Εγινε μια παράσταση στην Επίδαυρο για την οποία υπάρχουν, όπως διαβάζω, αντιδράσεις. Αν κατάλαβα καλά, πολλοί είναι που διαφωνούν με τον τρόπο με τον οποίο η σκηνοθέτιδα προσέγγισε και παρουσίασε ένα αρχαίο δράμα. Κατ’ αρχάς να πω ότι την παράσταση δεν την είδα και δεν έχω γνώμη. Για την ακρίβεια δεν μπήκα καν στον κόπο να διαβάσω ποια ακριβώς παράσταση είναι και ποιες είναι οι ενστάσεις όσων διαφωνούν. Εχω όμως να πω ότι και η αντιπαράθεση αυτή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (και όχι μόνο), ακόμα και όταν καμιά φορά ξεφεύγει από τα κόσμια πλαίσια (γιατί πήρε και κάτι τέτοιο το μάτι μου) προσθέτει άλλο ένα λιθαράκι σε αυτό που λέμε «κανονικότητα» στη χώρα. Από εκεί δηλαδή που για δέκα και πλέον χρόνια δεν είχαμε άλλο αντικείμενο να πλακωνόμαστε ως Ελληνες παρά μόνο το μνημόνιο και το αντιμνημόνιο, τον Σαμαρά, τον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα, πλέον αρχίζουμε και πάλι να επανερχόμαστε στα μικρά, τα καθημερινά μας που υποδηλώνουν ότι η ζωή στο γαλατικό χωριό κυλάει κανονικά.

Δεν ήταν καλύτερα με τη βροχούλα;

Εν τω μεταξύ, διαβάζω ότι ο κανονικός καύσωνας στην Ελλάδα θα έρθει τις προσεχείς ημέρες και ότι αυτό που ζήσαμε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήταν απλά μια πρόγευση. Αυτά για όσους γκρίνιαζαν που μέχρι πριν από μερικές ημέρες στην Αθήνα έβρεχε σχεδόν κάθε ημέρα. Δεν ήταν καλύτερα με τη βροχούλα;