγάλη αγωνία..

Όταν έκαναν το εμβόλιο ο κύριος Νίκος και η κυρία Ελευθερία άρχισαν να ετοιμάζονται. «Θα κατέβω στις Μοίρες, ήντα να κάνω εδώ; Σε περιμένουμε, μην και μάθω ότι κατέβηκες πάλι κάτω και δεν έρθεις σπίτι μας θα σου θυμώσω» μου είπε με αυστηρό ύφος ο γλυκύτατος κύριος Νίκος.

Τελευταία φορά του μίλησα μια ζεστή μέρα του Αυγούστου. Δεν μου θύμωσε που ακόμη δεν είχα πάει αν και μου έκανε την «ανάκριση» του. Πόσες μέρες είσαι εδώ; Να έρθεις πριν φύγεις, σε περιμένουμε.

Ένας τόσο φιλόξενος και γλυκός άνθρωπος που ζέσταινε την καρδιά μου όποτε του μιλούσα. Και όταν ένιωθα έντονη την απουσία του δικού μου πατέρα, του τηλεφωνούσα. Μπορεί να μην γνωριζόντουσαν μα είμαι σίγουρη πως θα βρεθούνε τώρα και θα τα λένε…